Σε κάθε πολιτική συγκυρία, αν θέλουμε να είμαστε καλοί «αναγνώστες» των εξελίξεων, οφείλουμε να περνάμε τα συναισθήματά μας, από το φίλτρο των δεδομένων της εποχής, να αναγνωρίζουμε τους αντικρουόμενους στόχους των πρωταγωνιστών, αλλά και να λαμβάνουμε υπόψη αυτό που –έστω υποκειμενικά – θεωρούμε «γενικότερη πολιτική αναγκαιότητα» για τον τόπο.
Του Βαγγέλη Μωυσή
Τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ποτέ δεν τον συμπάθησα. Προφανώς επηρεασμένος από την Νεοδημοκρατική μου παραταξιακή συνείδηση, αλλά και με πιο αντικειμενικούς πολιτικούς ιδεολογικούς όρους.
Να μην παρεξηγηθώ: Προφανώς τον θεωρώ πολιτικό και κοινοβουλευτικό «ογκόλιθο», ιδιαίτερα αν τον συγκρίνει κανείς με την πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού της εποχής. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του, ως νομικού (ακόμα και όταν χρησιμοποιεί τη επιστημοσύνη του για στόχους που θεωρείς πονηρούς ή εσφαλμένους), ως χειριστή του λόγου και ως εκφραστή των πολιτικών στοχεύσεων του πολιτικού χώρου που τον ανέδειξε, είναι αδιαμφισβήτητα.
Τον αντιπαθώ πολιτικά, για διάφορους λόγους.
Τον θεωρώ «πατέρα» θεσμικών προκλήσεων κατά της κοινωνίας (όπως ο Νόμος περί Ευθύνης Υπουργών), που συνετέλεσαν στο να καταστεί αυτή ευάλωτη στον ακραίο λαϊκισμό, είτε του ΣΥΡΙΖΑ, είτε άλλων ομάδων…
Τον θεωρώ ιδεολογικό αντίπαλο, που στη Θεσσαλονίκη, ειδικά στον επαγγελματικό μου χώρο, των Μέσων Ενημέρωσης, πρωταγωνίστησε στη δημιουργία 2-3 γενεών έμψυχου δυναμικού προσκείμενου στο ΠΑΣΟΚ (δημοσιογράφων και όχι μόνο) που κυριάρχησαν επί μακρόν (και ακόμα κυριαρχούν αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς) στα δημοσιογραφικά πράγματα της Θεσσαλονίκης και αποτέλεσαν την έτοιμη «μαγιά» για μια δυναμική ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ στον ίδιο τομέα. Και αυτό έγινε με μια μεθοδικότητα, που θα έπρεπε κάποτε να διδαχθεί η διαχρονικά ανεπίδεκτη μαθήσεως (σε τέτοια θέματα) Νέα Δημοκρατία. Το θεωρώ θεμιτό ε; Μην τρελαθούμε. Καλά έκανε. Ας το έκαναν και κάποιοι από την κεντροδεξιά αν μπορούσαν…
Τον θεωρώ επίσης, παράγοντα μειωμένης αποτελεσματικότητας της λεγόμενης κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Κι αυτό διότι, ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, κράτησε εγκλωβισμένη τη συγκυβέρνηση σε έναν βαρύ κρατισμό, προκειμένου να μην χάσει το προερχόμενο κυρίως από τον Δημόσιο Τομέα εναπομείναν ποσοστό του ΠΑΣΟΚ. Και βέβαια, επέβαλε την κυριαρχία των απαιτήσεών του στην «έδρα» του, τη Θεσσαλονίκη, δημιουργώντας μια γενικότερη κεντροδεξιά αγανάκτηση. Και δεν το λέω με την «ρουσφετολογική» έννοια που θα σπεύσουν κάποιοι να εντοπίσουν στην προσέγγισή μου. Το λέω υπό την έννοια, ότι στη διάρκεια της συγκυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου η Θεσσαλονίκη ελάχιστα βίωσε μεταρρυθμιστικές διαθέσεις που ευκολότερα εφάρμοσε το ισχυρό νεοδημοκρατικό σκέλος εκείνης της συγκυβέρνησης, σε άλλα μέρη της Ελλάδας.
Επαναλαμβάνω. Για την πολιτική στόχευση του Βενιζέλου και του ΠΑΣΟΚ σε κάθε μια από τις παραπάνω συγκυρίες ο Βενιζέλος λειτουργήσε αποτελεσματικά. Και αντιλαμβάνομαι απόλυτα, ότι μέρος της αντιπάθειάς μου, οφείλεται στην πολιτική και ιδεολογική μου αφετηρία.
Με την ίδια καθαρότητα όμως, που βλέπω την παραπάνω προϊστορία για να καταλήξω στα υποκειμενικά μου συμπεράσματα, οφείλω να δω και τα μετέπειτα…
Οφείλω να αναγνωρίσω, ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, από την αρχή της… ΣΥΡΙΖΟκρατίας, είχε μπει μπροστά και είχε πολεμήσει με σθένος τον άκρατο λαϊκισμό του Αλέξη Τσίπρα και των συντρόφων του.
Είχε αναδείξει την αδίστακτη ιδεοληψία τους. Και στη Βουλή «καταχέριασε» ουκ ολίγες φορές την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με εντυπωσιακά δομημένη επιχειρηματολογία που θα ζήλευαν πολλοί opinion leaders του φιλελευθερισμού.
