Το να φτάσεις στον κορυφή σίγουρα είναι δύσκολο. Το να παραμείνεις στην κορυφή, είναι ακόμη δυσκολότερο και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι πρωταθλητές. Ο Χρήστος Βολικάκης το πετυχαίνει όλα αυτά τα χρόνια. Ο κορυφαίος Έλληνας ποδηλάτης, έχει το μέταλλο του πρωταθλητή και το αποδεικνύει από τότε που ήταν έφηβος ακόμη, εντός και εκτός συνόρων, σε Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, σε σειρές διεθνών αγώνων και στην σειρά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όπως τώρα στο Χονγκ Κονγκ, όπου αναδείχθηκε Κυπελλούχος κόσμου!
Κορυφαίος της παγκόσμιας κατάταξης και φυσικά, τίποτα δεν είναι τυχαίο… Ούτε η εκπληκτική συνέπεια που δείχνει ως αθλητής επί σειρά ετών είναι τυχαία, ούτε οι επιτυχίες του αποτελούν ένα «πυροτέχνημα». Είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και αφοσίωσης σε αυτό που αγάπησε από μικρός, όμως είναι και κάτι ακόμη… Λίγο να μιλήσεις μαζί του, αντιλαμβάνεσαι αμέσως πως πέρα από το αναμφισβήτητο ταλέντο που ξεδιπλώνει στην πίστα της ποδηλασίας, έχεις να κάνεις με έναν συγκροτημένο νέο άνθρωπο, απόλυτα προσηλωμένο στους στόχους του και σε αυτό που αγαπάει με πάθος. Έτσι, η συζήτηση μαζί του εξελίσσεται σε ευχαρίστηση για τον κάθε συνομιλητή του.
ΕΡ: Πρώτος στην παγκόσμια κατάταξη, Κυπελλούχος κόσμου τώρα στο Χονγκ Κονγκ, μετάλλια διαρκώς σε Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, τι σημαίνουν για σένα όλες αυτές οι επιτυχίες;
ΑΠ: «Βάζεις έναν στόχο για την χρονιά που έρχεται και προσπαθείς να τον πετύχεις. Είναι δύσκολο και ο στόχος κάθε φορά απαιτεί σταθερότητα και υψηλές επιδόσεις, πόσο μάλλον τώρα σε μία χρονιά, όπου υπάρχει και η Ολυμπιακή πρόκριση. Το 2018, αλλά και το ξεκίνημα του 2019 πήγαν καλά. Κατέκτησα τους στόχους μου και συνεχίζουμε. Όλοι οι κόποι, όλη η προσπάθεια, όλα τα προβλήματα, οι συνθήκες που είναι δύσκολες, ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα, τα πολλά ταξίδια, όλα δικαιώνονται όταν πετυχαίνεις τους στόχους σου. Πολύ περισσότερο όταν προέρχεσαι από μια χώρα που δεν έχει τις υποδομές και το βάθος που διαθέτουν άλλες χώρες, όπως η Αγγλία, η Αυστραλία, η Γαλλία, η Ιταλία, όπου το άθλημα της ποδηλασίας είναι από τα πλέον δημοφιλή, όπου έρχονται στις διοργανώσεις οι χώρες αυτές με αποστολές δέκα ατόμων και με υψηλή τεχνική υποστήριξη. Ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος και τα μεγέθη άνισα. Όταν λοιπόν καταφέρουμε να νικήσουμε σε έναν τέτοιο ανταγωνισμό και να σηκώσουμε ψηλά την ελληνική σημαία, εκείνη την στιγμή ξεπερνάς τα πάντα, το συναίσθημα που νιώθεις δεν μπορείς να το περιγράψεις».
