Η κυβέρνηση του Κυριάκου ως Εθνική Γαλλίας

Ενα βασικό στοιχείο της εθνικής Γαλλίας ήταν ότι δεν είχε τους μεγα-σταρ, τις ποδοσφαιρικές “ντίβες”¨, τύπου Ζλάταν, Νεϊμάρ, Μέσι ( παρότι σεμνό αυτό το παλικάρι…) κ.α. Παίκτες που να ζητούν συνεχώς την μπάλα ή να δυσφορούν όταν κάποια προσπάθεια συμπαίκτη τους δεν ήταν η δέουσα. Σύμφωνοι υπήρχε ο Γκριζμάν, ο Πογκμπά, ο Ζιρού αλλά όλοι αυτοί ενωμένοι σε ένα σύνολο ομοιογενές όπου όλοι έκαναν όλα. Ετρεχαν, μάρκαραν, πάσαραν σκόραραν. Στον Εμπαπέ δεν αναφέρομαι γιατί απλώς η ηλικία του παραήταν μικρή ( 19 ) για να το παίξει “ντίβα”.

Αντίστοιχη ομοιογένεια και ενότητα οφείλει να παρουσιάζει και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, εάν θέλει να αξιοποιήσει άπαντα τα όπλα του και να είναι δημιουργικό και -κυρίως- αποτελεσματικό. Οι πολλές και παλιές έριδες πρέπει να μπουν στο πλάι, όπως και να μικρύνουν τα “εγώ” ( μερικά δυσανάλογα, .ισως, της προσφοράς του στην παράταξη ). Δεμένοι με ισχυρούς συνεκτικούς δεσμούς, εκείνοι που την αντιπροσωπεύουν οφείλουν να αγωνιστούν για το καλύτερο, δίνοντάς τα όλα, παραμερίζοντας προσωπικές μικρο-φιλοδοξίες (π.χ. ο Γκρισμάν θα μπορούσε να βγει πρώτος σκόρερ αν το κυνηγούσε ή αν οι συμπαίκτες του επαιζαν “για αυτόν” αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Η ομάδα ήταν που προείχε) .

Σε αυτήν την εικόνα συνέβαλαν ασφαλώς και κάποια άλλα στοιχεία.

Πρώτον, η ηλικία των παικτών. Η Γαλλία ήταν μια νεανική ομάδα ταλαντούχων “τρεχαλατζήδων” που, για αυτό ακριβώς, “έπνιγε” τον αντίπαλο, μην αφηνοντάς του περιθώρια να επιτεθεί ή, αντίστροφα, ξεχυνόταν σαν θύελλα στις αντεπιθέσεις αξιοποιώντας τα νιάτα, την ταχύτητα, την όρεξη των παικτών.

Νεανική και “φρέσκια” οφείλει να είναι και η νέα κυβέρνηση. Οχι με την έννοια της αμεριμνησίαςκαι της -σχεδόν εγκληματικής- επιπολαιότητας που χαρακτηρίζει τους νέους -αλλά πολλές φορές τόσο “παλιακούς”- Συριζαίους. Από μόνη της  η νεότητα, τουλάχιστον στην πολιτική, δεν είναι αυταξία. Αλλά νέους δοκιμασμένους στην κοινωνία, που να έχουν αγωνιστεί στην ελεύθερη αγορά σε διάφορα πόστα, να ξέρουν “την πιάτσα”, να είναι κοντά στον καθημερινό κόσμο, να μην κουράζονται να μετακινούνται αενάως, εάν η περίσταση το απαιτεί κ.ο.κ. Οχι δηλαδή σαν τον στραβοχυμένο στην πολυθρόνα του πρωθυπουργό που κοίταζε τον Ομπάμα και ποιός ξέρει τι έβλεπαν τα γλαρωμένα του ματάκια…

Μια δυναμική ομάδα νέων “ηγετών” που, όπως οι Γάλλοι, θα επιζητούν λυσσωδώς την επιτυχία, χωρίς προσωπικές υπερβολές και τακτικές αυτονάδειξής τους.

Επίσης, να σημειωθεί ότι η νεανική ηλικία αυτών (μιας ηλικιακής ομάδας 45+ στελεχών) να είναι στέρεα δομημένη στις κλασικές αρχές της Ελλάδας. Αλλά με έναν δημιουργικό τρόπο. Δεν χρειάζεται να περπατάς με περικεφαλαία στη Ρηγίλλης για να επιδείξεις την βαθιά αίσθηση ευθύνης απέναντι στην ιστορία, την ταυτότητα και την παράδοση της χώρας σου. Αλλά οφείλεις να ξέρεις ποιός είσαι, από που έρχεσαι και που πας. Ο εθνικισμός σου να μην είναι στείρος, να είναι δημιουργικός, με την έννοια τής επένδυσής του στην ανάπτυξη, στις εξελίξεις που τρέχουν στο μέλλον. Αλλά πάντοτε με την αίσθηση της εθνικής αποστολής. Γι’αυτό άλλωστε σε εξέλεξε και ο λαός, για τι άλλο;

Εναν τέτοιο “δημιουργικό εθνικισμό” είδαμε και από την εθνική ομάδα της Γαλλίας. Όλοι περήφανοι τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο, έπαιζαν και χαίρονταν το παιχνίδι και στόχος τους ήταν να κάνουν χαρούμενους και υπερήφανους τους συμπατρτιοώτες τους. Μετά τη νίκη, το Παρίσι βάφτηκε με τα εθνικά χρώματα,  ο πρόεδρος “χόρευε” στις κερκίδες ενώ στην αψίδα του θριάμβου, σε φωτεινά μάτριξ, αναγράφονταν τα ονόματα των παικτών και ο τόπος καταγωγής τους.

Αλλωστε αυτό ήταν και το Μουντιάλ. Μια ειρηνική συνύπαρξη διαφορετικών λαών στο πλαίσιο μιας αθλητικής διοργανωσης. Λαών με δικές τους σημαίες, με δικά τους χρώματα, με δικά τους τελετουργικά ( φυσικά και με δικά τους…σύνορα αλλά αυτό μάλλον είναι περιττό να αναφερθεί, ως αυτονόητο ). Είναι τόσο απλό: δεν χρειάζεται να μισείς τον άλλον, για να αισθάνεσαι περήφανος για σένα…

Ενα ακόμη στοιχείο ήταν ότι η εθνική Γαλλίας ήταν μια ανοικτή σε όλους ομάδα, αξιοκρατική. όποιος άξιζε, έπαιζε, ανεξαρτήτως καταγωγής ή ηλικίας. Τετοιου είδους προσκόμματα είχαν ξεπεραστεί. Αγωνίζονταν σε αυτήν οι ΑΡΙΣΤΟΙ. Χωρίς να εχουν καταθέσει προηγουμένως τα όποιου είδους διαφορετικά διαπιστευτήριά τους. Ασπροι, μαύροι, μιγάδες, για όλους υπήρχε χώρος εφόσον σέβονταν την τιμή και τις αξίες της χώρας τους.

Ομοίως και η Νέα Δημοκρατία οφείλει να απαλλαγεί από τα όποια σύνδρομα του παρελθόντος, στα οποία -τεχνηέντως- και με σκοπό τον διχασμό και την πόλωση της κοινωνίας, επιχειρεί να την παρασύρει ο εμφυλιοφιλικός ΣΥΡΙΖΑ, έμπλεος απόγνωσης για το εξαιρετικά ομιχλώδες εκλογικό του μέλλον.

Η Νέα Δημοκρατία δεν χρειάζεται “πατερούλη”. Αυτόν μπορεί να τον χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ όπου ο Τσίπρας βαρά το νταούλι και -τελικά αντί για τις αγορές…- χορεύουν οι βουλευτές του. Η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται μια δομή αντίστοιχη της παγκόσμιας πρωταθλήτριας στο ποδόσφαιρο, μοντέρνα, δυναμική, αποφασιστική.

Ο αυριανός πρωθυπουργός, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ξέρει και παίζει ποδόσφαιρο. Και είναι κάπως σαν τον Γκρισμάν. Δηλαδή ενώ ηγείται στην κεντρική γραμμή της ομάδας, ταυτόχρονα σκοράρει, μαρκάρει, παίζει για το σύνολο και δίνει ευκαιρίες διάκρισης σε όσους αποδεικνύουν την πίστη τους στην τελική επικράτηση. Παράλληλα, έντεχνα αποφεύγει τα βρώμικα μαρκαρίσματα των αντιπάλων, κατορθώνοντας να μην αποκλίνει στο ελάχιστο από τη δική του πορεία.

Ενώ διαθέτει αναμφίβολα και “learning curve”, ικανότητα που διέθετε σε πολύ μεγάλο βαθμό και ο πρόεδρος Ομπάμα. Δηλαδή να εξετάζει την μοναδικότητα της κάθε περίστασης, να μαθαίνει συνεχώς και ταχύτατα να αξιοποιεί την κερδισμένη γνώση, προσαρμοζόμενος άριστα στο momentum των καιρών. Σταδιακά γίνεται όλο και ακλύτερος, προβάλλοντας τα ηγετικά του προσόντα αλλά σε ένα πλαίσιο ομαδικής δουλειάς, παρέχοντας ευκαιρίες, ¨δίνοντας πάσες” σε όλους…