Ομόνοια 2018 στο κέντρο της Αθήνας . Εκεί που η εγκληματικότητα έχει γίνει πια μια καθημερινή συνήθεια για τους περίοικους . Ένας νέος άντρας εισβάλλει σε ένα κοσμηματοπωλείο με μαχαίρι , εγκλωβίζεται και στην προσπάθεια του να βγει σπάει τη βιτρίνα, ο καταστηματάρχης και άλλοι περαστικοί βιαιοπραγούν σε βάρος του στη δική τους προσπάθεια να τον σταματήσουν από του να διαφύγει . Αν το περιστατικό τελείωνε εδώ, η είδηση θα περνούσε ως απλή καταγραφή μιας ακόμα απόπειρας κλοπής στο κέντρο των Αθηνών και κανείς δε θα είχε ασχοληθεί με την τύχη του θύματος εκτός από τους οικείους του, όμως ακολουθεί ένας θάνατος και όλα ανατρέπονται …
Γράφει η Μαρία Ε.Δημητρίου
Το διαδίκτυο γέμισε με φωνές που καταδίκαζαν τα κτυπήματα και τις βιαιοπραγίες, αν δεν υπήρχε θάνατος θα ήθελα να ήξερα αν θα υπήρχε η ίδια ευαισθησία . Τη διαφορά την έκανε ο θάνατος …Αλλιώς θα ήταν ένα ακόμα συνηθισμένο περιστατικό από αυτά που απασχολούν τα βιβλία συμβάντων της αστυνομίας .
Παιδιά όμως σαν το Ζακ που έφυγε με τέτοιο τρόπο που δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο, υπάρχουν εκεί έξω ακόμα και σήμερα, δε βλέπω όμως καμία ευαισθησία , καμία προσπάθεια για πρόληψη και προστασία , αυτό που βλέπω είναι ένα επιφανειακό ξύπνημα και μια κατακραυγή επειδή ο νεαρός ήταν γνωστός , αν ήταν ένας άγνωστος τυχαίος εξακολουθώ να πιστεύω ότι η ευαισθησία θα ήταν περιορισμένης ευθύνης . Και αφού όλοι έριξαν το ανάθεμα και έδειξαν τη συμπαράσταση τους προς το θανόντα μετά απεσύρθησαν για να πάρουν δυνάμεις για μια επόμενη μάχη όταν και πάλι κάποια χαμένη ψυχή θα μπουκάρει με μαχαίρι σε κάποιο μαγαζί σε κάποιον περαστικό ή σε κάποιο σπίτι …
Όμως αυτή εδώ η ιστορία έχει χαρακτηριστικά παλιάς κοπής . Αγγίζει πτυχές που τις έχουμε όλοι αφήσει στο περιθώριο . Που κανείς πια δεν ασχολείται μαζί τους . Πόσο καιρό έχετε να ακούσετε μια καμπάνια εναντίον των ναρκωτικών ; Γιατί όλοι ξαφνικά έπαψαν να ασχολούνται με αυτό το θέμα;
Να φταίει η κρίση που όλοι έπεσαν με τα μούτρα στις μειώσεις μισθών και συντάξεων και το θέμα αυτό εξαφανίστηκε από τη σκαλέτα των ΜΜΕ ;
Να είναι που τα μνημόνια και η αντιπαράθεση για τα εθνικά θέματα έκαναν κατάληψη στα σαλόνια των εφημερίδων ή μήπως γιατί ένα σωρό άλλα θέματα δευτερευούσης σημασίας πουλάνε περισσότερο; Αλλά ακόμα κι έτσι ούτε ένα μονόστηλο, μια αράδα, κάτι γι αυτό τον αόρατο εχθρό που αφανίζει ανεξέλεγκτα χωρίς να λαμβάνει υπόψιν του ούτε κοινωνικές τάξεις ούτε ηλικίες ;
Όμως τα ναρκωτικά είναι ένα θέμα υπαρκτό , που δε θα σταματήσει να υπάρχει όσα προβλήματα κι αν παρεισφρήσουν στο μεταξύ στην κανονικότητα της ζωής, και ούτε θα επισκιαστεί από οποιαδήποτε καταστροφή αλλά σαν δαίμονας θα αλυσοδένει αυτούς που κατάφερε να υποτάξει και θα υφέρπει απειλητικά γύρω από τις ζωές των νέων ανθρώπων γιατί αυτό είναι το target group του από αυτούς τρέφεται από αυτούς παίρνει τη ζωή .
Ομόνοια 2018 . Ένας νέος άνθρωπος πέθανε, τα αίτια θα τα δείξει η περαιτέρω ιατροδικαστική εξέταση με τις τοξικολογικές εξετάσεις . Μέχρι στιγμής και οι δύο ιατροδικαστές , ο ένας εξ αυτών εκπροσωπεί την οικογένεια του θανόντος, αποφάνθηκαν ότι ο θάνατος δεν προήλθε από τα κτυπήματα, όμως από τις τοξικολογικές και ιστολογικές εξετάσεις θα διαφανεί αν υπάρχει σύνδεση των συγκεκριμένων κτυπημάτων με το θάνατο του νεαρού θύτη – θύματος .
Θύτης γιατί κρατώντας ένα μαχαίρι μπήκε σε ένα κατάστημα με σκοπό να κλέψει όπως δείχνουν τα γεγονότα και γιατί οι δικές του επιλογές προκάλεσαν μια αλυσίδα αντιδράσεων στην οποία πλέκεται το θυμικό και όπου βγαίνει το θυμικό του ανθρώπου δύσκολα μπορείς να ελέγξεις το αποτέλεσμα …και θύμα γιατί η ζωή του, τερμάτισε πάνω σε ένα πεζοδρόμιο ανάμεσα σε ανθρώπους φορτισμένους, σαν έτοιμους από καιρό να φερθούν με αυτό τον τρόπο …και είναι κρίμα να πεθαίνει ένας νέος άνθρωπος με αυτό τον τρόπο , ιδιαίτερα με αυτό τον τρόπο …
Βλέπω στο διαδίκτυο ο κόσμος να έχει μοιραστεί στα δύο, άλλοι κατηγορούν το νέο που έπραξε όπως έπραξε και άλλοι αναθεματίζουν τον καταστηματάρχη για τον τρόπο που αντέδρασε.
Και είναι πολύ εύκολο να κρίνεις, είτε τη μία πλευρά είτε την άλλη . Πιο εύκολο ακόμα να κάνεις ένα συγκερασμό και να έχεις και τη συνείδησή σου ήσυχη . Και με τους μεν και με τους δε . Μπορείς να βρεις πολλά πατήματα και από τη μία πλευρά και από την άλλη .
Όμως δε θα το κάνω. Από μικρή αγαπημένο μου βιβλίο ήταν οι Άθλιοι του Βίκτωρος Ουγκώ και αγαπημένη σκηνή όταν ο Γιάννης Αγιάννης κλέβει τα κηροπήγια από το σπίτι του Επισκόπου που του είχε δώσει στέγη και φαγητό και όταν τον συλλαμβάνει η αστυνομία ο Επίσκοπος τον καλύπτει και τους λέει ότι εκείνος του τα χάρισε …Αγαλλίαση ψυχής , αγαπημένος μου ήρωας εκείνος ο Επίσκοπος με το έλεος και την αγάπη του που έγραψε στην ψυχή του Γιάννη Αγιάννη και τον μεταμόρφωσε, του έδωσε την αφορμή να αλλάξει να γίνει αυτός που έγινε.
Όμως στα μυθιστορήματα υπάρχει το ελεγχόμενο περιβάλλον, ο συγγραφέας κοντρολάρει τους ήρωες και τα συναισθήματα του κάνει μια προβολή των δικών του θέλω . Δεν ξέρουμε ποια θα ήταν η αντίδραση του Επισκόπου αν ο Γιάννης Αγιάννης τον απειλούσε με ένα μαχαίρι. Σε στιγμές παροξυσμού δεν μπορείς να ορίσεις τη συμπεριφορά του άλλου . Θα πρέπει να είναι πολύ υπεράνω για να μείνει ατάραχος και άπραγος κάποιος.Και αν σκεφτώ πόση χολή βγάζουν οι δύο πλευρές μέσα από την οθόνη ενός κομπιούτερ για την αντίθετη άποψη σε στιγμές ηρεμίας, καθισμένοι στην ασφάλεια του σπιτιού ή του γραφείου τους , τρομάζω στη σκέψη πως θα φέρονταν αν ήταν οι ίδιοι πρωταγωνιστές ενός παρόμοιου γεγονότος .
Αν ο νεαρός έμπαινε στο μαγαζί και ζητούσε χρήματα από τον κοσμηματοπώλη ίσως να του τα έδινε μπορεί και όχι .Όμως ο ένας θα ζούσε και ο άλλος δε θα έμπαινε σε αυτή τη διαδικασία να αντιδράσει με αυτό τον τρόπο .
Το να μπαίνεις όμως σε ένα μαγαζί με ένα μαχαίρι δεν είναι λύση . Πρώτα από όλα βάζεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο και μετά τον απέναντι . Και αν εσένα δε σε νοιάζει πια να βάζεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο, υπάρχει και ο απέναντι που δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει …
Ο Ζακ έφυγε όμως υπάρχουν χιλιάδες άλλα παιδιά σαν τον Ζακ που έμειναν πίσω γι αυτά θα νοιαστεί κανείς ;
