Προχθές μου ήρθε η ιδέα και είπα να την κάνω πράξη. 24 γράμματα, 24 δρομικές ιστορίες. Όλες εμπνευσμένες από μία λέξη κάθε φορά. Είναι ένα παιχνίδι την περιόδου της καραντίνας που περνάμε κι αυτό. Και όταν τελειώσει το παιχνίδι δεν θα έχουμε καραντίνα ελπίζω. Μακάρι πάντως να έχουμε αγώνες όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Κάτι για το οποίο ομολογώ πολύ αμφιβάλλω, όπως έχω γράψει εδώ και καιρό..
*Του Νίκου Αρμένη
Αγώνες είπα; «Αγώνες», είναι η πρώτη λέξη που διαλέγω λοιπόν. Κατ’εξοχήν δρομική και ναι, από το «Α» ξεκινάμε!
Οι αγώνες δρόμου είναι το …αλατοπίπερο του δρομέα. Νοστιμίζουν το φαγητό, κάνουν τη συνολική προσπάθεια περισσότερο γοητευτική, αρκεί να μην χάσεις το μέτρο και μπερδέψεις το δέντρο με το δάσος.
Μιλώντας για αθλούμενους δρομείς, ο πρώτος άγραφος κανόνας λέει ότι τρέχουμε για να περνάμε καλά. Και για να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι όπως λέγαμε στις εκπομπές μας στο Keep Running με τη Μαρία Πολύζου.
«Και αφού τρέχοντας συμβαίνει ούτως ή άλλως αυτό, τί τους θέλετε τους αγώνες;», θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος που δεν «χορεύει» μαζί μας, μη δρομέας δηλαδή..
Εύλογο το ερώτημα. Πανεύκολη η απάντηση.
Πρώτον κανείς δεν τρέχει το ίδιο καλά σε μία προπόνηση και σε έναν αγώνα. Έχω προσπαθήσει κάποιες φορές να πάρω μέρος σε αγώνα σε στιλ προπόνησης, χωρίς ρε παιδί μου να τρεξω οπως οι δρομείς λέμε με «όλα μέσα». Θεωρητικά εύκολο, στην πράξη δύσκολο. Είναι το κλίμα που σε παρασέρνει και ξαφνικά βλέπεις τα πόδια σου να ρολάρουν στο δρόμο πιο γρήγορα.. Και τελικά αναγκάζεσαι απλώς να …πατάς φρένο για να μη χάσεις το στόχο σου σήμερα γιατί είπαμε, δεν είχες σκοπό να αγωνιστείς αλλά να προπονηθείς.. Και βέβαια ειναι αμέτρητες οι ιστορίες των δρομέων που μπήκαν σε μια κούρσα για να κάνουν προπόνηση και τελικά έκαναν αγώνα και ρεκόρ!
Δεύτερον, ο αγώνας είναι σαν τα περιοδικά τεστ στο σχολείο. Διαγώνισμα δηλαδή. Σου δείχνει πού βρίσκεσαι κι αν ήρθε η ώρα να περάσεις στην ..επόμενη πίστα ή όχι. Κάθε αγώνας είναι και μια αναμέτρηση με τον εαυτό σου με στόχο να τον φτάσεις και να τον ξεπεράσεις. Και αν δεν τα καταφέρεις δεν χάθηκε ο κόσμος. Άλλωστε τα είπαμε και τα ξεκαθαρίσαμε αυτά, τρέχουμε για να περνάμε καλά!
Τρίτον, κάθε αγώνας δρόμου μοιάζει με γιορτή, ειδικά όταν συμμετέχεις με το νου σου στη διαδρομή και τον τερματισμό και όχι στο ρολόι σου. Προσωπικά, μου έχει συμβεί ακριβώς έτσι όπως το περιγράφω λίγες φορές, καθώς ακόμη «κυνηγάω» επιδόσεις, μα το ξέρω. Στο μέλλον θα έρθει και εκείνη η εποχή που όλοι οι αγώνες μου θα μοιάζουν με γιορτή! Και τώρα πάντως τους απολαμβάνω γιατί και το «κυνήγι» έχει τη χάρη του.
Επίσης ο αγώνας έχει και ένα τελετουργικό που όλοι περιμένουμε πως και πως. Να πάρω το νούμερό μου, να διαλέξω τί παπούτσια και τί ρούχα θα φορέσω, να συναντήσω άλλους γνωστούς και αγνώστους τρεχαλατζήδες στην εκκίνηση, να κάνω ή να μην κάνω το ζέσταμά μου, να σταθώ στη γραμμή και να την περάσω στον τερματισμό χαμογελαστός.
Αν πρόκειται δε για αγώνα στο εξωτερικό ή μακριά από το μόνιμο τόπο διαμονής, το πράγμα γίνεται ακόμα πιο όμορφο γιατί συμπεριλαμβάνει ταξίδι. Αλλά και έκθεση αν μιλάμε για μαραθώνιο! Και φυσικά καινουργιες εικονες και δρομική ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια της κούρσας που σε κάθε μέρος είναι διαφορετική και αυτό και μόνο φτάνει!
Πολλοί ρωτούν πότε θα τρέξουμε ξανά σε αγώνες. Δεν ξέρω. Αλλά μέχρι τότε έχω αποφασίσει να ονειρεύομαι εκείνη τη στιγμή προκειμένου να συμβεί αυτό που υποστηρίζουν κάποιοι πως όταν κάτι το θέλεις πολύ, συνωμοτεί το σύμπαν για να το ζήσεις.
Είναι ακριβώς αυτό που κάνω κάθε φορά που στέκομαι στην εκκίνηση ενός μαραθωνίου. Πολύ καιρό πριν οραματίζομαι τη στιγμή που περνάω τη γραμμή του τερματισμού…
Κόλπο της Μαρίας Πολύζου που πάντα πιάνει!
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος-πολιτικός συντάκτης και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται στο ΑΠΕ και το MEGA.