ΕΡ: Προέρχεσαι από μια ποδηλατική οικογένεια, ο πατέρας σου προπονητής, ο αδελφός σου επίσης πρωταθλητής. Πόσο έχει επιδράσει αυτό στην διαδρομή σου;
ΑΠ: «Σίγουρα έχει επιδράσει στον μεγαλύτερο βαθμό. Όλα τα ερεθίσματα μας τα έδωσε ο πατέρας μου. Κι εγώ και ο αδελφός μου αγαπήσαμε το άθλημα από μικροί, πετύχαμε διακρίσεις και ο καθένας διαμόρφωσε την δική του πορεία, με μετάλλια και επιτυχίες. Πίσω από όλα βρίσκεται ο πατέρας μου. Αυτόν συμβουλευόμαστε, σε αυτόν θα τρέξουμε να ρωτήσουμε για την τακτική, για διάφορα θέματα. Έχει λειτουργήσει καλά το πράγμα όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα προσπαθούμε και με τον πατέρα μου να ανεβάσουμε αγωνιστικά τον σύλλογο εδώ στον Βόλο, κάναμε τις μεταγραφές, θέλουμε να φέρουμε νέα παιδιά στο άθλημα, υπάρχει όραμα, επιδιώκουμε να λειτουργήσει σε επαγγελματικά επίπεδα η ομάδα».
ΕΡ: Γιατί προτίμησες την ποδηλασία πίστας;
ΑΠ: «Κάνω όλα τα αγωνίσματα από μικρός και έξω στον δρόμο, όμως ήταν καθοριστικό το 2005, όταν κατέκτησα στην πίστα το Παγκόσμιο εφήβων και ήμουν 2ος στο Ευρωπαϊκό. Ήταν η πρώτη χρονιά στην πίστα. Την αγάπησα, ήρθαν και οι επιτυχίες κάθε χρόνο, τα μετάλλια. Από τότε έβαζα στόχους και κάθε φορά προσπαθούσα να τους πετύχω. Στόχος μου είναι πάντα η σταθερότητα και να δείχνω ποιός είμαι σε κάθε αγώνα. Το ευτύχημα είναι πως δεν έχω χάσει την τρέλα μου για το άθλημα. Την διατηρώ ακόμη κι έτσι σε κάθε αγώνα και μετά από κάθε επιτυχία, κάνω ένα restart και αρχίζω με την ίδια τρέλα πάλι από την αρχή».
ΕΡ: Η αλήθεια είναι πως το ελληνικό κοινό δεν γνωρίζει και τόσο καλά το άθλημα της ποδηλασίας, πολύ περισσότερο τον πίστα. Αυτό σε κάνει να νιώθεις λίγο μοναχικά; Σε απογοητεύει μήπως;
ΑΠ: «Ναι, η αλήθεια είναι ότι η ποδηλασία δεν είναι γνωστή στην Ελλάδα, όπως είναι σε άλλες χώρες έξω, όπου μπορεί να είναι και το νο 1 άθλημα. Δεν προβάλλονται και οι επιτυχίες μας. Η ελληνική ποδηλασία φέρνει τόσα μετάλλια και ο κόσμος δεν το ξέρει, ενώ σε άλλη χώρα θα μιλούσε όλος ο κόσμος για εμάς. Όμως εμείς δεν κάνουμε το άθλημα για να γίνουμε διάσημοι. Το κάνουμε γιατί το αγαπάμε, γιατί είναι το πάθος μας. Είναι σκληρό άθλημα, έχει πολλές δυσκολίες, έχει καταπονήσεις, τραυματισμούς, όμως αν έρθει ο κόσμος και το αγκαλιάσει, είμαι σίγουρος ότι θα το αγαπήσει. Εγώ είμαι εδώ και παλεύω για την ποδηλασία όλα αυτά τα χρόνια. Για να φέρω τον Έλληνα κοντά σε αυτό το άθλημα. Και δεν θα σταματήσω να παλεύω».
ΕΡ: Γενικότερα θεωρείς πως στην Ελλάδα υπάρχει συνείδηση γύρω από το ποδήλατο; Στους δρόμους, για παράδειγμα, η συμπεριφορά των Ελλήνων δείχνει ότι υπάρχει συνείδηση;
ΑΠ: «Δεν υπάρχει τέτοια κουλτούρα στην Ελλάδα. Δεν σέβονται οι οδηγοί τους ποδηλάτες. Εμείς κάθε μέρα στην προπόνηση μαλώνουμε με οδηγούς, έχουμε ατυχήματα, έχουν χαθεί ζωές. Έξω είναι αλλιώς, υπάρχει σεβασμός στον ποδηλάτη. Ο οδηγός θα τον σεβαστεί, δεν θα κορνάρει, θα περάσει στο 1,5 μέτρο, όπως προβλέπεται, υπάρχει άλλη κουλτούρα γύρω από το ποδήλατο. Εδώ κάθε μέρα είμαστε σε κίνδυνο. Είναι σκληρό αυτό, αλλά είναι πραγματικό».
ΕΡ: Έχεις ήδη τρεις παρουσίες σε Ολυμπιακούς Αγώνες, στις δύο μάλιστα έφτασες ημιτελικά. Ποιος είναι ο στόχος σου για το Τόκιο; Πόσο μακριά είναι ένα μετάλλιο;
ΑΠ: «Έχω ξεκινήσει από τώρα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια, δεν είναι σαν τους άλλους αγώνες που γίνονται κάθε χρόνο. Χρειάζεται λοιπόν και τύχη. Δεν είναι μακριά το Ολυμπιακό μετάλλιο. Απεναντίας! Και το λέω αυτό, γιατί τους αθλητές που έχω νικήσει τώρα και είμαι πρώτος στον κόσμο, με τους ίδιους θα συναγωνιστώ και στο Τόκιο. Η πρόκριση είναι δύσκολη, αλλά μετά με τους ίδιους αθλητές θα αγωνιστώ, αυτούς που έχω ήδη νικήσει. Στόχος μου είναι το Ολυμπιακό μετάλλιο, γι’ αυτό προσπαθώ και δουλεύω».
ΕΡ: Πόσο δύσκολη είναι η ζωή κάποιου που κάνει πρωταθλητισμό και πολύ περισσότερο κάποιου αθλητή που φτάνει μέχρι την κορυφή του κόσμου;
ΑΠ: «Με μια βαλίτσα στο χέρι είναι. Αγώνες πολλοί, έξοδα πολλά, προπόνηση διπλή, πολλές ώρες το πρωί, πολλές το απόγευμα, προπόνηση και στον δρόμο και στο γυμναστήριο, καταπονήσεις πολλές, είναι σκληρό άθλημα. Όμως αυτό το άθλημα αγαπήσαμε. Δεν θεωρώ ότι χάνω κάτι, γιατί είμαι πορωμένος με την ποδηλασία. Επαναφέρω συνεχώς την τρέλα που είχα μικρός και αυτό μου δίνει δύναμη να ξεπερνώ και τις απογοητεύσεις. Μου δίνει δύναμη να συνεχίζω και να βάζω νέους στόχους. Εδώ και ένα χρόνο είμαι με νέο προπονητή, έναν Ισπανό, έχουμε αλλάξει πολλά και φαίνεται αυτό».
ΕΡ: Ως ο κορυφαίος Έλληνας ποδηλάτης, τι θα έλεγες στα νέα παιδιά;
ΑΠ: «Το κάθε παιδί πρέπει να ασκηθεί, να γνωρίσει τον αθλητισμό. Ο αθλητισμός προάγει αξίες, διαμορφώνει χαρακτήρα, σε μαθαίνει να θέτεις στόχους. Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά για ένα παιδί. Από εκεί και πέρα, όσα από τα παιδιά έχουν ταλέντο και το θελήσουν, αξίζει να ασχοληθούν και με τον πρωταθλητισμό. Βέβαια, ο πρωταθλητισμός έχει και πολλές καταπονήσεις, τραυματισμούς, απογοητεύσεις, όμως όλη η προετοιμασία, η προσπάθεια και στο τέλος τα μετάλλια, σου χαρίζουν στιγμές μοναδικές στην ζωή σου. Μην ξεχνάμε πως ειδικά το ποδήλατο, ίσως είναι και το πρώτο παιχνίδι των παιδιών. Έχει κι αυτό την σημασία του. Όμως πρέπει να εξελιχθεί το άθλημα στην Ελλάδα. Χρειαζόμαστε ποδηλατοδρόμια και κυρίως χρειαζόμαστε ανοιχτό το ΟΑΚΑ. Ανοιχτό για όλους και για τους αθλητές, αλλά και για τα νέα παιδία, που χρειάζονται έναν ειδικό αθλητικό χώρο για να έρθουν και να γνωρίσουν την ποδηλασία. Αν είναι κλειστά, πως θα έρθουν να δοκιμάσουν και να δουν αν τους αρέσει; Αυτό ξεκινάμε τώρα και με την ομάδα μας. Να βοηθήσουμε τα νέα παιδιά. Είναι ίσως το πιο σημαντικό από όλα».
*Συνέντευξη του Χρήστου Βολικάκη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ
