Καθώς πλησιάζουμε στην κρίσιμη για το μέλλον της Ευρώπης, εκλογική αναμέτρηση των Ευρωεκλογών, αρχίζει πάλι να μπαίνει έντονα στο τραπέζι το παραμύθι της εξωτερικής παρέμβασης, χωρίς στην ουσία αυτοί που την επικαλούνται, να μας λένε ποιο ακριβώς είναι το πλαίσιο και ο τρόπος με τον οποίο η παρέμβαση αυτή θα πάρει σάρκα και οστά.
Επίσης, αυτό που δεν μας λένε είναι εναντίον ποιανού συστήματος, εναντίον ποιόν πολιτικών σχηματισμών στρέφεται, και ποιος είναι ο λόγος. Και βέβαια το σημαντικότερο, ενώ οι ιθύνοντες του σημερινού συστήματος που κάνει κουμάντο στη γερμανική Ευρώπη, σκίζουν τα ιμάτιά τους περί της δόλιας εξωτερικής παρέμβασης, πέρα από γενικολογίες δεν καταθέτουν κάποιες ουσιαστικές προτάσεις πολιτικής, οι οποίες θα επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο το τρένο μιας πραγματικά ενωμένης Ευρώπης, διότι με δική τους καθαρά ευθύνη έχει εκτροχιαστεί.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Ο μη εκλεγμένος και διορισμένος από το Βερολίνο, Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τούσκ, προέβη μέσα στην εβδομάδα που πέρασε σε ακόμη μια βαρύγδουπη και ταυτόχρονα κενή ουσιαστικού περιεχομένου, δήλωση περί εξωτερικής παρέμβασης στις Ευρωεκλογές, χωρίς βέβαια πέρα από τα σαλόνια των Βρυξελλών, να του δώσει κανένας σημασία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι ακόμη και στη χώρα από την οποία προέρχεται θεωρείται πρόσωπο ανάξιο λόγου και σημασίας. Αλλά γιατί να δώσει κανείς σημασία στην Πολωνία; Εάν πιστέψει κανείς το σύστημα που κυβερνάει την Ευρώπη, αυτή η μεγάλη και σημαντική χώρα για την Ευρώπη, κυβερνάται από ακροδεξιούς φασίστες.
Την ίδια ώρα συνταράσσεται το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, για το εάν θα αποπέμψει από τις τάξεις του το Κόμμα του Πρωθυπουργού της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν. Τόλμησε ο ίδιος και η κυβέρνησή του να κάνει το ατόπημα να στραφεί εναντίον του έχοντος χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα, τραγικού Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζάν Κλόντ Γιούνκερ. Αλλά και πάλι, φασίστες οι Ούγγροι που στη μεγάλη πλειοψηφία τους, στηρίζουν και όπως όλα δείχνουν θα στηρίξουν και πάλι τον Όρμπαν. Βέβαια, εκείνο που ψιθυρίζουν στο ΕΛΚ, αλλά ντρέπονται να το πούνε είναι ότι εάν σηκωθεί και φύγει ο Όρμπαν, η απώλεια των εδρών θα πονέσει πολύ.
Το παραμυθάκι της εξωτερικής παρέμβασης, έφτασε και στην Ελλάδα, με το μπάχαλο γύρω από τη δήλωση του Πρέσβη των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα, ο οποίος άσχετα εάν το είπε ή δεν το είπε, η σφαίρα έπεσε, και είναι να απορεί κανείς προς το συμφέρον ποιανού στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, ήταν η τουφεκιά.
Μπορεί όλοι αυτοί να μην το λένε, αλλά το αφήνουν πονηρά να εννοηθεί, ότι η δήθεν εξωτερική παρέμβαση στις Ευρωεκλογές, έχει ως στόχο να πλήξει τις “σοβαρές” ευρωπαϊκές δυνάμεις, ενισχύοντας του ακροδεξιούς, τους λαϊκιστές, τους ρατσιστές, και τους εθνικιστές.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι δεχόμαστε ως σωστό και αξιόπιστο το επιχείρημα τους. Είναι πραγματικά έτσι; Διότι κάθε επιχείρημα για να είναι σωστό πρέπει να αντέχει στην δοκιμασία της εξακρίβωσης.
