Μια προσεκτική ανάλυση των εξελίξεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δείχνει ότι το εγχείρημα της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, τρίζει επικίνδυνα, και υπάρχουν φόβοι ότι οδηγείται σε κατάρρευση. Κομβική χρονιά για την έκβαση αυτής της κρίσης είναι το ερχόμενο έτος και κρίσιμο γεγονός οι Ευρωεκλογές από τον οποίων το αποτέλεσμα θα φανούν πολλά για το μέλλον της ΕΕ.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Μετά την ουσιαστική κατάρρευση, όσο αφορά την πολιτική επιρροή, της Καγκελαρίου της Γερμανίας, Άγκελα Μέρκελ, οι ελπίδες του συστήματος που κινεί τα νήματα για την επιβίωση της υφιστάμενης τάξης πραγμάτων στην Ευρώπη και σε παγκόσμια κλίμακα έχουν στραφεί στον Πρόεδρο της Γαλλίας, Εμμανουέλ Μακρόν, για να ηγηθεί της μάχης εναντίον του επερχόμενου κύματος ενίσχυσης των εθνών – κρατών, με γνώμονα την προώθηση του εθνικού συμφέροντος κόντρα σε υπερεθνικά κέντρα όπως οι Βρυξέλλες.
Ο φόβος ότι η Ευρώπη της ΕΕ, πεθαίνει, και η χαριστική βολή μπορεί να είναι οι Ευρωεκλογές του 2019, έχει προβληματίσει τις ευρωπαϊκές ελίτ, και τα απογοητευτικά ποσοστά του κινήματος “En Marche”, του Μακρόν στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, δημιουργούν έντονη ανησυχία ότι έρχεται ένα κύμα εθνοκεντρικής ανάτασης που θα σαρώσει το υπάρχων υπό κατάρρευση σύστημα.
Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση το κόμμα του Γάλλου Προέδρου, κινείται στο 20%, έχοντας πέσει τρείς μονάδες σε σχέση με ένα χρόνο πριν. Το κόμμα της Μαρίν Λεπέν, παρά την ήττα της στις προεδρικές εκλογές, ακουμπά το 17 %, αν και το ποσοστό αυτό είναι χαμηλότερο από την επίδοση στις προηγούμενες Ευρωεκλογές, όπου είχε έρθει πρώτο κόμμα.
Όλα δείχνουν ότι οι Ευρωεκλογές θα είναι μια δύσκολη αναμέτρηση για τον κ. Μακρόν και το νεοσύστατο κόμμα του, κάτι το οποίο παραδέχονται και αξιωματούχοι μέσα στην ίδια την κυβέρνησή του. Υπάρχει μια γενική αίσθηση στην Ευρώπη, ότι η ΕΕ, όπως είναι σήμερα, οδηγείται στο τέλος, και οι επερχόμενες Ευρωεκλογές θα είναι μια αναμέτρηση που δεν θα έχει προηγούμενο. Με βάση αυτή την αίσθηση οι ελίτ της Ευρώπης προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα κλίμα ζωής ή θανάτου της Ευρώπης ενόψει της αναμέτρησης του ερχόμενου Μαΐου.
Ο Μακρόν, είναι το πρόσωπο που οι ευρωπαϊκές ελίτ ποντάρουν πολύ, αλλά πέρα από τα χαμηλά ποσοστά του κόμματός του, και τα προσωπικά του ποσοστά είναι χαμηλά για Πρόεδρο που βρίσκεται στην αρχή της Προεδρίας του. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν δημοτικότητα 31%, χαμηλότερα και από τον σοσιαλιστή, Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος στο τέλος εξαφανίστηκε, μαζί με το κόμμα του.
Αυτό έχει προκαλέσει τρόμο στα συστημικά μέσα ενημέρωσης τα οποία μετά την πτώση Μέρκελ, έχουν επενδύσει πολλά στον Μακρόν, έχοντας τον χαρακτηρίσει πρωταθλητή της παγκοσμιοποίησης.
