του Dr. William Mallinson*
Ως πρώην Βρετανός διπλωμάτης, ιδρυτικό μέλος του πλέον ανενεργού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, και υποψήφιος σε δύο ευρωπαϊκές εκλογές, έχω την αίσθηση ότι δεν διαθέτω απλώς το δικαίωμα αλλά θα έλεγα το καθήκον, να μοιραστώ τις απόψεις μου με όποιον προτίθεται να τις διαβάσει, σχετικά με το τι ορίστηκε ως “Brexit”, και τις συνέπειές του για το Ηνωμένο Βασίλειο.
Η πρώτη μου αντίδραση στην απόφαση του κ.Κάμερον να ανακοινώσει δημοψήφισμα ήταν η άρνηση να το πιστέψω. Απλούστα αδυνατώ να συνειδητοποιήσω πώς ένας Πρωθυπουργός μπορεί να παίζει ρουλέτα με 65 εκατομμύρια ανθρώπους μετά από 43 χρόνια της Βρετανίας, ως μέλος της Ε.Ε. Ο Χάρολντ Γουίλσον θα μπορούσε να συγχωρεθεί για το δικό του δημοψήφισμα, καθώς μόλις είχαμε ενταχθεί, αλλά 43 χρόνια είναι δύο γενεές, δύο γενεές που βίωσαν τα σκληρά και τα βελούδινα, ως στρατιώτες, παλεύοντας για το καλό και το κακό.
Πριν παραθέσω τους λόγους για την αντίθεσή μου στο Brexit, θα διατυπώσω την κριτική μου για το “ευρωπαϊκό σχέδιο”, για να δείξω ότι δεν είμαι κάποιος εκτός πραγματικότητας; ρομαντικός “ομοσπονδιακόφιλος” και να ξεκαθαρίσω την πορεία επίθεσής μου στο σύνδρομο τού Brexit.
Πρώτα απ’όλα, το ευρωπαϊκό σχέδιο έχει μετατραπεί σε ένα τέρας, μακριά από τους ανθρώπους, διευθυνόμενο από απρόσωπους γραφειοκράτες,και αντικείμενο διαφθοράς και ισχυρής πίεσης από γιγάντιες πολυεθνικές, εις βάρος των απλών ανθρώπων. Εχει γίνει ανίκανο να αισθανθεί, πάσχει από την τευτονική υπερβολή, για παράδειγμα, τού πνιγμού της Ελλάδας, μα περισσότερο από όλα, των ίδιων των Ελλήνων. To κοινό νόμισμα βοήθησε στην καταστροφή των μέσων μιας ζωής που είχαν δημιουργήσει πληθυσμοί συγκεκριμένων χωρών, με την Ελλάδα, ως το κύριο παράδειγμα. Με δυό λόγια, η Ευρώπη μεταβλήθηκε σε μεγάλο βαθμό σε Ευρώπη των τραπεζιτών, επικερδής για τους λίγους, όχι όμως για τους πολλούς.
Στην περίπτωση της Βρετανίας, τα μεγάλα νούμερα Πολωνών, Ρουμάνων, Βούλγαρων και άλλων Ανατολικοευρωπαϊκών μελών τής Ε,Ε. ( συμπεριλαμβανομένου κι εν΄ςο ορισμένου αριθμού οικονομικών προσφύγων και εγκληματικών στοιχείων ) που κατόρθωσαν να εγκατασταθούν και να δουλέψουν στη Βρετανία, αποτέλεσαν το καύσιμο για μια ξαφνική αντίθετη κίνηση, ωθούμενη από τη δραματικότητα των media. Οι βρετανικές κυβερνήσεις μπορούν να κατηγορηθούν για το ότι για δικούς τους εγωϊστικούς λόγους επέτρεψαν τη μαζική μετανάστευση, μέσα και έξω από την Ε.Ε. ( θα μπορούσαν να “πατήσουν πόδι” απέναντι στις Βρυξέλλες ) μέσω της έλξης που ασκεί η φτηνή, εκμεταλλέυσιμη εργασία.
Θα ήταν πολύ πιο έξυπνο να πατήσει πόδι κανείς, ακόμη και με κόστος προστίμων, θέτοντας ένα όριο στην Ανατολιοευρωπαϊκή ροή, παραμένοντας μέλος και πιέζοντας για μια αναθεώρηση του ευρωπαϊκού σχεδίου, εκ των έσω.
Αλλά δυστυχώς όλο αυτό έγινε μέρος μικροκομματικών πολιτικών.
Ελπίζω πως όταν η Βρετανία καταλάβει ότι η αποξένωση από την Ευρώπη είναι καταστροφική για τα συμφέροντά της και “σκλαβώσει” τη Βρετανία στις ΗΠΑ, ακόμη περισσότερο απ’ότι τώρα, τότε θα επιστρέψει ξανά.
Ο Dr. William Mallinson είναι Καθηγητής πολιτικών επιστημών και Θεσμών στο, Universitá Guglielmo Marconi
ΠΗΓΗ: poplike.gr