Δεν θα με χάλαγε να δω να ολοκληρώνεται μια φιλελεύθερη στροφή του Ευάγγελου Βενιζέλου (χωρίς να του στερείται το δικαίωμα φυσικά, να διατηρήσει στοιχεία της σοσιαλδημοκρατικής του προέλευσης).
Δεν θα με χάλαγε, όπως δεν θα με χάλαγε καθόλου κάποτε ως ΠΑΟΚτσή οπαδό που έχανα αβέρτα από το Νίκο Γκάλη, αν τον έβλεπα ξαφνικά με τη φανέλα του ΠΑΟΚ. Ξέρω, τραβηγμένο το παράδειγμα και ακόμα πιο «τραβηγμένη» η σύγκριση, αλλά νομίζω καταλαβαίνετε τι εννοώ. Όχι πως ο Βενιζέλος είναι ο Γκάλης της πολιτικής, προς Θεού. Απλά, ότι δεν θα με πείραζε να δω έναν ποιοτικό και ισχυρό αντίπαλο «παίκτη» να εντάσσεται στην δική μου ομάδα.
Και στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, δεν αρκεί να νικήσει η Ν.Δ. Με τις πολιτικές προκλήσεις που «περιμένουν» μπροστά (αλλαγή εκλογικού νόμου, συνταγματική αναθεώρηση, αλλαγή μίγματος πολιτικής, ανατροπή αντικοινωνικών νομοθετημάτων του ΣΥΡΙΖΑ, έξαρση του λαϊκισμού από τον αντιπολιτευόμενο ΣΥΡΙΖΑ και από φαινόμενα τύπου Χρυσής Αυγής και Ελληνικής Λύσης), είναι αναγκαίο για τον τόπο, ο ΣΥΡΙΖΑ να συντριβεί πολιτικά, με τη μέγιστη δυνατή διαφορά, υπέρ της κατά το δυνατόν ισχυρότερης Ν.Δ. τόσο εκλογικά, όσο και στη συνέχεια κοινοβουλευτικά.
Διότι θεωρώ τον ΣΥΡΙΖΑ εθνικό πρόβλημα. Που όσο θα πρωταγωνιστεί στην πολιτική ζωή του τόπου, μόνο δεινά θα προκαλεί, ενισχύοντας με τον λόγο του και τις πρακτικές του, το άλλο κακό: την ακροδεξιά, με τις διάφορες εκδοχές της.
Στη λογική λοιπόν της ποιοτικότερης δυνατής συγκρότησης ενός «αντιΣΥΡΙΖΑ» πολιτικού μετώπου που θα συμπιέσει και ίσως διαλύσει αυτό το ιδεοληπτικό κακό της Ελλάδας στα εξ` ων συνετέθη, θα καλοδεχόμουν μια προσέγγιση Ν.Δ. – Ευάγγελου Βενιζέλου.
Στην πολιτική όμως, δεν αρκεί απλά μια αλλαγή φανέλας. Αλλιώς η ζημιά μπορεί να είναι μεγαλύτερη του κέρδους.
Ο «εμβληματικός» για τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος δεν μπορεί να «επιβληθεί» στην κοινωνική βάση της Νέας Δημοκρατίας, χωρίς να προκληθούν σφοδρές εσωκομματικές αντιπαραθέσεις.
Εάν, λοιπόν, και εφόσον, υπάρχουν στην ηγεσία της Ν.Δ. σκέψεις και προθέσεις, πρόσκλησης του Ευάγγελου Βενιζέλου και ένταξής του στη Νέα Δημοκρατία, τις επικροτώ, αλλά θα θεωρούσα ασφαλέστερο και χρησιμότερο, αυτό να μη γίνει ερήμην της «βάσης».
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, θα είναι ευπρόσδεκτος από πολύ μεγαλύτερο κομμάτι της παραδοσιακής βάσης της Ν.Δ. και ανεκτός από το υπόλοιπο, εφόσον μπει στη βάσανο της λαϊκής «αναβάπτισης» και «έγκρισης».
Όχι δηλαδή με μια «επιβολή» του στο παραταξιακό κοινό, δια της ένταξής του σε εκλόγιμη θέση στο Ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Ν.Δ., αλλά με την ένταξή του σε ένα ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. σε μεγάλη πολυεδρική εκλογική περιφέρεια, κατά προτίμηση της Αττικής (γιατί στην Α΄Θεσσαλονίκης προβλέπω εσωκομματικό μακελειό με παραδοσιακούς διεκδικητές των 3-4 πρόσθετων εκλόγιμων θέσεων σε σχέση με τις σημερινές έδρες της ΝΔ).
Και αυτό πρέπει να γίνει, για δύο λόγους:
Αφενός ώστε η βάση της Ν.Δ. να έχει μια ευκαιρία «έγκρισης» της –επιθυμητής, επαναλαμβάνω- ένταξης του Βενιζέλου στις τάξεις της, υπό την παρούσα συγκυρία, για σοβαρούς εθνικούς λόγους.
Αφετέρου, για να καταστεί ευκολότερα «μετρήσιμη» και η εκλογική συνεισφορά του ιδίου του Ευάγγελου Βενιζέλου σε μια τέτοιου μεγέθους κίνηση διεύρυνσης της Νέας Δημοκρατίας…
Θα τον πούνε -που θα τον πούνε- πολλοί «μουσαφίρη», τουλάχιστον να μπορεί να λέει, ότι δεν ήρθε… με άδεια χέρια!
