Η κρίση εμπιστοσύνης προς τα πολιτικά πρόσωπα, είναι ένα φαινόμενο που αυξάνεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια και εκφράζεται με ποικίλους τρόπους. Από την αποχή στις εκλογές, μέχρι την επιλογή προσώπων που ουδεμία σχέση έχουν με την πολιτική πραγματικότητα, οι πολίτες προσπαθούν να αποτυπώσουν τη δυσαρέσκεια τους με επιλογές που δυστυχώς μακροπρόθεσμα κοστίζουν ακριβά.
Γράφει η Αλίκη Τσίκα*
Ηθοποιοί, τραγουδιστές, πρώην μοντέλα, επιχειρηματίες, επιστρατεύονται σε μία απέλπιδα προσπάθεια να εξασφαλιστεί η πολυπόθητη αύξηση του ποσοστού των ψηφοφόρων που θα προσέλθουν στις κάλπες. Ολόκληρες καμπάνιες στήνονται, δομημένες κυρίως με όρους μάρκετινγκ προϊόντων, ώστε να προωθήσουν τους υποψηφίους. Τόση τεχνολογία, τόση προσπάθεια, ασταμάτητη και βομβαρδιστική προβολή, κι όμως οι πολίτες αντιστέκονται σθεναρά. Τα ποσοστά αποχής δεν μειώνονται και οι ψηφοφόροι όλων των ηλικιών συνεχίζουν να «συνωστίζονται» στην στατιστική κατηγορία των αναποφάσιστων και των «δεν εμπιστεύομαι κανέναν, είναι όλοι ίδιοι».
Οι εποχές που πολιτικές προσωπικότητες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου γέμιζαν δρόμους, βύθιζαν πλατείες και κινητοποιούσαν χιλιάδες πολίτες, φαίνεται να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Τι πάει όμως τόσο λάθος; Γιατί καμία συνταγή δεν καταφέρνει να αναστήσει την προσέλευση των παλαιότερων ετών; Είναι όντως τόσο αδιάφοροι οι πολίτες απέναντι στην πολιτική ή μήπως κάτι ουσιαστικό δεν υπάρχει πια για να τους κινητοποιήσει;
Το πολιτικό και κοινωνικό ανήκειν δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί εγγενές χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης και παρά τις διαφοροποιήσεις που έχει υποστεί η κοινωνική πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια, αυτό παραμένει το ίδιο δυνατό. Οι συζητήσεις για τα πολιτικά δρώμενα είναι παρούσες παντού, από τα καφενεία στις πλατείες της επαρχίας, στα στέκια της νεότερης γενιάς, στις γωνιές των πόλεων, στα σπίτια, παντού στη δημόσια αλλά και την ιδιωτική σφαίρα. Το πρόβλημα σε κάθε συζήτηση είναι ένα και συχνά κοινό και έγκειται στα πρόσωπα που θέλουν να παρουσιάζονται ως ικανοί πολιτικοί ηγέτες, χωρίς ούτε ένα χαρακτηριστικό που να δικαιολογεί αυτόν τον διακαή τους πόθο.
Δεν είσαι ικανός εκπρόσωπος του λαού επειδή έχεις ωραία φωνή και ωραίο πρόσωπο, ούτε επειδή έκανες υψηλή τηλεθέαση ως κωμικός ηθοποιός, ούτε ακόμα αν είσαι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας.
Ο εκπρόσωπος του λαού, η φωνή του, ο ηγέτης του, θα πρέπει να εμπνέει, να δίνει όραμα και να καθοδηγεί προς την υλοποίηση αυτού του οράματος. Να μιλάει απλά αλλά και με βαθιά και αντικειμενική γνώση για κάθε κομμάτι της ζωής των πολιτών που θα επηρεάσει με τις αποφάσεις και τις πολιτικές του. Να κατέχει πραγματικά αυτήν τη γνώση, την κατάρτιση, την παιδεία αλλά και το ανάλογο ήθος. Να αποτελεί πρότυπο αλλά και κίνητρο για όλους ανεξαιρέτως. Να είναι ικανός να προσφέρει στον λαό του ένα ιδεώδες, την ελπίδα αλλά και την πεποίθηση –όχι την ψευδαίσθηση- ότι αυτό είναι εφικτό.
Ταυτόχρονα να καταφέρει επιτέλους να ενώσει την ελληνική κοινωνία που μαστίζεται από το διχασμό και τον κατακερματισμό – σε κοινωνικό, οικονομικό και ιδεολογικό επίπεδο-, όχι με απολυταρχικές μεθόδους λογοκρισίας και περιθωριοποίησης όσων δεν συμφωνούν μαζί μας, αλλά με πολιτικές που θα προάγουν την συνεργασία, τη συνύπαρξη και τον αλληλοσεβασμό και δε θα στοχεύουν στο διαίρει και βασίλευε.
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά σπάνια συναντώνται σε πολιτικά πρόσωπα πυροτεχνήματα, που προσπαθούν να εξαργυρώσουν την προσωπική τους πορεία με μία τυχοδιωκτικού τύπου πολιτική παρουσία, που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματική πρόθεση να προσφέρουν στο λαό και το κράτος του.
Βεβαίως για να είμαι δίκαιη, κανείς δεν μπορεί να μην αναλογιστεί και τις ευθύνες των ψηφοφόρων που ουκ ολίγες φορές έχουν δώσει την ευκαιρία να αναδειχθούν τέτοιου είδους πρόσωπα, ίσως λόγω αντίδρασης, ίσως λόγω απόγνωσης, σίγουρα όμως λόγω λάθους κρίσης. Καμία μορφή αντίδρασης δεν είναι αποτελεσματική και ουσιαστική όταν βασίζεται στην απερίσκεπτη επιλογή και δράση και δεν λαμβάνει υπόψη της το σύνολο της κοινωνίας αλλά και των επιπτώσεων που έχει η παραμικρή πράξη του καθενός από εμάς, στη ζωή του διπλανού μας.
