*Του Νίκου Αρμένη
Θυμάμαι είχα νιώσει απαίσια. Σαν να ήμουν συνεργός σε μια πολύ κακή πράξη ενώ στην πραγματικότητα συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο.
Μιλάω για ένα κυριακάτικο πρωϊνό πριν από τρία χρόνια όταν έλαβα μέρος σε έναν αγώνα 10 χλμ στη Ραφήνα. Η εκκίνηση και ο τερματισμός ήταν μέσα στο χώρο του Δημοτικού Κολυμβητηρίου της πόλης και ο δρομικός κύκλος περνούσε από το λιμάνι και τον κεντρική οδική αρτηρία που συνδέει τη Ραφήνα με τη λεωφόρο Μαραθώνος.
Ήμουν περίπου στο 5ο με 6ο χλμ του αγώνα μου όταν είδα σε κάθετο δρόμο έναν οδηγό να ωρύεται. Είχε βγει έξω από το αυτοκίνητό του και «έλουζε» με διάφορα «γαλλικά» τον αστυνομικό που ήταν εκεί προκειμένου να διασφαλίσει ότι η κυκλοφορία των οχημάτων θα επιτρεπόταν πάλι αφού περνούσε και ο τελευταίος δρομέας.
Όταν μιλάμε για αγώνα δρόμου 10χλμ το ανώτατο χρονικό όριο ολοκλήρωσής του, συνήθως δεν ξεπερνά τη 1 ώρα και 45 λεπτά..
Για αυτό και μόνο το χρονικό διάστημα οι οδηγοί είναι αναγκασμένοι να κινούνται σε παράλληλες οδούς προκειμένου να μην εμποδίζουν τους δρομείς.
Κι όμως αυτό το απλό και αυτονόητο για τον εν λόγω οδηγό ήταν ακατανόητο. Διαμαρτυρόταν ότι τον καθυστερεί η διεξαγωγή του αγώνα να πάει στον προορισμό του και αντί να επιλέξει κάποια εναλλακτική διαδρομή, θεωρούσε σωστό να κάτσει εκεί στη μέση του δρόμου γκρινιάζοντας και βρίζοντας τους δρομείς και τον άτυχο αστυνομικό που έκανε απλώς τη δουλειά του..
Αντίστοιχα «γαλλικά» άκουσα κι άλλο κυριακάτικο πρωϊνό – βλέπετε στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι αγώνες δρόμου γίνονται παντού στο κόσμο Κυριακές πρωί – στο κέντρο της Αθήνας.
Γνωρίζοντας ότι οι δρόμοι θα ήταν κλειστοί, άφησα τη μοτοσυκλέτα μου στο σπίτι και έφτασα στο Σύνταγμα με το μετρό.
«Όλα τα έχουμε λύσει, αυτά μας λείπανε. Δεν ντρέπεστε», άκουσα έναν 65χρονο κύριο να φωνάζει εξοργισμένος και απευθυνόμενος προς το μέρος μου ενώ μαζί με άλλους δρομείς περπατούσα στο πεζοδρόμιο έξω από τη Βουλή προς την εκκίνηση στο Ζάππειο.
Ντράπηκα αλήθεια αλλά για λογαριασμό του.
Όπως το ίδιο έχω αισθανθεί για όλους αυτούς που ακούω να γκρινιάζουν επειδή ένας αγώνα δρόμου τους χαλάει τη διάθεση και τη ρουτίνα που έχουν αποφασίσει πως είναι καταδικασμένοι να ζουν σε αυτή την έτσι κι αλλιώς γκρίζα και άσχημη πόλη που ζούμε.
Το 2013 σε ένα ταξίδι αστραπή στις Ηνωμένες Πολιτείες για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, καλύπτοντας την επίσκεψη του τότε πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ξέκλεψα όπως πάντα χρόνο για να κάνω την προπόνησή μου.
Βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη και μόνο άρρωστος δεν θα έτρεχα στο Central Park. Ήταν η τελευταία μου μέρα. Σε μερικές ώρες θα ταξίδευα για Αθήνα και με την αλλαγή της ώρας ο οργανισμός μου είχε μπερδευτεί για τα καλά αν ήταν ημέρα ή νύχτα..
Με ελάχιστες ώρες ύπνου – νομίζω δυο τρεις θα ήταν – σηκώθηκα από το κρεβάτι μου στις 5:45 το πρωί, έβαλα τα αθλητικά μου και βγήκα έξω για τρέξιμο με κατεύθυνση το πάρκο όπου «γεννήθηκε» το δρομικό κίνημα.
Μόλις βγήκα στη φημισμένη 5η Λεωφόρο διαπίστωσα ότι αυτοκίνητα δεν υπήρχαν αλλά μόνο δρομείς! Γινόταν κάποιος αγώνας δρόμου στην καρδιά του Μανχάταν και ας είχε σκαρφαλώσει ο υδράργυρος αρκετά ψηλά στο θερμόμετρο καθώς είμασταν στα μέσα Αυγούστου.
Τα αυτοκίνητα κινούνταν σε παράλληλες οδούς και γύρω μου έβλεπα είτε πολίτες να τρέχουν, είτε άλλους που παρότρυναν εκείνους που αγωνίζονταν.
Μετά από 1,5 χλμ μπήκα στο πάρκο και έκανα μία από τις πιο ευχάριστες προπονήσεις της ζωής μου. Έβγαλα ακούραστα κάπου 14-15 χλμ μέχρι να επιστρέψω πίσω στο ξενοδοχείο.
Η πόλη – αυτή η τεράστια πόλη – λειτουργούσε την ώρα του αγώνα αρμονικά. Όλα δούλευαν ρολόι.
Το έχω διαπιστώσει οπουδήποτε κι αν έχω αγωνιστεί στο εξωτερικό. Στη Βιέννη, στη Βαλένθια, στο μικρό Ένσκεντε της Ολλανδίας και φέτος στην Πράγα. Παντού ο μαραθώνιος επιβάλλει κυκλοφοριακές αλλαγές και ρυθμίσεις. Βάζει τους δικούς του κανόνες για μερικές ώρες.
Αλλά πουθενά δεν έχω δει μισό πολίτη να διαμαρτύρεται για αυτό.
Εδώ, δυστυχώς, με λύπη διαπιστώνω ότι είναι αρκετοί εκείνοι που «γκρινιάζουν». Και παρότι σε ένα βαθμό μπορεί να είναι δικαιολογημένη η γκρίνια τους για την ταλαιπωρία που υφίστανται στους δρόμους της Αθήνας όταν γίνεται κάποιος αγώνας δρόμου, είναι εντελώς απαράδεκτο να βρίζουν γι’ αυτό τους δρομείς!
Θλιβερό..
Κατά την άποψή μου υποδηλώνει τελικά, έστω και υποσυνείδητα, ζήλια.
Την διακρίνω άλλωστε και πίσω από τις λέξεις εκείνων που όταν με ρωτούν γιατί τρέχω είναι σαν να μου λένε «είσαι εντελώς στον κόσμο σου αγόρι μου που πας και τρέχεις με τόσα που περνάμε..».
Σε άλλες εποχές, περασμένων δεκαετιών, οι λιγοστοί Έλληνες δρομείς ήταν οι «τρελοί» της κοινωνίας για όσους δεν έτρεχαν.
Σήμερα οι πολλοί περισσότεροι δρομείς είναι για τους μη δρομείς και «τρελοί», και «ψωνισμένοι» και «παρτάκηδες» που προκειμένου να κάνουν τον αγώνα ή την προπόνησή τους ταλαιπωρούν και καλά τους υπόλοιπους.
Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια λέω εγώ. Κι αν κάποιοι δρομείς την έχουν δει μοντέλα – γιατί υπάρχουν και τέτοιοι το παραδέχομαι – τι σχέση έχει αυτό με τα κυκλοφοριακά προβλήματα;
Το θέμα δεν είναι να σταματήσουμε να διοργανώνουμε αγώνες δρόμου όπως συμβαίνει παντού στον δυτικό κόσμο ακόμα και κάθε εβδομάδα.
Το ζήτημα είναι να μάθουμε ο ένας να μην ενοχλεί τον άλλο.
Οι υπεύθυνοι των διοργανώσεων αγώνων να ενημερώνουν έγκαιρα για τους δρόμους και τις ώρες που θα διακοπεί η κυκλοφορία και οι πολίτες να μετακινούνται είτε με τα οχήματά τους σε εναλλακτικές διαδρομές, είτε ακόμα καλύτερα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Το να προσβάλλεις τους δρομείς δεν βοηθά και πάντως δεν μπορεί να αποτελεί χαρακτηριστικό πολιτισμένης κοινωνίας. Δεν είναι οι δρομείς το πρόβλημά σου.
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται ως πολιτικός συντάκτης στον τηλεοπτικό σταθμό Star και στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.
