Για να τελειώνουμε μία και καλή. Τα μνημόνια δεν κατέστρεψαν την οικονομία. Την οικονομία την καταστρέψαμε εμείς, ψηφίζοντας μία ζωή εκείνους που μας χάιδευαν περισσότερο τα αυτιά. Την «ήπια προσαρμογή», όταν χρειαζόταν τσεκούρι. Τα «λεφτά υπάρχουν» όταν μέσα στα ταμεία είχε μόνο αράχνες και την «κατάργηση των μνημονίων με έναν νόμο», όταν στόχος ήταν να παραμείνει η τρόικα στη χώρα ως εχθρός για να έχει σε κάποιον η Κουμουνδούρου να του πετάει πέτρες. Και κάπως έτσι σήμερα, μετά από ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο επιστρέψαμε εκεί σχεδόν που ήταν η οικονομία το 2014.
*Γράφει ο Κωνσταντίνος Δαυλός
Το ΑΕΠ, από 237 δισ. που ήταν το 2009, έχει πέσει φέτος στα 182 δισ. ενώ το 2014 ήταν 178. Οι αμοιβές των μισθωτών από 67 δισ. που ήταν το 2009, έπεσαν στα 45,9 το 2018 (δηλαδή έχασαν το 21%) ενώ το 2014 ήταν 44,4 δισ.. Και δεν φτάνει που το τρίτο μνημόνιο θα μπορούσε να αποφευχθεί, ήρθε και το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο της Υπουργείας του «Δραπέτη της Αίγινας». Το μέγεθος της ζημιάς δεν μπορεί να μετρηθεί. Κι ας λέει ο κ. Ρέγκλινγκ ότι είναι από 86 έως 200 δισ.. Σίγουρα όταν το εύρος ενός υπολογισμού είναι τόσο μεγάλο, η μεθοδολογία δεν είναι καλή. Είναι όμως αδιαμφισβήτητη η ζημιά και πήρε τη μορφή των Capital Controls. Του γύψου της Οικονομίας. Το γεγονός ότι και σήμερα βρίσκονται εν ισχύ, είναι ξεκάθαρη ένδειξη ότι η μεταμνημονιακή εποχή δεν είναι καθόλου καθαρή, καθώς κουβαλάει «ουρές» από το παρελθόν τις οποίες θα εξετάζει σε κάθε της επίσκεψη η τρόικα.
Την ίδια στιγμή -σύμφωνα με τον ESM– οι τράπεζες καλούνται να αντιμετωπίσουν τρία προβλήματα:
- τα υψηλότερα «κόκκινα» δάνεια της ευρωζώνης
- δεν έχουν καταφέρει να προσφέρουν στην επιχειρηματική κοινότητα νέες χρηματοδοτήσεις και
- παρουσιάζουν αβεβαιότητα της βιώσιμης κερδοφορίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι την ημέρα της εξόδου από το μνημόνιο, το Χρηματιστήριο είχε μεν ανακάμψει κατά 1,5% από τα χαμηλά του Απριλίου, παραμένει όμως 60% χαμηλότερα από τα επίπεδα του Μαΐου του 2010. Και απλά οι πέντε μετοχές με τη χειρότερη επίδοση από την εποχή του πρώτου μνημονίου είναι τράπεζες.
Και μπορεί να ρωτήσετε για ποιο λόγο έχουν σημασία οι τράπεζες. Διότι πολύ απλά, όπως τόνισε σε συνέντευξή του ο Ντάνιελ Γκρος, διευθυντής του think tank των Βρυξελλών CEPS, «στις κανονικές χώρες οι επενδύσεις προέρχονται κατά 90% από την εσωτερική αποταμίευση». Για να γίνουμε λοιπόν αυτό που λένε στις Βρυξέλλες «μία κανονική ευρωπαϊκή χώρα», θα πρέπει πρώτα οι Έλληνες να εμπιστευθούν τις τράπεζες, στη συνέχεια εκείνες να εμπιστευθούν τους εγχώριους επενδυτές και τελικά να έρθουν και οι ξένοι. Μόνο που για να πεισθούν κάποιοι ότι αξίζει να φέρουν χρήματα στη χώρα μας, θα πρέπει να υπάρχει σταθερό φορολογικό σύστημα και μία ορθά λειτουργούσα Δικαιοσύνη.
Και αν υπάρχει έστω και ένας που θεωρεί ότι μέσα στα οκτώ χρόνια των μνημονίων βελτιώσαμε κάτι προς αυτή την κατεύθυνση, τότε θα συμφωνήσω κι εγώ μαζί του ότι κάτι άλλαξε σε αυτή τη χώρα.