Δεν θα πρέπει να αναρωτηθούμε και να εξετάσουμε σοβαρά, εάν οι κοινωνικές δυνάμεις που στηρίζουν το Σαλβίνι στην Ιταλία, τον Όρμπαν στην Ουγγαρία, τους κυβερνώντες στην Πολωνία, τη Λεπέν και τα Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία, αλλά και άλλα κόμματα σε ολόκληρη την Ευρώπη, ακόμη και εάν πράγματι υπάρχουν στις τάξεις τους πρόσωπα και ιδέες, που τείνουν στην ακροδεξιά, το ρατσισμό και τον εθνικισμό, είναι στην πλειοψηφία τους άξιες απόδοσης τέτοιων χαρακτηρισμών;
Δεν θα πρέπει να αναρωτηθούμε και να εξετάσουμε σοβαρά, όταν ακούμε αυτό το παραμύθι από το στόμα των υπαλλήλων και των μέσων μαζικής ενημέρωσης του υφιστάμενου σήμερα συστήματος, γιατί άραγε μεγάλες κοινωνικές μάζες από άκρη σε άκρη της Ευρώπης, στρέφονται σε αυτά τα Κόμματα και σε αυτούς τους ηγέτες;
Ποιες είναι οι πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών, που έχουν οδηγήσει τις κοινωνίες στην Ευρώπη, στην αγκαλιά κομμάτων και ηγετών, που προωθούν πατριωτικές και εθνικές πολιτικές, έναντι των πολιτικών της σκληρής λιτότητας, της οικονομικής εξαθλίωσης, της καταστρατήγησης κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας, και πάνω από όλα της εξαφάνισης της ιστορίας λαών και εθνών; Σίγουρα δεν είναι οι πολιτικές του Σαλβίνι, του Όρμπαν, της Λεπέν, και άλλων παρόμοιων κομμάτων και ηγετών σε όλη την Ευρώπη. Εκτός και εάν για δεκαετίες ολόκληρες ήταν αυτοί που κυβερνούσαν, και μας είχε διαφύγει.
Και το κερασάκι στην τούρτα έγινε ξαφνικά και πάλι λαλίστατος ο πρώην Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και νυν Πρόεδρος της Γερμανικής Βουλής, Βόλφανγκ Σόϊμπλε, ο οποίος δεν βλέπει τίποτα λάθος στις πολιτικές των τελευταίων χρόνων, και ούτε λιγο ούτε πολύ μας ζητάει να πούμε και ευχαριστώ που το Βερολίνο και η γερμανικά καθοδηγούμενες Βρυξέλες εξαθλίωσαν την Ευρώπη.
Ειδικά στην Ελλάδα, ο κ. Σόϊμπλε και αυτοί που επικαλούνται εξωτερικές παρεμβάσεις σε εκλογές, προσπαθούν να κάνουν το άσπρο μαύρο. Μιλάνε για λαϊκισμό, λες και δεν γνωρίζουν ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί. Ή μήπως δεν είναι η Μέρκελ, ο Σόϊμπλε, και οι υπάλληλοί τους στις Βρυξέλες, που οδήγησαν στην πτώση μια κυβέρνησης που είχε ήδη βάλει τη χώρα σε τροχιά εξόδου από την οικονομική εξαθλίωση και τα μνημόνια, είχε προστατέψει της εθνική κυριαρχία μην επιτρέποντας να γίνουν τα πανέμορφα ελληνικά νησιά αποθήκες ψυχών, και αποτελούσε με πρώτο και καλύτερο τον Πρωθυπουργό της, εμπόδιο στο ξεπούλημα της Μακεδονίας.
Καλό λοιπόν το παραμύθι της δήθεν εξωτερικής παρέμβασης, αλλά δυστυχώς για τους εφευρέτες του, δεν αντέχει στη δοκιμασία της εξακρίβωσης, και καλά θα κάνει και το ελληνικό πολιτικό σύστημα να μην πέσει στην παγίδα αυτή και προχωρήσει σε εναγκαλισμό με τέτοιου είδους επιχειρήματα και στρατηγικές, βάζοντας απέναντι το υγιές πατριωτικό, κεντρώο και σοβαρά συντηρητικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Θα είναι πραγματικά κρίμα.
*Ο Δημήτρης Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies, και διετέλεσε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ, και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον.
