Του Γιάννη Τριανταφύλλου
Ένα από τα δημοφιλή θέματα στην εποχή που ζούμε είναι και η παντός τύπου παρέκκλιση από έναν πολιτικά ορθό -δομημένο από ποιούς ακριβώς, θα σας γελάσω…- λόγο, να χαρακτηρίζεται σεξιστική, ρατσιστική επίθεση κ.ο.κ. Κάτι τέτοιο συνέβη προ ολιγων ημερών στο ελληνικό Κοινοβούλιο όταν, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην οποία και τασσόταν υπέρ της συμφωνίας με τα Σκόπια, ο Σταύρος Θεοδωράκης άκουσε από τα έδρανα την ατάκα της κυρίας Μάρκου, βουλευτού της Ν.Δ. και πρώην του Ποταμιού: «να πας να τα πεις στη Θεσσαλονίκη αυτά».
Κάπου εκεί, ο κ.Θεοδωράκης επέδειξε πλήρη έλλειψη πολιτικής ψυχραιμίας, επιτιθέμενος χυδαία και ρατσιστικά στην πρώην βουλευτή του: «Εγώ κυκλοφορώ στους δρόμους και όχι στα σαλόνια της Θεσσαλονίκης. Εκεί δεν φτάνουν τα ψηλοτάκουνά σας. Βγάλτε τις γόβες και πηγάινετε να ακούσετε ττι λεέι ο κόσμος γι’αυτά που εσείς λέτε»
Πριν λίγα χρόνια, όταν δεν της δινόταν ο λόγος η Εύα Καϊλή διαμαρτυρήθηκε στον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Σωκράτη Ξυνίδη, ο οποίος, σαπολύτως σεξιστικά και προσβλητικά, απάντησε: «Σιγά την καλτσοδέτα! Ξέρει πού την έχω γραμμένη!».
Η Καϊλή δεν άφησε τον προσβλητικό χαρακτηρισμό να “πέσει κάτω”. Εστειλε επιστολή στο πειθαρχικό του κόμματος, ζητώντας την τιμωρία του Ξυνίδη ενώ δημόσια δήλωσε: «Το θέμα δεν είναι προσωπικό ούτε πολιτικό. Είναι βαθιά κοινωνικό και ρατσιστικό». Μάλιστα κάλεσε τις γυναίκες να μην το βάζουν κάτω όταν δέχονται τέτοιες επιθέσεις. «Το φαινόμενο αυτό το αντιμετωπίζουν πολλές γυναίκες σήμερα σε επαγγελματικούς χώρους και δεν βρίσκουν τη δύναμη να το αντιμετωπίσουν, πιστεύουν ότι δεν πρέπει να εκφέρουν άποψη και να την υποστηρίξουν μέχρι τέλους».
Η ίδια αναφέρθηκε προσωπικά στον Σωκράτη Ξυνίδη λέγοντας ότι δεν τής έχει ζητήσει συγγνώμη.
Επανερχόμενοι στο σήμερα, σε προ τριημέρου συνεδρίαση, τον λόγο έλαβε η Μαρία Κόλλια Τσαρουχά, η οποία, σε έντονο ύφος και -εν μέσω διακοπών- υποστήριζε ότι «η Κόλλια δεν φοβάται, η Κόλλια θα πάει παντού κ.α.» Ο πρόεδρος της Βουλής, Βούτσης, παρενέβη προκειμένου να σημειώσει ότι «με τις κυρίες ας είμαστε πιο ευγενικοί», αφού μάλιστα την ίδια στιγμή η βουλευτής της Ν..Δ. Ελενα Ράπτη ήταν στο βήμα και είχε διακοπεί την ώρα που ξεκινούσε την τοποθέτησή της.
Βεβαίως οφείλω να ομολογήσω ότι δεν κατανόησα πλήρως σε ποιά βουλευτή αναφερόταν ο κ.Βούτσης, στην έκκλησή του για ευγένεια: στην Μαρία Κόλλια Τσαρουχά που όρθια είχε τον λόγο ή στην…Κόλλια, στην οποία αναφερόταν η κ.Τσαρουχά; Δεν είναι μείζον αυτό, θα μου πείτε..
