Σε χρονιά για δυνατούς λύτες εξελίσσεται η εφετινή για τους οίνους Σαντορίνης. Σύμφωνα με στοιχεία, από πλευράς ποσότητας ο εφετινός τρύγος είναι ο χειρότερος που έχει καταγραφεί, με τη συνολική συγκομιδή να φτάνει με δυσκολία τους 500 τόνους καρπού.
Ωστόσο, o Πρόεδρος του Οινοποιητικού Συλλόγου Σαντορίνης, Πέτρος Βαμβακούσης τόνισε ότι “από πλευράς ποιότητας το σταφύλι ήταν πολύ καλό, τεχνολογικά ώριμο με μεστή γεύση και άρωμα. Οι οξύτητες του Ασύρτικου στα όρια του ιδανικού κάτι που βάζει θεμέλιο για κρασιά με εξαιρετική ισορροπία και αντοχή στο χρόνο για τη σοδειά του 2025”.
Αν και το ελληνικό ποιοτικό κρασί στις αγορές του εξωτερικού είναι κάτι αρκετά πρόσφατο “οι τοποποικιλίες που εμπεριέχονται στις ζώνες ΠΟΠ εκπλήσσουν ευχάριστα τόσο με τα δυσανάγνωστα ονόματα τους όσο και με την ποιότητα του οίνου που αντιπροσωπεύουν”, σημειώνει ο Πρόεδρος του Οινοποιητικού Συλλόγου Σαντορίνης.
Υπογραμμίζει όμως ότι η τιμή είναι αυτή που καθορίζει την πορεία τους στην αγορά και το ελληνικό κρασί θέλει ακόμη πολύ κόπο και δουλειά για να σταθεί δίπλα σε επώνυμα κρασιά του ανταγωνισμού και να αναμετρηθεί σε ποσότητα και τιμή.
Για την ελληνική αγορά σύμφωνα με τον κ. Βαμβακούση “το ΠΟΠ Σαντορίνη λόγω τιμής πρώτης ύλης συγκαταλέγεται στα πιο ακριβά λευκά κρασιά και το επώνυμο εστιατόριο ή κάβα έχουν στον κατάλογο τους ΠΟΠ Σαντορίνη”.
Εκτιμά ότι για να σταθεί στην αγορά με σταθερότητα και προοπτική για το μέλλον, το ΠΟΠ Σαντορίνης “θα πρέπει να επιστρέψει σε χαμηλότερες τιμές που θα ξεκινούν από ένα βιώσιμο πρωτογενή τομέα που θα δίνει έμφαση στην παραγωγικότητα”.
Τουρισμός και αμπελώνας
Η Σαντορίνη αποτελεί έναν από τους πιο εμβληματικούς τουριστικούς προορισμούς παγκοσμίως, συνδυάζοντας μοναδικό φυσικό κάλλος και πλούσια πολιτιστική κληρονομιά. Αυτό από την άλλη πλευρά έχει ως αποτέλεσμα οι τουριστικές πιέσεις που δέχεται το νησί να μεταφράζονται σε δόμηση, κυκλοφοριακή συμφόρηση στα αμπελοτόπια και επιβάρυνση του φυσικού περιβάλλοντος, θέτοντας σε κίνδυνο τον αμπελώνα του.
“Γενικά στα μικρά νησιά των Κυκλάδων το τουριστικό προϊόν δημιουργεί πιέσεις και τάσεις που κάποιες φορές άπτονται ακόμη και των θεσμικών οργάνων, με καταστροφικά, για τον τόπο και το περιβάλλον, αποτελέσματα”, είπε ο κ. Βαμβακούσης.
Σημείωσε ότι δεν υπάρχει κάποιο “δίχτυ προστασίας” από την πλευρά της Πολιτείας μιας και “οι Ομάδες Προστασίας Ζώνης όπως ονομάζονται τα θεσμικά όργανα που προτείνει η Ευρωπαϊκή Κοινότητα μένουν ακόμη στα “χαρτιά” και το Προεδρικό Διάταγμα του 2012, που προστατεύει τη λεγόμενη «γη υψηλής παραγωγικότητας», είναι το μόνο εργαλείο προστασίας, με όλα τα τρωτά που το συνοδεύουν. Με λίγα λόγια η κατάσταση είναι στον «αυτόματο» και κανείς σήμερα δεν μπορεί να προεξοφλήσει το αποτέλεσμα”.
Οι στόχοι του Οινοποιητικού Συλλόγου Σαντορίνης όπως είπε είναι ξεκάθαροι “ως προς τη διαχείριση γης και περιβάλλοντος πρεσβεύοντας:
– Να σταματήσει η εκτός σχεδίου δόμηση
– Να παραμείνουν στο νησί της Σαντορίνης 25.000 στρέμματα αγροτικής γης που δεν θα αλλάξουν χρήση, έτσι ώστε να μπορούν να γίνουν βιώσιμες αγροτικές επενδύσεις και απαραίτητα έργα εγγείων βελτιώσεων στις μικρές αγροτικές εκμεταλλεύσεις”.
Διασφάλιση της ταυτότητας και το μέλλον του αμπελώνα της Σαντορίνης
Όσον αφορά τις προοπτικές, ο κ. Βαμβακούσης εμφανίζεται συγκρατημένα απαισιόδοξος. Από τη δεκαετία του ’70 έχουν χαθεί 15.000 στρέμματα και σήμερα αυτά ανέρχονται μετά βίας στις 10.000 στρέμματα. “Ίσως στα τέλη της 10ετίας που διανύουμε η Σαντορίνη να μείνει με 5.000 – 6.000 στρέμματα τα οποία όμως θα κινούνται στο φάσμα μίας ισορροπημένης παραγωγής που η ποιότητα θα είναι κορυφή και η ποσότητα θα ξεπερνάει τα 500 κιλά ανά στρέμμα”.
Πρόκληση αποτελεί και η διαφοροποίηση των κρασιών της Σαντορίνης από μιμήσεις, ώστε να προστατευθεί αυτό το μοναδικό προϊόν. Ο πρόεδρος του Οινοποιητικού Συλλόγου θεωρεί ότι το μέλλον βρίσκεται στην προσήλωση στο ΠΟΠ Σαντορίνη και την ανάδειξη του Ασύρτικου με διαφορετικές εκφράσεις: single vineyard, βαρέλι, αμφορέας, ανοξείδωτες δεξαμενές. “Οι άλλες μορφές, όπως χύμα κρασιά ή ποικιλιακά εκτός ΠΟΠ, πρέπει να απασχολούν στο ελάχιστο τον παραγωγικό ιστό”, υπογραμμίζει.
Τέλος, θέτει τρεις κατευθύνσεις: τη μείωση του ηλικιακού μέσου όρου των αμπελιών με αναδιαρθρώσεις, τη θωράκιση του αμπελώνα απέναντι στο κλιματικό στρες και την προσέλκυση νέων αμπελουργών με όραμα. «Η Σαντορίνη είναι μοναδικό αμπελοτόπι και πρέπει να παραμείνει ένα βήμα μπροστά από τα υπόλοιπα Ασύρτικα της Ελλάδας», καταλήγει.
