Οι ορκισμένοι εχθροί του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και πολλοί υποστηρικτές του, έχουν στην κυριολεξία βγει στα κάγκελα με την απόφασή του να δώσει εντολή για αποχώρηση των περίπου, 2.000 Αμερικανικών στρατευμάτων από τη Συρία. Πρόκειται πραγματικά για μια πέρα από τα συνηθισμένα απόφαση Προέδρου των ΗΠΑ, με δεδομένο ότι για δεκαετίες είχαμε συνηθίσει το ακριβώς αντίθετο, Επεμβάσεις και πολυετή παραμονή Αμερικανικών στρατευμάτων στη Μέση Ανατολή. Το εάν η απόφαση του Αμερικανού Προέδρου είναι σωστή λάθος μένει να αποδειχθεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι μια απόφαση classic Trump, αντισυμβατική και κόντρα στο κύμα.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Αντισυμβατική θα είναι και η ανάλυση της απόφασης του Αμερικανού Προέδρου, η οποία θα προσπαθήσω να κάνω μέσα από αυτό κείμενο, παρουσιάζοντας κάποια γεγονότα που δυστυχώς, όπως οτιδήποτε έχει να κάνει με τον Πρόεδρο Τράμπ, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης και το καθεστωτικό σύστημα εξωτερικής πολιτικής στην Ουάσιγκτον και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, με σπουδή αποκρύπτουν από τα φώτα της δημοσιότητας. Στην ανάλυση αυτή θα παρατεθούν και κάποιες πικρές αλήθειες, οι οποίες θα πονέσουν και τις επικρατούσες απόψεις εδώ στην Αθήνα.
Το Παρελθόν και το Παρόν…
Καταρχήν θα ξεκινήσω από μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Η απόφαση του Προέδρου Τράμπ, για αποχώρηση από τη Συρία, αποτελεί μια ακόμη υλοποίηση προεκλογικής του δέσμευσης, γεγονός που δεν έχει συνηθίσει το σύστημα εξωτερικής, αλλά και εσωτερικής πολιτικής στην Ουάσιγκτον.
Σε αντίθεση με το διακομματικό κατεστημένο εξωτερικής πολιτικής στην Αμερικανική πρωτεύουσα, το οποίο (και ας το αμφισβητήσει κανείς) έχει αποδειχθεί λάθος σε οποιαδήποτε στρατιωτική απόφαση την τελευταία δεκαετία και όχι μόνο, ο Πρόεδρος Τράμπ, από την πρώτη στιγμή, παρά το λυσσαλέο πόλεμο της γραφειοκρατίας ακολουθεί μια σταθερή και ρεαλιστική εξωτερική πολιτική, με βάση το διακηρυγμένο δόγμα του, America First. Ενίσχυση δισεκατομμυρίων στις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ, συστηματική και μεθοδική εξολόθρευση του Ισλαμικού Κράτους, αποχώρηση από τη συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν, διπλωματική, χωρίς παραχωρήσεις, λύση στη Βόρεια Κορέα, όλα γεγονότα τα οποία αποδεικνύουν λάθος το κατεστημένο εξωτερικής πολιτικής.
Δια δεκαετίες αυτό το κατεστημένο εξωτερικής πολιτικής και οι σύμμαχοί του στην Ευρώπη, έχουν οδηγήσει τις ΗΠΑ και τη Δύση, σε μια σειρά πολέμους και εμπλοκές στη Μέση Ανατολή, τη Νοτιοδυτική Ασία, και αλλού, και πραγματικά θα πρέπει να είναι οι τελευταίοι που θα έπρεπε να μιλούν για την απόφαση Τράμπ, όσο αφορά τη Συρία. Δεν θα ήταν λάθος, μάλιστα, να πει κανείς, ότι αυτοί ευθύνονται για το χάλι και τον αιματηρό εμφύλιο της Συρίας, αλλά και τα χάος στη Μέση Ανατολή. Γιατί λοιπόν ο κόσμος στις ΗΠΑ και αλλού, να δώσει σημασία στα λεγόμενα και την κριτική τους έναντι του Αμερικανού Προέδρου.
Όλα αυτά τα εξέχοντα μέλη του κατεστημένου εξωτερικής πολιτικής της Ουάσιγκτον, που από την άνεση των σαλονιών τους, σκίζουν τα ιμάτια τους, στην ουσία δεν μπορούν να στοιχειοθετήσουν με επιχειρήματα το γιατί αποτελεί εθνικό συμφέρον των ΗΠΑ, να υπάρχουν 2.000 στρατεύματα και στελέχη των υπηρεσιών πληροφοριών στη Συρία, τη στιγμή που το Ισλαμικό Κράτος, έχει ξεδοντιαστεί. Εκτός βέβαια και ο πραγματικός τους σκοπός είναι όχι η καταστροφή του Ισλαμικού Κράτους, αλλά η αποτυχημένη, για δεκαετίες, πολιτική της αλλαγής καθεστώτος στη Μέση Ανατολή. Η οποία, και ας τους αρέσει σκόπιμα να το λησμονούν, με την Αραβική Άνοιξη του Ομπάμα και της Χίλαρι, που οδήγησε στη Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο και όχι μόνο, στη διάλυση της Λιβύης, το Ιράκ πριν, και γενικά στο χάος.
