Τελικά αποδεικνύεται πως είναι μάταιο να επιμένει να ζητά η ΝΔ από τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση να καταδικάσουν τη βία, απ΄ όπου κι αν προέρχεται.
Οι κοινές διαδρομές στελεχών και βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος με διάφορες ακροαριστερές ομάδες, με κομμάτια του αναρχικού χώρου, με τον Ρουβίκωνα και με τα “παιδιά των Εξαρχείων” είναι καταγεγραμμένες στο DNA της αριστεράς της οποίας ηγείται ο Αλέξης Τσίπρας. Κι αυτό δεν αλλάζει.
Η άρνησή εξάλλου του ΣΥΡΙΖΑ να καταδικάσει τα (συχνά) περιστατικά βίας απ΄ αυτούς τους χώρους, επιβεβαιώνει όσους υποστηρίζουν πως έτσι τους προσφέρουν “πολιτική κάλυψη” και ενδεχομένως και μια ιδιότυπη “συντροφική ασυλία”.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως προκύπτει από τις δηλώσεις πολλών στελεχών, η βία δεν είναι “μία”, αλλά πολλές και τα περιστατικά βίας τα κρίνουν κατά περίπτωση και σίγουρα κατά το δοκούν.
“Βία” γι αυτούς δεν είναι ας πούμε ο ξυλοδαρμός του Κωστή Χατζηδάκη και του Γιώργου Κουμουτσάκου.
Βία γι αυτούς δεν είναι ο προπηλακισμός δεκάδων υπουργών και στελεχών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που τα πρώτα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων κράτησαν τη χώρα στο ευρώ και δεν γίναμε Βενεζουέλα.
Βία, τέλος, δεν είναι για τους “συντρόφους” της αριστεράς τα ντου και οι απειλές του Ρουβίκωνα.
Απλά η συγκεκριμένη οργάνωση είναι, όπως είπε και Νίκος Τόσκας που… κάνει το υπουργό Προστασίας του Πολίτη, σαν “το μωρό που ακόμη μπουσουλάει”.
