Όλες οι διεθνείς Εκθέσεις που μετρούν την ανταγωνιστικότητα των διαφόρων κρατών βρίσκουν την Ελλάδα πολύ κάτω από την μέση και πάνω από την χώρα μας πολλές άλλες του επονομαζόμενου Τρίτου Κόσμου. Σίγουρα αυτό συνιστά οπισθοδρόμηση, αν όχι κατάντια.
Γράφει ο Νίκος Σίμος
Όταν η κρίση που αντιμετωπίζαμε είχε κτυπήσει κόκκινο για την Ελλάδα εξ αιτίας των χειρισμών της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, οι δανειστές και η διαδεχθείσα τον Παπανδρέου μεταβατική κυβέρνηση, είχαν συναποφασίσει να μειωθούν, λέει, οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα για να αυξηθεί η ελληνική ανταγωνιστικότητα(!).
Την ίδια περίπου εποχή είχε αναρτηθεί στο Διαδίκτυο πίνακας της Eurostat και εμπεριστατωμένο κείμενο του καθηγητού του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Βαρσακέλη, στο οποίο αποδεικνυόταν ότι ενώ το μέσο εργατικό κόστος στην Ελλάδα είναι από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη, εν τούτοις τόσο η παραγωγικότητα όσο και η ανταγωνιστικότητα ήταν εξ ίσου χαμηλές. Που σημαίνει ότι άλλες χώρες με υψηλότερο εργατικό κόστος παρήγαγαν και προφανώς εξακολουθούν να παράγουν ανταγωνιστικότερα προϊόντα των ελληνικών.
Το ελληνικό πρόβλημα της ανταγωνιστικότητος δεν είναι ζήτημα κόστους αλλά ΜΗ παραγωγής, παρά μόνον εισαγωγών, εξ ου και τα εμπορικά ελλείμματα. Και, βεβαίως δομών της ελληνικής οικονομίας (αρχίζοντας από τα «λαδώματα» και τη γραφειοκρατία και τους υψηλούς φόρους) όπως άλλωστε παρατηρούν,κάθε φορά, οι διεθνείς Εκθέσεις περί ανταγωνιστικότητας των κρατών, αξιολογώντας τα αίτια για την ελληνική αυτή υστέρηση.
Το βασικό πρόβλημα παραμένει αυτό της ελληνικής παραγωγής το οποίο υπερκαλύπτει σε σημασία τη δήθεν μη ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων. Πως να αξιολογηθεί άλλωστε η ανταγωνιστικότητα όταν δεν υπάρχει καν παραγωγή;; Κι αυτό διότι οι επιτήδειοι Ελληνάρες που έπαιρναν λ.χ. τη μία μετά την άλλη κοινοτικές επιδοτήσεις, χωρίς να τις δικαιολογεί η στρεμματική τους απόδοση, τις επιδοτήσεις αυτές τις έκαναν σπίτια, μετοχές, Cayen και λουλούδια στα σκυλάδικα. Αντιστοίχως και οι άλλοι Έλληνες του Χρηματιστηρίου και της φοροδιαφυγής έκαναν ανάλογες «επενδύσεις», με αποτέλεσμα να μη θεωρεί αναγκαίο, κανείς επιχειρηματίας και αγρότης να παράγει τίποτε. Και τα πάντα είναι σήμερα εισαγόμενα. Πατάτες Αιγύπτου και Κύπρου, χώμα για γλάστρες Γαλλίας, γλάστρες από την Ιταλία, τυριά Γερμανικά και Ελβετικά, σύκα και στραγάλια Τουρκίας, αλλά και εισαγωγή… κοπριάς. Και δεν έχει τελειωμό ο αριθμός των εισαγομένων προϊόντων που δεν παράγονται πλέον στη χώρα μας
Με μειώσεις μισθών που επιβλήθηκαν και στον ιδιωτικό τομέα –σε όποιον ιδιωτικό τομέα έχει απομείνει- αλλά και με αύξηση της φορολογίας που είναι, όπως καταγγέλουν οι δανειστές, πρωτοβουλία της σημερινής κυβέρνησης, ούτε ανταγωνιστικότητα επιτεύχθηκε και λεφτά απομακρύνθηκαν από την αγορά. Άρα ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, κλείσιμο εκατοντάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων και βιοτεχνιών και εκτίναξη της ανεργίας.
Ημών, πάντως, των Ελληναράδων η βλακεία έγκειται στο ότι φτάσαμε τη χώρα στο αμην και πρέπει να αρχίσουμε από την αρχή να παράγουμε. Οπότε για να ξαναμπούμε στην εσωτερική και διεθνή αγορά με τα προϊόντα μας, που στην…ούγια θα γράφουν ΕΛΛΑΣ, θα περάσουν μερικά χρόνια, μέσα στα οποία, ελέω τρόϊκας και δανειστών μας θα πούμε το ψωμί ψωμάκι, όπως τη δεκαετία του 50. Εις υγείαν μας!