Εκείνο, πάντως, που φαντάζει εντυπωσιακό είναι ότι ο σεξισμός -καθώς όταν αναφέρεσαι σε γόβες, ψηλοτάκουνα και…καλτσοδέτες, αναντίρρητα περί σαφούς σεξισμού πρόκειται- προέρχεται από εκπροσώπους πολιτικών δυνάμεων που, θεωρητικά, τάσσονται -με φανατική προσήλωση- υπέρ τη πολιτικής ορθότητας: δικαιώματα, σεβασμός στη διαφορετικότητα, στις μειονότητες κ.α. Αποδεικνύεται ωστόσο ότι τελικά όλα αυτά είναι θεματα που δεν λύνονται με νόμους και διατάξεις αλλά με την εγγενή ευγένεια και τον πολιτισμό του οποίου ο κάθε πολιτικός άνδρας είναι φορέας, ανεξαρτήτως του πόσο tough ή όχι είναι το frontline του κόμματος που υπηρετεί.
Ας πούμε, ο κ.Θεοδωράκης εκπροσωπεί ένα κόμμα, θεωρητικά ανοικτό, υπέρ του Gay Pride, υπέρ της συμφωνίας των Σκοπίων, υπέρ του όλα να λύνονται και να είναι όμορφα, ειρηνικά και αγγελικά πλασμένα. Αλλά μόλις αισθάνεται προσβεβλημένος από μια γυναίκα συνάδελφό του εξαπολύει επίθεση που αν την εξαπέλυε εκπρόσωπος έτερου -πολιτικά “μη ορθού κόμματος”- θα χαρακτηριζόταν ραστιστής, σεξιστής και ούτω καθεξής. Ασφαλώς το ίδιο και ο κ.Ξυνίδης του κουλ Γεωργιοπαπανδρεικού ΠΑΣΟΚ.
Τελικά, μάλλλον είναι πώς έχεις μάθει από το σπίτι σου, την οικογένειά σου αλλά και πόσο ευερέθιστος χαρακτήρας είσαι. Και αυτό δεν φαίνεται όταν όλοι σου λένε “ναι” μέσα σε ένα κλίμους γενικής συναίνεσης αλλά όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με κάποιον/α που μπορείς, με βάση τα υφιστάμενα κοινωνικά στερεότυπα, “εύκολα” να προσβάλλεις. Εκεί, ο κουλ Σταύρος πήρε ένα ολοστρόγγυλο μηδέν…
Η ταινία Bonfire of the Vanities ( Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας ), βασισμένη στο βιβλίο του μέγιστου Τομ Γουλφ, δεν πήγε πολύ καλά στις αίθουσες. Ωστόσο, πέρα από τις αδυναμίες της, έχει στο τέλος της μια -κατ’εμέ- συγκλονιστική σκηνή:. όταν σε ένα δικαστικό σκηνικό όπου άπαντες επιχειρούν να εκμεταλλευτούν το θανατηφόρο ατύχημα που προκάλεσε λευκός πλούσιος σε φτωχό μαύρο, “σκυλεύουν” τη μνήμη του θύματος αλλά και την όλη διαδικασία, εστιάζοντας σε πιθανά προσωπικά οφέλη. Τότε ο μαύρος δικαστής ( που τον υποδύεται έξοχα ο Μόργκαν Φρίμαν ) εξεγείρεται και, με πολύ απλά λόγια, τους εξηγεί: « Αξιοπρέπεια! Η αξιοπρέπεια δεν είναι κάποια συμφωνία. Δεν είναι κάποιο συμβόλαιο. Αξιοπρέπεια είναι αυτό που σας δίδαξε η γιαγιά σας. Είναι μες τα κοκαλά σας. Λοιπόν, τώρα πάτε σπίτι και να είστε αξιοπρεπείς άνθρωποι. Αξιοπρεπείς! ».