Και τώρα ωρύονται για το χάος που, δήθεν, θα επικρατήσει με τη απόφαση Τράμπ για τη Συρία, αποσιωπώντας ότι το χάος στη Μέση Ανατολή, προέκυψε από τις πολιτικές που οι ίδιοι διαμόρφωσαν και εφάρμοσαν τις τελευταίες δεκαετίες. Μάλλον επιδιώκουν να καταστήσουν τη Συρία, ένα νέο Ιράκ ή Αφγανιστάν όπου για χρόνια ολόκληρα παραμένουν Αμερικανικά στρατεύματα, χωρίς να διακυβεύονται εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ.
Τις πολιτικές αυτές τις έχει πληρώσει η Αμερική με βαρύ κόστος σε χρήμα, αλλά κυρίως σε αίμα και ζωές, στο δόγμα μιας Δημοκρατίας Δυτικού τύπου σε μια περιοχή του πλανήτη όπου δεν μπορεί να ευδοκιμήσει. Από ότι φαίνεται ο Πρόεδρος Τράμπ, με την αντίληψη της πραγματικής ζωής, της πιάτσας, που τον διακρίνει το καταλαβαίνει αυτό πολύ καλύτερα από τους αναλυτές των σαλονιών της Ουάσιγκτον και τους Στρατηγούς, που έχουν γαλουχηθεί μέσα σε αυτό το σύστημα και αυτές τις πολιτικές. Απλά τον ενδιαφέρει, το τι είναι καλύτερο για τον λαό της Αμερικής. Πρέπει να γυρίζουν φέρετρα στην Αμερική για να υπάρξει αλλαγή καθεστώτος στη Συρία αναρωτιέται, και η απάντηση που δίνει είναι ένα ηχηρό όχι.
Το Μέλλον…
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι είναι μια πολύ καλή στιγμή για απεμπλοκή των ΗΠΑ, τόσο από τη Συρία, αλλά και από το Αφγανιστάν. Το κόστος, χωρίς ουσιαστικό λόγο, είναι ιδιαίτερα βαρύ οικονομικά, πολλά δις, αλλά και σε ζωές Αμερικανών στρατιωτών. Άλλωστε είναι τέτοιες οι δυνατότητες των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, που σε ελάχιστο χρόνο μπορούν να βρίσκονται εκεί που πρέπει για να κάνουν τη δουλειά.
Η αποφάσεις του Αμερικανού Προέδρου, θέτουν σε κίνηση εξελίξεις που θα οδηγήσουν σε ένα εντελώς νέο σκηνικό στην ευρύτερη περιοχή. Το έχω γράψει επανειλημμένως, ήρθε η ημερομηνία λήξεως του συστήματος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και όσο πιο σύντομα αυτό γίνει κατανοητό, τόσο καλύτερα για τον πλανήτη.
Μια σοβαρή ανάλυση των εξελίξεων γύρω από τις αποφάσεις του Προέδρου Τράμπ και των εξελίξεων στην περιοχή, δείχνει ξεκάθαρα ότι η Τουρκία, βαδίζει σταθερά προς τον ιστορικό της ρόλο, της περιφερειακής δύναμης. Το μεγάλο ερώτημα και εκεί είναι που θα παιχθεί το παιχνίδι (και έχει αρχίσει) είναι εάν θα μπορέσει να ακολουθήσει η Σαουδική Αραβία, με τη συνδρομή του Ισραήλ και της Αιγύπτου. Ήδη έχει υπάρξει προσέγγιση, με τη συμβολή του Προέδρου Τράμπ, μεταξύ των τριών χωρών. Αυτό που τους φέρνει κοντά και σε κοινή πορεία με τις ΗΠΑ, είναι το γεγονός ότι εχθρός είναι το Ιράν.
Όσο αφορά τη μεγάλη φασαρία που γίνεται με τους Κούρδους, εάν επιλέξουν σωστά, ιστορικά μπορεί να τους αναλάβει το Ισραήλ, το οποίο θα πρέπει πλέον να αποφασίσει ότι πρέπει να εργαστεί προς νέες κατευθύνσεις χωρίς τον πατερούλη, δηλαδή την Ουάσιγκτον, ο οποίος υπό τον Τράμπ, και την Ιερουσαλήμ αναγνώρισε ως πρωτεύουσα και από την τραγική συμφωνία με το Ιράν, αποχώρησε επαναφέροντας τις σκληρές κυρώσεις.
Όσο για τη Ρωσία, που το σύστημα κόπτεται ότι ωφελείται στρατηγικά, από τις κινήσεις Τράμπ, όταν θα μπει για τα καλά στο βάλτο της Μέσης Ανατολής, και θα αρχίσει να αιμορραγεί σε χρήμα και αίμα, τότε θα δούμε ποιος θα γελάσει τελευταίος.
Μέσα σε όλο αυτό το υπό διαμόρφωση σκηνικό, ο πλέον αδύναμος παίκτης είναι η βαθιά διχασμένη και στρατηγικά ανύπαρκτη Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία εάν σύντομα δεν αλλάξει ρότα, οδεύει προς την καταστροφή. Καλό θα είναι το πολιτικό σύστημα εδώ στην Αθήνα να το χωνέψει αυτό, και να πάψει να ζει σε ένα παράλληλο κόσμο, διότι το τρένο έχει αναχωρήσει από το σταθμό, και οι στάσεις που μένουν πριν το τέρμα δεν είναι πολλές.
Αυτή η νέα παρτίδα στρατηγικού σκάκι, βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, για όσους τουλάχιστον, δεν φοράνε συστημικές παρωπίδες, και με βάση αυτά τα δεδομένα θα πρέπει να πορευτούν και να σχεδιάσουν όσες χώρες επιθυμούν να επιβιώσουν στη νέα εποχή.
*Ο Δημήτρης Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies, και διετέλεσε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ, και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον.
