Στην….φιλόξενη ΕΡΤ φιλοξενήθηκε ο υπουργός Παιδείας, Κώστας Γαβρόγλου και δήλωσε ότι, στο πλαίσιο αναβάθμισης της εκπαίδευσης, στα σχολεία θα ξεκινούν τα μαθήματα στις 9 η ώρα το πρωί.
του Γιάννη Τριανταφύλλου.
Ο κ.Γαβρόγλου, λόγω αριστερών αντιλήψεων, προφανώς ακολουθεί τη φιλοσοφία του “Δικαιώματος στην τεμπελιά”, συγγραφικού πονήματος του γαμπρού του Μαρξ, Πολ Λαφαργκ.
Ο Λαφάργκ είχε παντρευτεί την κόρη του Μαρξ, τη Λάουρα και, πιστός στη φιλοσοφία του, αυτοκτόνησε μαζί της το 1911, για να αποφύγει τα γηρατειά, Πού να κάθεσαι να ζεις τώρα…
Αλλά πέρα από την πλάκα, το θέμα δεν είναι αν τα μαθήματα θα αρχίζουν στις 8 ή στις 9 η ώρα. Το θέμα είναι ότι και αυτή η αλλαγή εντάσσεται σε ένα συνολικό σύστημα αποφάσεων αυτής της κυβέρνησης που σπρώχνουν την ελληνική κοινωνία στον γκρεμό της αβύσσου, απαξιώνοντας έννοιες και αρχές, αξίες στις οποίες οικοδομούνται οι νέες κοινωνίες. Οπως της σκληρής εργασίας, της προσπάθειας για επιτυχία, του αγώνα για καλυτέρευση των συνθηκών ζωής.
Αυτή τη στιγμή, μας αρέσει-δεν μας αρέσει, διεξάγεται ένας πόλεμος επιβίωσης της χώρας. Της Ελλάδας. Περιθώρια για νωθρότητα δεν υπάρχουν. Μια ναρκωμένη, βυθισμένη, παραδομένη στη νωχέλεια κοινωνία καλείται να σταθεί στα πόδια της και να πολεμήσει για να επιβιώσει. Η…αμεριμνησία που πλασάρει ως στάση πολιτική αλλά και ζωής “ο κουλ Αλέξης” είναι εγκληματική. Αφού ουσιαστικά θέλει τον Ελληνα, χαλαρό, “σκλάβ, εθισμένο στα δανεικά των -προφανώς όχι αφελών και αγαθών- δανειστών του. Έναν πρόθυμο δούλο που πάντοτε θα ζητά.
Το τι πρέπει να γίνει στην χώρα για να πάει μπορστά είναι -παραπάνω από- σαφές Οφείλουν όλοι να ανασκουμπωθούν και να δουλέψουν σκληρά για να βγούμε από την κατάσταση αυτής της παγκόσμιας ανυποληψίας στην οποία ε΄χουμε περιπέσει εδώ και σχεδόν μια δεκαετία. Οφείλουμε να περιορίσουμε το brain-drain, κρατώντας τα νέα “beautiful minds” στην χώρα, ώστε να συμβάλλουν στην ανόρθωσή της και να μην αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό. Οφείλουμε να παράγουμε “νέα μυαλά” που, βγαίνοντας από σχολεία και πανεπιστήμια, να έχουν ως στόχο επιτεύγματα σεβαστά σην παγκόσμια κοινότητα που θα ξαναδώσουν στην Ελλάδα τον χαμένο της αυτοσεβασμό. Οφείλουμε να παράγουμε όσους περισσότερους “άριστους” μπορούμε.
Η ανακοίνωση των προθέσεων Γαβρόγλου αποτυπώνει απολύτως το πώς η σημερινή ψευδο-αριστερή κυβέρνηση κινείται σε ένα πλαίσιο “τεμπελοποίησης” της χώρας. Επιθυμεί και επιχειρεί να την κάνει “Κάτω Παρτάλι”. Να είναι αιωνίως με απλωμένο χέρι για δανεικά, έρμαιο των ορέξεων των όποιων δανειστών της, χωρίς οικονομική – άρα και εθνική- ανεξαρτησία. Μια χώρα-σκλάβο, δούλο.
Κι έτσι απαξιώνουμε την αριστεία. Τον ανταγωνισμό. Την σκληρή προσπάθεια. Αναρωτιέμαι, ο κ.Γαβρόγλου πώς έγινε καθηγητής; Σηκωνόταν αργά, διάβαζε-κοπίαζε λίγο και δεν προσπαθούσε να είναι άριστος; Δύσκολο να το πιστέψω αυτό…
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν κάποτε ρωτήθηκε τι χρειάζεται η Ελλάδα για να επιβιώσει και να προοδεύσει το είχε θέσει ολόσωστα: «Τρία πράγματα: δουλειά, δουλειά, δουλειά». Ρήση που επανέλαβε και ο Κώστας Καραμανλής μετά την εκλογή του. Ακολούθησε ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος πιστός στην “leading by the example” φιλοσοφία του, έβαλε σε κίνδυνο την προσωπική του υγεία, δουλεύοντας σιωπηρά, σκληρά, σχεδόν…μαζοχιστικά, για τη δημιουργία μισς καλύτερης και πιο ανεξάρτητης Ελλάδας.
Ο τωρινός πρωθυπουργός αποτελεί “προϊόν” μιας φιλοσοφίας ζωής που αποθεώνει την ευκολία σε όλα τα επίπεδα. Και, καλή η ευκολία, αλλά όταν έρχονται τα δύσκολα τι κάνεις; Απλώνεις το χέρι και ζητάς. Μετατρέπεσαι από αυτόνομος και αξιοπρεπής άνθρωπος-λαός σε επαίτη…Στον κουτοπόνηρο Ζητιάνο του Καρκαβίτσα…Στον περίγελο του κόσμου.
Υπό τη συριζαϊκή λογική, ενδεχομένως θα ήταν καλύτερα τα μαθήματα να ξεκινούν κάπου κοντά στο μεσημέρι.. Ετσι ώστε “Δικαίωμα στην τεμπελιά” να έχουν και οι άριστοι, όχι μόνον οι χείριστοι, με τελική κατάληξη μια “επιτυχημένη” εξίσωση όλων των μαθητών προς τα κάτω. Δηλαδή προς ένα “Κάτω Παρτάλι”…
Δώδεκα κι ούτε ένα…κουδούνισμα ( αν τραγουδούσε, παρωδώντας την κατάσταση, η Αννα Βίσση ). Ή άλλως, όπως έγραψε ένας καλός φίλος στο fb, «ο Χουζούρης τώρα δικαιώνεται»!
Πόσο πιο κάτω πια; Πόσο πιο κάτω; Κανένας πάτος στο βαρέλι;
