Mια αρχαιοπρεπής ξεχασμένη λέξη, ὁ λιγυρός, ἡ λιγυρά, τὸ λιγυρόν, που όμως συναντάται πολύ συχνά στα κείμενα του Παπαδιαμάντη και στο ιδιόλεκτο κάποιων περιοχών. Λιγυρός είναι ο ευκρινής, ο καθαρός, ο οξύς, ο ισχυρός ήχος, που ταυτόχρονα έχει και κάποια γλυκύτητα, ευχάριστη ή και δυσάρεστη. Η λέξη χρησιμοποιείται ακόμη, για να δηλώσει τον λυγερό, τον ευκίνητο, τον εύκαμπτο.
Γράφει η Σοφία Μουρούτη – Γεωργάνα
Λιγυρῇ θέλγουσιν ἀοιδῇ διαβάζουμε στην Μ ραψωδία της Οδύσσειας στον στίχο 44. H φράση αναφέρεται στο γλυκό τραγούδι των Σειρήνων που με την φωνή τους παρέσυραν κάθε περαστικό, ξελόγιασαν και τον Οδυσσέα.
Η λέξη είναι αβέβαιης ετυμολογίας και, επειδή υπάρχει στα παλαιότερα ελληνικά μας και ως λιγύς, λίγεια, λιγύ, μάλλον μιμείται τον ήχο του αρχαίου μουσικού οργάνου, της φόρμιγγας. Γι’ αυτό, λοιπόν, περιγράφει ήχο όμορφο να τον ακούς.
Λιγυρές και γλυκόλαλες είναι οι φωνές των παιδιών που γέμισαν και πάλι τις αυλές των σχολείων, αλλά λιγυροί και θλιμμένοι οι θρήνοι αυτών που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους.
Εμείς, όμως, σας ευχόμαστε να είστε ευκίνητοι, λιγυροί και λυγεροί (παρώνυμη λέξη, ακούγεται παρόμοια με την προηγούμενη, αλλά δεν είναι ετυμολογικά συγγενής. Ο λυγερός βγαίνει από το λυγίζω) και να ακούτε πάντοτε λιγυφθόγγους, χαρούμενες, δηλαδή, μελωδίες.
Κι η ζωή μας ας ξαναβρεί την λιγύτητα, την καθαρότητα μιας ειλικρινούς σχέσης με τους γύρω μας.
*Η Σοφία Μουρούτη – Γεωργάνα είναι φιλόλογος και διδάσκει στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδας
