Λέξη τόσο παλιά όσο παλιός είναι και ο πολιτισμός μας που δηλώνει την αναμονή, την προσδοκία. Η μορφή της ήταν ἡ ἐλπίς, τῆς ἐλπίδος, ενώ ο τύπος ἐλπίδα είναι μεσαιωνικός. Ο Αἰσχύλος στην τραγωδία του Ἀγαμέμνων (στ. 505) θα χρησιμοποιήσει τη φράση «πολλῶν ῥαγεισῶν ἐλπίδων», για να δηλώσει τα όνειρα και τις επιθυμίες που ναυάγησαν.
*Της Σοφίας Μουρούτη Γεωργάνα
Παράγεται από το ρήμα ἔλπω, ενώ το παράγωγό του ἐλπίζω είναι πολύ νεώτερο. Η ινδοευρωπαϊκή καταγωγή της λέξης είναι η ρίζα Fελ-π που ακουγόταν wel. Αυτό το wel, που σημαίνει θέλω, μας δίνει το λατινικό velle (=επιθυμώ), το γαλλικό vouloir (επίσης επιθυμώ), αλλά και το αγγλικό will, και τη θέληση στα γερμανικά, το Wille. Στην ίδια ρίζα έχει την αρχή του και ο αγγλικός πλούτος, το wealth, που αρχικά ήταν η ευημερία και η ευζωία, που κάτι έχει μέσα του από τα θετικά της ελπίδας.
Αν και συμβαίνουν πολλά και δυσάρεστα, δε γινόμαστε απέλπιδες, δε χάνουμε την ελπίδα μας, την αίσθηση ότι θα υπάρξουν θετικές εξελίξεις σε ό, τι μας συμβαίνει. Αν οι ελπίδες μας αποβούν φρούδες, δηλαδή μάταιες δεν απελπιζόμαστε. Πάντα υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Οι φερέλπιδες νέοι μας μας, με τη δημιουργικότητά τους, αποτελούν εγγύηση για την Ελλάδα που περιμένουμε. Κάποιοι από αυτούς σπουδάζουν στη Σχολή Ευελπίδων, εκπαιδεύονται στα πέντε Όπλα και στα δύο Σώματα Εφοδιασμού και Μεταφορών και Υλικού Πολέμου και ενισχύουν τις προσδοκίες μας για το μέλλον. Είναι πραγματικά ελπιδοφόροι.
Δεν ξεχνάμε και την Ελπινίκη, που ελπίζει πάντα στη νίκη και δεν απελπίζεται από την πρόσκαιρη αποτυχία. Τα ονόματα εξάλλου έχουν μια ιδιαίτερη σημασιολογική φόρτιση, την οποία κουβαλούν τα πρόσωπα που τα έχουν.
Σε όλους τους υπόλοιπους ευχόμαστε να είναι η εφημερίδα μας ακτίνα, ανάσα και φάρος ελπίδας. Ευελπιστούμε να σας κρατούμε άσβεστη τη φλόγα της ελπίδας ότι στη χώρα μας θα έλθουν καλύτερες ημέρες. Αν και ορισμένες φορές, με τις ειδήσεις που σας μεταδίδουμε, έχουμε τη βεβαιότητα ότι η πατρίδα μας έχει μαθηματικές ελπίδες ανάκαμψης, ελάχιστες συνεπώς πιθανότητες να δει καλύτερες μέρες. Το καράβι πάει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Αν παρ’ ελπίδα βρει το δρόμο του, αν αντίθετα από όσα περιμένουμε μπει στη σωστή κατεύθυνση, θα είμαστε ευτυχείς.
Παρόλα αυτά, εμείς θα κλείσουμε αισιόδοξα, γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
*Η Σοφία Μουρούτη – Γεωργάνα είναι φιλόλογος και διδάσκει στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδας
