Τη δυνατότητα μείωσης των φόρων κάθε χρόνο μέσω της αύξησης των εσόδων του Κράτους έθεσε ως μία από τις προτεραιότητες της κυβερνητικής πολιτικής ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης σε χθεσινή του συνέντευξη στην εκπομπή «Καλύτερα Αργά» του Action 24 με τη δημοσιογράφο, Αθηναίδα Νέγκα.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τόνισε ότι η δεύτερη διετία της δεύτερης θητείας είναι πολύ δύσκολη περίοδος για μία κυβέρνηση, καθώς συσσωρεύονται παράπονα και υπάρχει η περιβόητη φθορά. Εξ ου και σε άλλο σημείο της συνέντευξης ο Παύλος Μαρινάκης ξεκαθάρισε ότι «η δουλειά της κυβέρνησης αυτής τα επόμενα 1,5 – 2 χρόνια είναι να καταφέρει να τρέξει πιο γρήγορα από τη φθορά που δημιουργεί ένα μεγάλο πρόβλημα, το αυξημένο κόστος ζωής. Με λίγα λόγια να «μιλάει λίγο» και να φέρνει παραδοτέα». Μάλιστα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος απήντησε και σε πιο προσωπικές ερωτήσεις, όπως σχετικά με την οικογένεια του, το επάγγελμα του δικηγόρου ή το αυτοάνοσο νόσημα με το οποίο έχει διαγνωστεί. Επίσης, αποκάλυψε αν πιστεύει ότι η πολιτική έχει ημερομηνία λήξης και απάντησε στο αν η επικοινωνία επηρεάζει αρνητικά την πολιτική. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τόνισε ότι εκπροσωπώντας την Κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό «κάποια πράγματα που όταν τα λες πρέπει να είσαι σίγουρος ότι είναι ώριμα να ειπωθούν. Γιατί όταν εκπροσωπείς μια κυβέρνηση, πολλώ δε μάλλον τον Πρωθυπουργό της χώρας, πρέπει να ξέρεις ότι μια σου φράση για κάτι το οποίο μπορεί να ανακοινώσεις, αν δεν είναι σίγουρο, μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα. Πρέπει να μετράμε τα λόγια μας όταν κάτι ακόμα είναι υπό διεργασία», ενώ για το αν έχει κάνει κάποια «γκάφα» δήλωσε: «Προσέχω όσο μπορώ παραπάνω να διπλοτσεκάρω τις πληροφορίες, γιατί ο εκάστοτε εκπρόσωπος, βασίζεται πάρα πολύ στην πληροφορία που παίρνει μαζί με τους συνεργάτες του από τα υπουργεία, τα οποία κάνουν την καλύτερη δυνατή δουλειά… Έχουμε, λοιπόν, μια εμπειρία πλέον μετά από περίπου 2,5 χρόνια, μαζί με το επιτελείο, με τα παιδιά που δουλεύουμε και λόγω και της διαπροσωπικής σχέσης με τους υπουργούς και τους υφυπουργούς, να τσεκάρουμε αυτές τις πληροφορίες και γενικά πρέπει να μην είσαι και πολύ απόλυτος όταν μεταφέρεις κάτι. Δόξα τω Θεώ αυτά τα χρόνια -να χτυπήσω ξύλο- έχουν πάει καλά. Το πρώτο πράγμα που μου είπαν όσοι έχουν περάσει από αυτή τη θέση και πολύ πιο παλιοί, είναι ότι είναι μια «ηλεκτρική καρέκλα». Είναι πράγματι, αλλά οφείλεις να την διαχειριστείς».
Μιλώντας για την πορεία του μέχρι τώρα τόνισε: «Όλη μου η ζωή είναι μία αμφισβήτηση όσων ήμουν απόλυτος. Από μένα τον ίδιο. Δηλαδή πέρασα στη Νομική λέγοντας ότι «παιδιά, αποκλείεται να γίνω δικηγόρος, θα πάρω το πτυχίο και θα γίνω δημοσιογράφος». Και τώρα έχω δικηγορική εταιρεία και έχω περάσει από αρκετά δικηγορικά γραφεία. Όταν ξεκίνησα να σπουδάζω έλεγα «μακριά από την ενασχόληση με τις φοιτητικές παρατάξεις». Στη συνέχεια εξελέγην πρόεδρος μετά από κάποια χρόνια της ΟΝΝΕΔ, αφού έκανα μία πορεία «ερασιτεχνικής» ενασχόλησης και τώρα είμαστε εδώ. ‘Αρα, ποτέ μη λες ποτέ. Δεύτερον, όταν αναλαμβάνεις κάτι -γιατί μου έχει δώσει δύο πολύ μεγάλες ευκαιρίες ο Πρωθυπουργός και όταν εξελέγην γραμματέας του κόμματος και τώρα ως κυβερνητικός εκπρόσωπος- δεν ξέρεις αν μπορείς να το κάνεις αυτό καλά ή όχι. Σφίγγεις τα δόντια και προχωράς.».
Ακολουθούν αναλυτικά σημεία από τη συνέντευξη του κυβερνητικού εκπροσώπου, Παύλου Μαρινάκη:
Αναφερόμενος στην επαγγελματική του σταδιοδρομία ως δικηγόρος δήλωσε: «Είναι ιερή δουλειά η υπεράσπιση. (…) Όταν κάτι είναι «φως φανάρι», ο κατηγορούμενος να το λέει και να προσπαθεί στη συνέχεια να ελαφρύνει τη θέση του. Γιατί όταν πας να κοροϊδέψεις έμπειρους δικαστές, τότε μόνο κακό αυτό θα σου κάνει. Αλλά αν επιλέξει ο εντολέας σου να έχει μια συγκεκριμένη στάση, να τα λέει όλα στον δικηγόρο και ο δικηγόρος μαζί του να αποφασίζει, τότε οφείλεις να ακολουθήσεις τη γραμμή που ο ίδιος θέλει να ακολουθήσει για τον εαυτό του, γιατί είναι η ζωή του, η τύχη του», ενώ για το αν είναι πιο δύσκολος ο ρόλος του δικηγόρου ή του κυβερνητικού εκπροσώπου ανέφερε: «Δεν υποτιμώ τίποτα από τα δύο, αλλά όταν μόνος ή με άλλους συναδέλφους πρέπει να βοηθήσεις για να πάει καλά η υπόθεση ενός ανθρώπου, νομίζω ότι χωρίς να υποτιμώ την άλλη δουλειά, καθόλου δεν την υποτιμώ… Και επειδή είναι και «κανονική» δουλειά, δηλαδή είναι αυτό από το οποίο θα βγάλεις το ψωμί σου, το θεωρώ πιο απαιτητικό. Από την άλλη, το γεγονός ότι όταν λες κάτι μπορεί να επηρεάσει την τύχη μιας ολόκληρης κυβέρνησης και εσύ μπορεί εκείνη τη μέρα να μην είσαι καλά διαβασμένος ή να ξεφύγεις… Νομίζω ότι πλέον αν δει κανείς μια ενημέρωση πολιτικών συντακτών, που όλοι οι προκάτοχοί μου και εγώ κάνουμε, πλέον, δύο φορές τη βδομάδα τα τελευταία 5 – 6 χρόνια, με απεριόριστο αριθμό ερωτήσεων και πλέον -κάποτε κράταγε μέχρι να αναλάβω μισή ώρα- λόγω των πολλών θεμάτων και της έντονης φόρτισης κάποιων θεμάτων, μπορεί να κρατάει και 2 ώρες, παρά τέταρτο και αυτό είναι μια δύσκολη διαδικασία που χρειάζεται να έχεις αυτοσυγκράτηση και όσο μπορείς να απαντάς επακριβώς και όταν δεν ξέρεις κάτι – και αυτό είναι ένα μυστικό που μου το έχουν πει και πολλοί προκάτοχοι- να μην απαντάς. Δεν χρειάζεται να απαντάς σε όλα. Επιφυλάσσεσαι να ενημερωθείς και να απαντήσεις».
Για την δεύτερη θητεία της Κυβέρνησης ανέφερε: «Η δεύτερη τετραετία και μάλιστα η δεύτερη διετία της δεύτερης τετραετίας, είναι πολύ πιο δύσκολη περίοδος για μία κυβέρνηση. Γιατί συσσωρεύονται κάποια παράπονα, υπάρχει η περιβόητη φθορά… Από την άλλη έχεις και παραπάνω πράγματα να πεις. Νομίζω ότι η ισορροπία είναι μεταξύ του να προβάλεις με πολύ πιο συγκεκριμένο και απλό τρόπο, όχι απλοϊκό, στον κόσμο, το πως αυτό που κάνεις εφάπτεται, ακουμπάει στη ζωή του άλλου. Τί σημαίνει δηλαδή ότι μειώθηκε αυτός ο φόρος; Τί σημαίνει το Ταμείο Ανάκαμψης; Σου λέει ο άλλος τρώγεται το Ταμείο Ανάκαμψης; Τί με νοιάζει εμένα;» ενώ μίλησε και για το αν υπάρχουν ψευδείς ειδήσεις στις οποίες καλείται να απαντήσει: «Η ζωή μου, δηλαδή τα τελευταία δυόμιση χρόνια και ειδικά το τελευταίο εξάμηνο και λίγο παραπάνω, είναι να απαντάω σε ψέματα τα οποία δεν μπορείς να φανταστείς ότι διατυπώνονται από το πολιτικό σύστημα- ένα μέρος του- και κάποιους δημοσιογράφους που τα αναπαράγουν. Εκεί είναι ακόμα πιο δύσκολο, γιατί υπάρχουν πράγματα που έχουν «ποτίσει». Δηλαδή τα έχουν κάνει λόγω και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, δεύτερη φύση των ανθρώπων με τον τρόπο που τα διαδίδουν οι διάφοροι του πολιτικού συστήματος».
Παράλληλα ο κ. Μαρινάκης αναφέρθηκε στο αν υπάρχουν φαινόμενα αλαζονείας που έχουν προκαλέσει φθορά στην Κυβέρνηση: «Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αντιλαμβάνονται το εφήμερο της πολιτικής. Λόγω και της επαγγελματικής μου ενασχόλησης και καλών φίλων που έχω, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν κάθομαι σε μία καρέκλα είναι ότι είμαι προσωρινός. Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν το αντιλαμβάνονται διαχρονικά και επί των δικών μας ημερών και νομίζουν ότι είναι για πάντα. Έχοντας καθημερινή και στενή συνεργασία- έχοντας αυτή την τιμή- με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, θεωρώ ότι είναι μία από τις πιο άδικες κατηγορίες που η αντιπολίτευση του έχει επιρρίψει. Είναι το αντίθετο της αλαζονείας: η στάση του, η ζωή του, η προσωπική του ζωή. Από κει και πέρα, ναι, υπήρξαν συμπεριφορές τα τελευταία χρόνια και την πρώτη τετραετία και τη δεύτερη τετραετία. Θεωρώ λιγότερες αναλογικά σε σχέση με άλλες κυβερνήσεις, οι οποίες πλήγωσαν τον κόσμο και στοίχισαν σε όλους μας και τις είδαμε και στις ευρωεκλογές. Είναι στο χέρι μας λοιπόν να καταλάβουμε ότι στις θέσεις αυτές είμαστε για όσο θέλει ο Πρωθυπουργός, που είναι στη θέση αυτή, για όσο θέλει ο κόσμος. ‘Αρα ποιος είναι ο τελικός κριτής; Η κοινωνία. Δύο πράγματα δεν συγχωρούνται. Η αχαριστία και η αλαζονεία και ειδικά στην πολιτική. Η δουλειά της κυβέρνησης αυτής τα επόμενα 1,5 – 2 χρόνια είναι να καταφέρει να τρέξει πιο γρήγορα από τη φθορά που δημιουργεί ένα μεγάλο πρόβλημα, το αυξημένο κόστος ζωής. Με λίγα λόγια να «μιλάει λίγο» και να φέρνει παραδοτέα».
Για το κομμάτι της επικοινωνίας: «Θεωρώ ότι αυτό που χρειάζεται η κυβέρνηση και ευτυχώς έχει τέτοια στελέχη, είναι να βγαίνουν μπροστά και να υπερασπίζονται τις θέσεις όχι μόνο του δικού τους χαρτοφυλακίου, που είναι το βασικό τους που πρέπει να κάνουν, αλλά και συνολικά σε δύσκολες στιγμές. Για παράδειγμα, όταν είχαμε την επέτειο των Τεμπών του τραγικού δυστυχήματος και μαζί με τη συλλογική ανάγκη για δικαιοσύνη της κοινωνίας, χτίστηκε και το πιο απαράδεκτο αφήγημα εργαλειοποίησης από την αντιπολίτευση. Εκεί ήταν πάρα πολύ σημαντικό ότι κάποια κυβερνητικά στελέχη βγήκαν μπροστά και βοήθησαν στη δική μας δουλειά. Γιατί στο τέλος της ημέρας επιχειρήθηκε να σπιλωθεί όχι μια κυβέρνηση, ένας Πρωθυπουργός, μια ολόκληρη παράταξη με πράγματα τα οποία λίγους μήνες μετά φάνηκε, ότι δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Τότε ναι, «μετρούσαμε» αυτούς οι οποίοι πραγματικά το «έλεγε η καρδιά τους».»
Πώς μπορεί κάποιος να συμβαδίσει με το εφήμερο της πολιτικής; «Με δύο τρόπους. Ο πρώτος τρόπος είναι να διατηρείς την επαγγελματική σου ιδιότητα, αν μπορείς. Ο δεύτερος τρόπος είναι να είσαι αιρετός. Για μένα λοιπόν, ό,τι πιο σημαντικό στην πολιτική είναι ο σταυρός, δηλαδή η ψήφος, η επιδοκιμασία, εφόσον το θέλουν, των πολιτών. Γι’ αυτό και είμαι υποψήφιος, πρώτα ο Θεός στις επόμενες εκλογές στον Βόρειο τομέα. Γιατί θεωρώ ότι στην πολιτική πρέπει να μένεις όσο σε θέλει ο κόσμος, οι πολίτες. Αυτό νομίζω ότι είναι η μόνη απάντηση σε αυτό. Θεωρώ ότι πρέπει να έχεις στο μυαλό σου, ότι την ίδια συμπεριφορά που έχεις τώρα πρέπει να την έχεις και την επομένη των εκλογών. Εγώ έχω υπάρξει κυρίως ακροατήριο, δηλαδή ως νέος δικηγόρος, στη συνέχεια μεγαλύτερης ηλικίας, μέλος πάντοτε της Νέας Δημοκρατίας. Έχω κάνει πολλές συγκεντρώσεις με φίλους μου, συνεργάτες μου, ομοϊδεάτες μου για υποψηφίους και εδώ στην Αθήνα κυρίως και στη γενέτειρά μου στην Αχαΐα. Έχω ζήσει θετικές συμπεριφορές, έχω υποστεί και αρνητικές συμπεριφορές, δηλαδή να μη θυμούνται ποιοι είμαστε λίγο καιρό μετά. Οπότε όλα αυτά είναι ένα ψηφιδωτό εμπειριών που όταν τα φέρνει έτσι η ζωή και αναλαμβάνεις κάποιες σημαντικές θέσεις, για τις οποίες είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων, τα έχεις στο μυαλό σου να μην τα κάνεις και εσύ. Εμπειρίες είναι».
Για την τοξικότητα στο δημόσιο λόγο και τις απειλές που δέχτηκε μέσω social media: «Ειδικά την περίοδο της επετείου των Τεμπών, τότε που χρειάστηκε να βγούμε μπροστά να υπερασπιστούμε κάποιες θέσεις οι οποίες ήταν ιδιαίτερα αντιδημοφιλείς γιατί πάνω σε ένα έδαφος δίκαιης αγανάκτησης για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, που πρέπει να πληρώσουν όσοι είναι ένοχοι, δεν το συζητάω, χτίστηκε και ένα αφήγημα «ξυλολίων», «χαμένων βαγονιών». Μας αποκαλούσαν από ανθρώπους που συγκαλύπταμε λαθρέμπορους μέχρι και δολοφόνους. Να σας θυμίσω ότι έχει αποπειραθεί να συνδέσει πολιτικός αρχηγός τον Πρωθυπουργό με το θάνατο ενός νέου ανθρώπου και πολλά άλλα, τώρα μην τα επαναλάβουμε αυτά. Εκείνη την περίοδο λοιπόν, τα πράγματα ήταν πάρα πολύ δύσκολα, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εγώ χωρίζω τις επιθέσεις σε τρεις κατηγορίες. Έχω πάρει μια απόφαση. Αν κάποιος μου κάνει πολιτική κριτική, έστω και σφοδρή και με κανένα χαρακτηρισμό, φροντίζω όπου μπορώ να απαντήσω είτε στη σελίδα σε μηνύματα με έναν τρόπο, αρκεί να είναι κόσμιο ή τέλος πάντων να είναι πολιτική κριτική. Αν κάποιος βρίσει και προσβάλει, «μπλοκ», γιατί οι βρισιές δεν περνάνε. Ακόμα και από «δικούς μας» που μπορεί να βρίσουν άλλους. Όταν κάποιος απειλεί και μάλιστα όχι μόνο εμένα, αλλά τη γυναίκα μου και το παιδί μου, το οποίο δεν ήταν ούτε 1,5 έτους εκείνη την περίοδο… Τότε έχω πάρει μια απόφαση την οποία θα την ακολουθήσω είτε είμαι πολιτικός είτε δεν είμαι και καλώ και όσους μας βλέπουν, όποια ιδιότητα και να έχουν, να το κάνουν: κατευθείαν στην αστυνομία, ηλεκτρονικό έγκλημα και στη συνέχεια στη Δικαιοσύνη. Ο λόγος που το κάνω δεν είναι μόνο γιατί θεωρώ ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα, επειδή μπορεί να διαφωνεί μαζί σου, μπορεί να σε θεωρεί οτιδήποτε, να βάζει στο στόμα του την οικογένειά σου, αλλά γιατί θέλω να ξέρουν όλοι αυτοί, ότι οι πράξεις έχουν και συνέπειες. Μία από τις προσπάθειες που θέλω να κάνω ατομικά κι ελπίζω και συλλογικά ως πολιτικός, γιατί πάντα πρέπει να έχεις και μια ατζέντα, την οποία πρέπει να υπηρετήσεις και προσωπικά, έχω ξεκινήσει μια δράση μαζί με τη Σοφία Ζαχαράκη και στα σχολεία, είναι το κομμάτι των social media, το κομμάτι των fake news και στα social media. Μια άλλη διάσταση που θεωρώ θα τη βρούμε μπροστά μας- βασικά, ήδη, έχουμε αργήσει πολύ ως Ελλάδα, ως Ευρώπη και ως κόσμος γενικότερα- είναι η αυστηροποίηση κάποιων ακραίων περιπτώσεων, σε συνεργασία με τις πλατφόρμες και σε κάθε περίπτωση όσο πιεστικά μπορούμε, όπου ξεπερνάει το «… τι μπιπ είναι αυτά που λες;». Δεν λέω τώρα για αυτό. «Είσαι μπιπ…». ‘Αλλο αυτό. Και άλλο να πηγαίνει είτε σε επίπεδο twitter, X, Instagram και σε όλα τα social media, σε επίπεδο απειλών».
Για τη χρήση των social media από ανηλίκους και τα fake news στο διαδίκτυο «Πριν από ένα χρόνο, ο Πρωθυπουργός έβαλε πρώτος το θέμα του ελέγχου και μέσω των Parental Controls και του Kids Wallet. Τότε μίλησε γενικά επί του θέματος για τη χρήση των πλατφορμών και όλων αυτών που λέμε social media και ευρύτερα, για τους νέους, τους ανηλίκους. Βλέπετε ότι ένα χρόνο μετά, αυτό αρχίζει και μετατρέπεται σε ευρωπαϊκή πολιτική, όπως είχε γίνει και με τα εμβόλια. Όταν λες το αυτονόητο, ότι δεν μπορεί ένα μικρό παιδί να πίνει αλκοόλ, μπορείς να το ελέγξεις σε ένα νυχτερινό μαγαζί και αν δεν το κάνει σωστά το νυχτερινό μαγαζί, να έχει τις προβλεπόμενες κυρώσεις. Στο σπίτι όμως είναι και θέμα της οικογένειας. Δηλαδή πρέπει να καταλάβουν οι γονείς τα αυτονόητα, που οι περισσότεροι προφανώς τα αντιλαμβάνονται, κάποιοι δεν τα αντιλαμβάνονται και υφίσταται ζημιά το παιδί αυτό. Για μένα αυτό που πρέπει να κάνουμε και ως πολιτικό σύστημα όσοι το πιστεύουμε αυτό, σίγουρα είναι να δημιουργήσουμε μια μεγάλη συμμαχία για την αντιμετώπιση δύο πολύ μεγάλων προβλημάτων που όσο περνάνε τα χρόνια θα γίνονται χειρότερα. Δεν είναι πρόβλημα τα fake news, είναι μάστιγα. Δεν είναι πρόβλημα οι απειλές στο διαδίκτυο, είναι επικίνδυνη κατάσταση. Και να προσπαθήσουμε να βάλουμε όρια, όχι να φτάσουμε στο άλλο άκρο της ποινικοποίησης της χρήσης. Πρέπει να μπουν όρια. Και για μένα, όπως πέτυχαν, γιατί πέτυχε η αυστηροποίηση κάποιων ποινών σε ειδεχθή εγκλήματα μαζί με το panic button και όλα τα υπόλοιπα… Εδώ πρέπει να αναλάβουμε δράση όλοι. Οι κυβερνήσεις, η Ευρώπη. Γενικά χάσαμε χρόνο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Χάθηκε χρόνος σε πολλά πράγματα. Είναι τεράστιο λοιπόν ζήτημα ο άνθρωπος, ο οποίος μπαίνει μέσα σε ένα προφίλ, πολλώ δε μάλλον ανώνυμα και μπαίνει στη διαδικασία να απειλήσει. Ποιος ξέρει τι συμβαίνει στο σπίτι κάθε ανθρώπου, είτε είναι πολιτικός είτε δεν είναι; Τι σταυρό κουβαλάει μια οικογένεια; Δεν αναφέρομαι σε μας, μιλάω γενικά. Πόσο μπορεί να πιέζεται η σύζυγος ή ο σύζυγος ενός πολιτικού; Και τι σημαίνει ότι επειδή κάποιος είναι πολιτικός, έχει όλα τα προβλήματά του λυμένα; Και δικαιούται κάποιος να μιλάει για τα παιδιά του, για την οικογένειά του; Και όπου ο πολιτικός βάλτε δημοσιογράφος, δικηγόρος. Πόσοι συνάδελφοί σας έχουν στοχοποιηθεί με τον πιο χυδαίο τρόπο; Και πόσοι λίγοι έχουν βγει μπροστά να τους υπερασπιστούν; Εγώ σε αυτό θα βγαίνω πάντα μπροστά. Έχουν πάει σε σπίτια, έχουν βάλει γκαζάκια και στο δικό μας σπίτι το έχουν κάνει και την επόμενη μέρα σε περιβόητο σάιτ της άκρας αριστεράς, όλων αυτών των τύπων της άλλης όψης του φασισμού γράψανε «για να προσέχεις τι λες». Αυτή ήταν η φράση».
Για το αν υπάρχει «ημερομηνία λήξης στην πολιτική» και για την πολιτική ατζέντα «Δηλαδή δεν μπορώ να πιστέψω, ότι κάποιος, αν εξαιρέσουμε ανθρώπους που έχουν φτάσει στο αξίωμα του πρωθυπουργού, που σε αυτό θεωρώ ότι δεν μπορείς να βάλεις όρια, ότι χρειάζεται να είναι για παράδειγμα πάνω από 20 χρόνια συνολικά στην πολιτική. Δηλαδή εντάξει, οκ, το καταλαβαίνω…»
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Οι πρωθυπουργοί δεν πρέπει να έχουν χρονικά όρια;
«Οι πρωθυπουργοί εγώ γενικά πιστεύω πως όχι, γιατί δεν είναι όπως σε κάποιες χώρες που έχουν ένα άλλο σύστημα, όπου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ο αρχηγός του κράτους. Δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με τις θητείες.
Είναι μια πολύ μεγάλη και πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, όπου νομίζω ότι η υπερβολική εμμονή σε κάποια ζητήματα πολιτικής ορθότητας, στην εικόνα και όχι στην ουσία, που ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και επεκτάθηκε και στην Ευρώπη, γιγάντωσε κάποιες άλλες δυνάμεις, οι οποίες βρήκαν- και καλά έκαναν- γιατί η φύση τα κενά τα καλύπτει και κέρδισαν τις άλλες δυνάμεις. Όταν -τη στιγμή που υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα αυξημένου κόστους ζωής- ασχολείσαι μόνο με κάποια ζητήματα δικαιωμάτων, που το ξαναλέω δεν τα βάζω στο ζύγι, είμαι από τους ανθρώπους που θεωρώ ότι δεν πρέπει να υπάρχουν πολίτες δύο κατηγοριών και πρέπει να σεβόμαστε όλα αυτά τα θέματα και να τα βάζουμε ψηλά στην ατζέντα. Αλλά όταν πηγαίνεις από το ένα άκρο, της απομόνωσης των ανθρώπων, γιατί ζήσαμε μια περίοδο που κάποιοι άνθρωποι ήταν απομονωμένοι για την οποιαδήποτε προτίμηση είχαν, για την εθνικότητά τους. Αυτό είναι ό,τι πιο κακό. Φτάσαμε όμως στο άλλο άκρο, να μας νοιάζει μόνο η επικοινωνία κάποιας ατζέντας και να ξεχνάμε ότι το βασικό για το οποίο κρίνεται μια πολιτική δύναμη είναι το πως δίνει απαντήσεις στην καθημερινή ζωή των πολιτών».
Εκ του ασφαλούς, ας πούμε, στην Αμερική κάποιες δυνάμεις -και στην Ευρώπη- μιλούσαν για ανοιχτά σύνορα και μάλιστα αυτό έθιγε πριν και πάνω απ’ όλα την Ελλάδα, στην Ευρώπη, γιατί εμείς φυλάμε τα σύνορα της Ευρώπης. Από τις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις μέχρι και πολύ ισχυρές προσωπικότητες στην Ευρώπη, παραδείγματος χάριν στη Γερμανία… Αυτό είδατε που οδήγησε. Ευτυχώς καταφέραμε και φυλάξαμε τα σύνορά μας, αλλά προσέξτε τι συζητούσαμε πριν από πέντε και δέκα χρόνια και τι λέμε σήμερα. Αυτά πληρώνουν λοιπόν κάποιοι πολιτικά. Ο κόσμος όταν βλέπει αυτά θυμώνει, οργίζεται. Πρέπει να καταλάβουμε, ότι πρέπει να χαμηλώσουμε πάρα πολύ, να μην νομίζουμε ότι είμαστε κάτι διαφορετικό και κάτι πολύ μεγαλύτερο. Δεν είμαστε. Και να καταλαβαίνουμε τι λέγεται σε κάθε σπίτι. Αυτό νομίζω έχει ως αποτέλεσμα λοιπόν να εκλεγούν πολιτικοί που δεν το περίμενε κανείς πριν από δέκα χρόνια γιατί βρήκαν αυτό το κενό.
Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει ένα όριο και το όριο πρέπει να το βάζεις εσύ στον εαυτό σου, στο πόσο είσαι συνολικά στην πολιτική. Το ξαναλέω, εκτός αν έχεις φτάσει στο ανώτατο επίπεδο. Δηλαδή άλλο πράγμα κάποιος να έχει φτάσει στο σημείο να τον ψηφίζει ο κόσμος, να είναι πρωθυπουργός της χώρας ή πρόεδρος μιας άλλης χώρας ή πρωθυπουργός κι άλλο πράγμα να είναι βουλευτής, υπουργός για κάποια χρόνια. Εκεί νομίζω ότι κάπου λίγο κουράζεις κιόλας. Δηλαδή μετά από κάποια χρόνια, όσο καλός και να είσαι, πρέπει να δώσεις λίγο τη σκυτάλη στην επόμενη γενιά. Αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να βάλουμε ηλικιακά όρια, γιατί έχω δει πενηντάρηδες, εξηντάρηδες και μεγαλύτερους να είναι πολύ πιο φρέσκοι στα μυαλά κι έχω δει συνομήλικούς μου και μικρότερους να είναι αυτό που λέμε «νεόγεροι». Αρα η ηλικία είναι προσόν, αν το έχεις, αν είσαι νέος, αρκεί να μην είσαι μόνο στην ηλικία νέος, γιατί αν είσαι μόνο στην ηλικία, είναι ό,τι χειρότερο.
Για το αν ο ίδιος έχει νιώσει ποτέ έτσι: «Δεν έχω αισθανθεί «νεόγερος», αλλά υπάρχουν φορές που σκέφτομαι -συνεχώς το έχω αυτό στο μυαλό μου, όταν μιλάω, χωρίς να παρεκκλίνω από τα όρια του ρόλου, γιατί πρέπει να σέβεσαι τους θεσμούς και τους ρόλους, γιατί τους παρέλαβες από κάποιους, θα τους παραδώσεις σε κάποιους άλλους- να μιλάω ως αυτό που είμαι. Ένας άνθρωπος 37 χρονών. Το έχω στο μυαλό μου, το έχω αυτό το άγχος, δηλαδή πολλές φορές, το βλέπω και σε ανακοινώσεις που βγάζουμε, σε συνεργασία με τους ανθρώπους του γραφείου Τύπου. Μια πολύ δυνατή ομάδα στο Μέγαρο Μαξίμου και τα δικά μου τα παιδιά, την ομάδα. Βλέπω κάποιες λέξεις και λέω «παιδιά, συγγνώμη», λέω, «αυτή τη λέξη την έχουμε πει ποτέ εδώ μέσα που μιλάμε»;»
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Δεν θέλετε γεροντίστικα
«Ποτέ. Ξέρουν όσοι με ακούνε από την ομάδα μου: τρελαίνομαι. Δηλαδή δεν θα γράψω κάτι που δεν θα το πω».
Για το αυτοάνοσο νόσημα με το οποίο έχει διαγνωστεί και για το άγχος στην καθημερινότητα: «Εντάξει, είναι σε μια κατάσταση που το 80% των ημερών του χρόνου, με βάση την 6μηνη μέτρηση και με τη βοήθεια των φαρμάκων, των ενέσεων αυτών που κάνουμε, των στικ, είναι σε «ύπνωση» τις περισσότερες ημέρες. Υπάρχουν κάποιες λίγο πιο δύσκολες ημέρες, αλλά εντάξει, τα τελευταία χρόνια η αγωγή αυτή, να ‘ναι καλά οι φαρμακευτικές εταιρείες… Έχω πάει μάλιστα τυχαία και στην εταιρεία που παρασκευάζει το βιολογικό παράγοντα που κάνω, χωρίς να το ξέρω και βλέποντας τα προϊόντα που είχε, συνειδητοποίησα ότι είναι η εταιρεία αυτή και πραγματικά η επιστήμη μάς έχει βοηθήσει να ζούμε πολύ καλύτερα. Συμφωνώ καταρχάς 100%, ότι ένας άνθρωπος ο οποίος είναι αγχώδης, ό,τι δουλειά και να κάνει, θα το εκπέμψει αυτό… Το έχω δουλέψει πάρα πολύ και ειδικά μετά την ανακοίνωση από τους γιατρούς της νόσου κτλ., αυτό το δούλεψα πολύ και από τότε που κάναμε και το παιδί μας. Σίγουρα δεν είμαι όπως ήμουνα. Όταν είχα κρίσιμο δικαστήριο, είχα συλλάβει τον εαυτό μου να κατεβαίνει στο αυτοκίνητο που είχα την δικογραφία μια – δυο φορές το βράδυ για να δω, ότι είναι όλα τα έγγραφα εκεί στο πορτμπαγκάζ, να ξανακλειδώνω και να ξανανεβαίνω… Ή μπορεί να ελέγχω το πρωί δέκα φορές, αν έχω πάρει το κινητό και το πορτοφόλι μου. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξυπνήσω πριν το ξυπνητήρι. Δεν υπάρχει περίπτωση να στήσω άνθρωπο, εκτός αν τύχει κάτι πολύ σοβαρό που θα ειδοποιήσω. Τώρα δεν ξέρω αν λέγεται άγχος ή υπευθυνότητα. Το ένα έχει να κάνει με το άλλο. Σίγουρα η πολιτική δεν επιτείνει τόσο το άγχος. Γιατί και η δουλειά, όταν ζεις από αυτό, πιο αγχώδης είναι».
Αν «ζεις» από την πολιτική: «Αν περιμένεις να ζήσεις από την πολιτική, «καλά κρασιά». Η πολιτική δεν επιτείνει το άγχος. Η πολιτική επειδή έχει πολλά τοξικά χαρακτηριστικά, μην τα παρουσιάζουμε τα πράγματα… Τώρα αν ακούνε και νεότερα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν, να ασχοληθούν. Τους χρειαζόμαστε. Αλλά δεν είναι το «μικρό σπίτι στο λιβάδι». Υπάρχουν, αυτό που λέμε έριδες… Εντάξει, μπορείς να επιλέξεις εσύ να προχωράς, αλλά όλο αυτό είναι το δύσκολο. Γιατί αυτό σου δημιουργεί μια πίεση και μια ένταση που υπό κανονικές συνθήκες στη ζωή σου δεν θα την είχες.
Πιστεύω ότι πρέπει να μειώνονται συνέχεια τα ασυμβίβαστα και οι υποχρεώσεις για αναστολές. Εάν θέλουμε να γίνει ένα «σπορ για κανονικούς ανθρώπους» και είναι ένα από τα βασικά μου προτάγματα, δηλαδή ανθρώπους κανονικούς που έχουν ένσημα είτε είναι στη μεσαία ή στη μικρομεσαία τάξη αναλόγως ο καθένας τι έχει κάνει μέχρι ένα σημείο στην ζωή του, πρέπει να επιτρέπει η πολιτική ενασχόληση σε κάποιον να έχει και μια δουλειά. Εντάξει, εκτός από κάποια αξιώματα που προφανώς δεν προλαβαίνεις κιόλας. Διαφορετικά ναι, δεν γίνεται.
Για τις αυξήσεις απολαβών σε θέσεις ευθύνης: «Όταν για παράδειγμα στα καθαρά ποσά, αυξήθηκαν οι απολαβές για να προσελκύσουμε και υποψήφιους στο διαγωνισμό για πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της ΕΡΤ και σε καθαρά αυξήθηκε από τις 3.000 ευρώ στις 4.000 ευρώ… Μια θέση που ο «ανταγωνιστής» σε ένα ιδιωτικό κανάλι βγάζει διπλάσια και τριπλάσια λεφτά… Όλα τα κόμματα πέσανε να μας φάνε. Αντίστοιχα, όταν το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών πήγε να κάνει κάτι αντίστοιχο με αυτό που έγινε στη ΔΕΗ και να φέρει επαγγελματικά στελέχη με βαριά βιογραφικά να διοικήσουν τους αντίστοιχους οργανισμούς, τα κόμματα επιτέθηκαν στο υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών. Το περάσαμε το νομοσχέδιο, ευτυχώς έχουμε πλειοψηφία στη Βουλή, όπως επίσης στην περίπτωση της ΕΡΤ ήταν υπουργική απόφαση, άρα την πήρα την απόφαση αυτή και μάλιστα τεχνηέντως έβαζαν τα μικτά που έχουν πολλές κρατήσεις λόγω των ταμείων των δημοσιογράφων όπου είθισται να είναι ο πρόεδρος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης για να δημιουργήσουν εντυπώσεις στον κόσμο».
Για την αύξηση των μισθών: «Ένας ελεύθερος επαγγελματίας ή μισθωτός το ίδιο είναι, σε κάποιες περιπτώσεις απλά διαφέρει η κλίμακα. Φόρος εισοδήματος μέχρι να αναλάβουμε εμείς 29%. Πόσο έχει πάει σήμερα; 20. Είχε πάει 22%. Τώρα το πήγαμε 20% και αν έχεις παιδιά 18%, 16% και πάει λέγοντας. Προκαταβολή φόρου 100% ήταν, άρα 29% και 29%, κάντε τον λογαριασμό 58% αν δεν κάνω λάθος. Το 20% τώρα δεν είναι επί 2, προκαταβολή φόρου, είναι 50%. Οι εισφορές 6 μονάδες λιγότερες, τα μερίσματα στις επιχειρήσεις έχουν συντελεστή 5%. Όλα αυτά είναι το λεγόμενο μη μισθολογικό κόστος, δηλαδή οι φόροι και εισφορές που πληρώνει κάποιος επιπλέον του μισθού του. Ένας ελεύθερος επαγγελματίας τις πληρώνει στο εκκαθαριστικό του, ο μισθωτός το βλέπει σε κρατήσεις και εκεί που πρέπει να πάρει 2 χιλιάρικα, παίρνει 1.300. Τώρα με αυτά που ανακοινώσαμε όλοι θα δουν λιγότερες κρατήσεις, άρα μεγαλύτερο μισθό. Πολύ παραπάνω, ποιοι; Οι νέοι: ο μέχρι 25, μηδέν φόρο μέχρι 20.000 και ο μέχρι 30 χιλ. 9% φόρο και όσοι έχουν παιδιά. Ο στόχος ποιος είναι; Κάθε χρόνο με τα έσοδα του κράτους να μειώνουμε τους φόρους σε μια χώρα που λειτουργούσε με όρους -στην οικονομία- κομμουνιστικών κρατών, υπερφορολόγηση τα προηγούμενα χρόνια μέχρι, να αναλάβουμε την εξουσία».