Ο Γάλλος Πρόεδρος, δεν έχει καταφέρει να μιμηθεί την επιτυχία του Ντόναλντ Τράμπ, του οποίου το κίνημα στο εσωτερικό των ΗΠΑ, πηγαίνει παρά τον αδυσώπητο πόλεμο του συστήματος και των μέσων ενημέρωσης, αρκετά καλά, με την αμερικανική οικονομία να ενισχύεται σε καθημερινή βάση. Όλα δείχνουν ότι ο νεαρός Πρόεδρος της Γαλλίας, αδυνατεί να σταθεί ως δυναμικό αντίβαρο απέναντι στα εθνοκεντρικά, κινήματα που αυξάνουν τη δύναμή τους και έχουν πετύχει εκλογικές νίκες, στην Κεντρική Ευρώπη, την Ιταλία, και αλλού.
Ο Μακρόν, έχει τοποθετήσει τον εαυτό του, ως κεντρικό αντίπαλο, της αντίδρασης εναντίον της μαζικής μετανάστευσης, της ενίσχυσης του έθνους κράτους, και ηγετών όπως για παράδειγμα ο Ματέο Σαλβίνι, στην Ιταλία, και ο Βίκτορ Ορμπάν, στην Ουγγαρία, που προτάσσουν το εθνικό συμφέρον και την εθνική κυριαρχία, έναντι των πολιτικών των Βρυξελλών και της Γερμανίας, η οποία αποτελεί το στυλοβάτη της σημερινής ΕΕ. Η υποστήριξη που απολαμβάνουν οι ηγέτες αυτοί στο εσωτερικό των χωρών τους, σε σχέση με την υποστήριξη του Μακρόν στο εσωτερικό της Γαλλίας, αποτελεί μια θανάσιμη απειλή για το σύστημα της στρεβλής παγκοσμιοποίησης και της ΕΕ των σημερινών Βρυξελλών.
Ο Γάλλος Πρόεδρος, σε λίγες ημέρες από τώρα θα υποδεχθεί για δεύτερη φορά στη Γαλλία, και θα συναντηθεί για τρίτη φορά μέσα σε πολύ λίγο, για τα παραδοσιακά δεδομένα, χρονικό διάστημα τον Αμερικανό Πρόεδρο, προσπαθώντας να περάσει την εικόνα ότι είναι αυτός ο μοναδικός ισότιμος συνομιλητής, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, απέναντι στον, Ντόναλντ Τράμπ. Ο Αμερικανός Πρόεδρος, για τους δικούς του λόγους, πατρονάρει την προσωπική σχέση με τον Εμμανουέλ Μακρόν, χωρίς όμως να του παραχωρεί τίποτα. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας, θα πρέπει να αποφασίσει σύντομα, εάν θα συνεχίσει να προσπαθεί να περάσει μια εικόνα του φίλου που θα αλλάξει τον Τράμπ, η οποία δεν οδηγεί πουθενά ή εάν θα χρησιμοποιήσει την πολύ καλή προσωπική σχέση με τον Αμερικανό Πρόεδρο, για να αλλάξει τη ρότα της σημερινής υπό κατάρρευση ΕΕ, με μια επιστροφή στις ρίζες της ευρωπαϊκής ιδέας, που μιλούσε για μια ουσιαστική συνεργασία εθνών κρατών, που σέβεται το εθνικό συμφέρον, την εθνική κυριαρχία, και τη διαφορετικότητα των λαών της Ευρώπης, και δεν προσπαθεί να ενισχύσει ένα υπερφλύαρο και καθόλα αναποτελεσματικό υπερεθνικό σχήμα, μιας αποτυχημένης χρυσοπληρωμένης γραφειοκρατίας που υπακούει στις επιταγές μια συγκεκριμένης πρωτεύουσας, κόντρα στις επιθυμίες και της απόψεις του μέσου ευρωπαίου πολίτη.
Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών του έχει ανοίξει διάπλατα την πόρτα προς αυτή την κατεύθυνση. Εκείνο που μένει είναι εάν θα αποφασίσει να τη διαβεί ή θα συνεχίσει αυτό το αναποτελεσματικό παιχνίδι το οποίο τον ερχόμενο Μάϊο μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη κατάρρευση μιας ΕΕ που αρνείται να πάρει το μήνυμα της εποχής.
*Ο Δημήτρης Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies, και διετέλεσε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ, και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον.
