του Γιάννη Τριανταφύλλου
Όταν ο Μ.Αλέξανδρος είχε φτάσει προ των πυλών της Περσίας, ο Δαρείος, για να τον…καλμάρει, αφού έβλεπε με τι φόρα ερχόταν, τού έστιελε πρέσβεις, προσφέροντάς του τη μισή περσική αυτοκρατορία, δέκα χιλιάδες τάλαντα, την κόρη του για σύζυγο και υπόσχεση παντοτινής φιλίας και συμμαχίας!
Αμέσως μετά ο Αλέξανδρος, συγκάλεσε σύσκεψη κατά τη διάρκεια της οποίας ο αρχιστράτηγός του, ο Παρμενίων τού είπε: «Εγώ αν ήμουν Αλέξανδρος θα δεχόμουν».
«Κι εγώ, αν ήμουν Παρμενίων..» ήταν η …ακατάδεκτη απάντηση του Αλέξανδρου ο οποίος έδειχνε με τη στάσαη του ξεκάθαρα πως δεν συμβιβαζόταν με τίποτε στην προσπάθειά του να κατακτήσει σχεδόν όλον τον τότε γνωστό κόσμο.
Εξίσου θρυλική έχει μείνει και η αντίδρασή του όταν βρέθηκε να του φράζει τον δρόμο ο Γόρδιος Δεσμός που – κανονικά- θα έπρεπε να τον λύσει. Ο Αλέξανδρος δεν δίστασε στιγμή: με το σπαθί του τον έκοψε και προχώρησε. Τι δηλοί τούτο; Ότι μπροστά σε ένα ισχυρό δίλημμα, ο πραγματικός ηγέτης δεν κάθεται να κάνει ατέρμονη…κουβεντούλα αλλά παίρνει μια απόφαση και προχωρά. Δηλαδή αυτό που δεν κάνει ο έλληνας πρωθυπουργός και η ακολουθία του, αναλωνόμενος σε ατέλειωτες συζητήσεις με τους Σκοπιανούς ( εκτός κι αν η απόφαση έχει ήδη ληφθεί και δεν είναι -δυστυχέστατα για τους Ελληνες- το κόψιμο του Γόρδιου Δεσμού αλλά η περαιτέρω πλέξη του, η ενδυνάμωσή του..).
Αλλά οι Ελληνες αντιδρούν. Και κατεβαίνουν σήμερα στους δρόμους, στα συλλαλητήρια, σε πλειάδα πόλεων. Εδώ, ας σημειωθεί κάτι, για να μην μπερδεύονται όσοι λένε..εξυπνάδες: το να παίρνεις θέση για το θέμα της Μακεδονίας, δεν σημαίνει ότι το πρωί, πριν βγεις στην Τσιμισκή, παίρνεις και τη σάρισα παραμάσχαλα, να πας για καφέ ή για shopping. Εντάξει, καθείς με το μυαλό του, την αντίληψη και την αισθητική του. Αναπόφευκτο είναι, σε τέτοιες περιπτώσεις, κάποιες γραφικότητες να υπάρξουν. Αλλά τούτο, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μειώνει ή να χαρακτηρίζει, με προφανή κουτοπονηριά, την συνολική εικόνα των κινητοποιήσεων, των συλλαλητηρίων.
Εκείνο που μένει ως απόσταγμα είναι είναι η έντονη και βροντώδης αντίδραση του κόσμου σε μια σαφή και ύπουλου χαρακτήρα -επί της ουσίας εδαφική- διεκδίκηση, Συνεπως σε τέτοιου είδους θέματα, “αισθητικού τύπου” ανησυχίες όχι μόνο δεν χωρούν αλλά προκύπτουν εκ του πονηρού.
Τις τελευταίες μέρες, έχουμε γίνει μάρτυρες δηλώσεων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το άσπρο είναι μαύρο και αντίστροφα ( βλ. και το σχετικό, εξαιρετικά δημοφιλές άρθρο του Γιώργου Μουρούτη, “Η κυβέρνηση με ποιόν είναι; Με την Ελλάδα ή με τα Σκόπια;” ). Μεταξύ αυτών και ο σύμβουλος-σύμβολο της διαστρεβλωτικής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ, Καρανίκας. Αλλά όπως ο Παρμενίων δεν ήταν Αλέξανδρος, έτσι και ο δύσμοιρος Καρανίκας δεν είναι Βουκεφάλας, το περήφανο άλογο-σύντροφος του Μακεδόνα στρατηλάτη στις μάχες. Ο Καρανίκας είναι κυρ-Μέντιος, ο υπομονετικός και ανεκτικός γαϊδαράκος του Τσίπρα στο Μαξίμου.
Τώρα, με το Μακεδονικό, θέλησε να το παίξει…Βουκεφάλας, να βγει μπροστά και να αντιμετωπίσει τους ελέφαντες του Πώρου στη μάχη. Δυστυχώς για εκείνον, με την μέχρι τώρα παρουσία του στη στρατηγική θέση που κάτέχει, το ευρύτερο ελληνικό κοινό έχει αντιληφθεί ότι, αναφορικά με τον Καρανίκα, το πρώτο συνθετικό τού Βου-κεφάλας ( το “Βου” ) είναι μάλλον περιττό…Το υπόλοιπον του ονόματος του θρυλικού αλόγου, αρκεί…
Η ζωή είναι αναμφίβολα περίεργη: όταν είμαστε πολύ σίγουροι για κάτι, ο Θεός συνήθως γελά με την καρδιά του. Ο Καρανίκας είναι σίγουρος ότι όσοι ενδιαφέρονται για την ελληνικότητα της Μακεδονίας είναι “εθνίκια”. Στην περίπτωσή του, ο Θεός σηκώνει τα χέρια ψηλά ενώ όσοι γελούν με την καρδιά τους είναι πολλοί περισσότεροι…
