Σε μια εποχή όπου τα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού κλυδωνίζονται από αμείλικτες ιδεολογικές επιθέσεις, πρέπει να ενωθούμε για να προστατεύσουμε την κληρονομιά μας. Η Δύση έχει ευδοκιμήσει μέσω της αφοσίωσης στην αλήθεια, την παράδοση και την ανθεκτικότητα. Σήμερα απαιτείται ένας συναγερμός, για την αντιμετώπιση των απειλών που διαβρώνουν την κοινωνία μας: την καταστολή της ελευθερίας του λόγου, την υπονόμευση της παραδοσιακής οικογένειας, τους κινδύνους της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, την αναζωπύρωση του αντισημιτισμού, τους κινδύνους του ριζοσπαστικού ισλαμισμού, την ύπουλη ατζέντα της «αφυπνισμένης» ιδεολογίας και την τυραννία της κουλτούρας της ακύρωσης. Επιστρέφοντας στις ρίζες του πολιτισμού μας, μπορούμε να ανακτήσουμε τη δύναμη που μας καθόρισε για αιώνες.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Υπεράσπιση της Ελευθερίας του Λόγου και της Διαφωνίας μέσω Διαλόγου
Κεντρικό στοιχείο της δυτικής ελευθερίας είναι η ακλόνητη δέσμευση στην ελευθερία του λόγου, που επιτρέπει ακόμα και τις προκλητικές απόψεις να εκφράζονται ανοιχτά. Αυτή η αρχή αναγνωρίζει ότι η λογοκρισία, που συχνά ασκείται από προοδευτικές δυνάμεις στην ακαδημαϊκή κοινότητα και τα μέσα ενημέρωσης, καταπνίγει τις αντίθετες φωνές και παρεμποδίζει την αναζήτηση της αλήθειας. Αντιθέτως, η κοινωνία ευδοκιμεί όταν οι διαφωνίες αντιμετωπίζονται μέσω λογικής συζήτησης, βασισμένης στον αμοιβαίο σεβασμό και την τιμή. Οι ιστορικές παραδόσεις του δυτικού κόσμου, κόσμου επέλυαν τις συγκρούσεις όχι με τη φίμωση των αντιπάλων, αλλά μέσω πολιτισμένου διαλόγου που διατηρούσε τα κοινωνικά όρια.
Στο σημερινό κλίμα, πλατφόρμες και θεσμοί ολοένα και συχνότερα χαρακτηρίζουν τις δυσάρεστες απόψεις ως «ρητορική μίσους», καταπνίγοντας την αυθεντική ανταλλαγή ιδεών. Ωστόσο, η πρόοδος απαιτεί οι ιδέες να συγκρούονται ελεύθερα, αποκαλύπτοντας αδυναμίες και τελειοποιώντας πεποιθήσεις. Χωρίς κατευθυντήριες γραμμές βασισμένες στην παράδοση, η ανεξέλεγκτη έκφραση μπορεί να οδηγήσει σε χάος, όπως φαίνεται σε πανεπιστημιακά περιβάλλοντα όπου η φλεγμονώδης ρητορική, που μεταμφιέζεται ως ελευθερία λόγου, υποκινεί βλάβες. Για να διατηρήσουμε τη Δύση, πρέπει να καλλιεργήσουμε χώρους για δυναμικό διάλογο, απορρίπτοντας ταυτόχρονα τις εκκλήσεις για βία, εξασφαλίζοντας ότι η ελευθερία δεν θα εκφυλιστεί σε αναρχία.
Υποστήριξη της Παραδοσιακής Οικογένειας και της Θρησκείας
Η οικογένεια αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο κάθε σταθερής κοινωνίας, ωστόσο δέχεται επίθεση από σύγχρονες ιδεολογίες που προτάσσουν τον ατομικισμό έναντι των διαχρονικών δεσμών. Τονίζοντας ότι η ανατροφή παιδιών έχει μεγαλύτερη αξία από την επαγγελματική σταδιοδρομία, η συντηρητική σκέψη προτρέπει την επιστροφή σε δομές όπου η πίστη και η οικογένεια καθοδηγούν την καθημερινή ζωή. Ο Χριστιανισμός, ειδικότερα, προσφέρει μια ηθική πυξίδα που διαμορφώνει την προσωπική και κοινοτική ηθική, ενθαρρύνοντας βαθύτερη πνευματική αφοσίωση για να αντιμετωπιστεί το κενό της εκκοσμίκευσης.
Αυτή η οπτική απεικονίζει την παραδοσιακή οικογένεια ως πολυγενεακή μονάδα, δεμένη με πίστη, ιεραρχία και κοινές ευθύνες, εμπνευσμένη από βιβλικά πρότυπα. Η θρησκεία είναι απαραίτητη, παρέχοντας το ηθικό πλαίσιο που ο καθαρός ορθολογισμός ή ο φιλελευθερισμός δεν μπορεί να στηρίξει. Χωρίς αυτήν, οι κοινότητες κατακερματίζονται σε απομονωμένα άτομα, χάνοντας τις αρετές που μεταδίδονται από γενιά σε γενιά. Οι σύγχρονες προκλήσεις, όπως η κουλτούρα του διαζυγίου χωρίς ευθύνες, οι ρευστές έννοιες φύλου και η πτώση των γεννήσεων, επιταχύνουν αυτή την παρακμή, αντιπροσωπεύοντας μια ευρύτερη επίθεση στις ιουδαιοχριστιανικές αξίες. Οι πολιτικές πρέπει συνεπώς να ενισχύσουν το γάμο, τη γονεϊκότητα και τη θρησκευτική εκπαίδευση, ενισχύοντας αυτά τα ιδρύματα ως οχυρά ενάντια στην κοινωνική παρακμή.
Καταπολέμηση της Παράνομης Μετανάστευσης
Τα ανοιχτά σύνορα υπονομεύουν την εθνική ακεραιότητα, επιτρέποντας μια εισροή που επιβαρύνει τους πόρους, τον πολιτισμό και την ασφάλεια. Περιγραφόμενη ως εισβολή σε κλίμακα, εκατομμύρια διασχίζουν ετησίως χωρίς να σέβονται τις νόμιμες διαδικασίες, υπερφορτώνοντας τα συστήματα και αραιώνοντας τις κοινές ταυτότητες. Οι νόμιμες οδοί μετανάστευσης πρέπει να διατηρηθούν, αλλά τα επιχειρήματα υπέρ της ανεξέλεγκτης εισόδου αγνοούν τις πρακτικές επιβαρύνσεις στις χώρες υποδοχής.
Η συντηρητική φιλοσοφία επιμένει ότι τα όρια στη μετανάστευση, αν και αντίθετα με τις οικουμενιστικές ιδέες, είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της συνοχής και των διακριτών εθνικών χαρακτήρων. Αντλώντας από αρχαίες έννοιες του εθνικισμού, όπου οι λαοί διατηρούν τις μοναδικές τους παραδόσεις, η μαζική μετανάστευση χωρίς ενσωμάτωση διαβρώνει το κοινωνικό ιστό. Η Δύση δεν μπορεί να απορροφά επ’ αόριστον τέτοιες ροές χωρίς να χάσει την ουσία της. Αποτελεσματικά μέτρα περιλαμβάνουν την ενισχυμένη επιβολή των συνόρων, την απέλαση παραβατών και συστήματα που ευνοούν εξειδικευμένους, αφομοιώσιμους εισερχόμενους. Τα έθνη, όπως οι διευρυμένες οικογένειες, απαιτούν προστασία για να ευδοκιμήσουν, καθιστώντας αυτό μια θεμελιώδη συντηρητική υποχρέωση.
Καταπολέμηση του Αντισημιτισμού και του Ακραίου Ισλαμισμού
Ο αντισημιτισμός αποτελεί μια βαθιά απειλή για τον πολιτισμένο κόσμο, ένα επίμονο μίσος που δηλητηριάζει τον διάλογο και θέτει σε κίνδυνο ζωές. Η υποστήριξη προς το Ισραήλ και τις εβραϊκές κοινότητες πρέπει να είναι ακλόνητη, απορρίπτοντας τα στερεότυπα που τροφοδοτούν τη διχόνοια ενώ προωθούν συμμαχίες ενάντια σε κοινούς εχθρούς. Ο ριζοσπαστικός ισλαμισμός, με τις επεκτατικές του ιδεολογίες, παρουσιάζει ασυμβατότητα με τις δυτικές αξίες της ελευθερίας και της ανεκτικότητας, συχνά εκδηλώνεται σε δόγματα προσανατολισμένα στην κατάκτηση που συγκρούονται με τις δημοκρατικές αρχές.
Στα πανεπιστήμια και πέρα από αυτά, οι αντισημιτικές εκφράσεις—κάποιες φορές καλυμμένες ως πολιτική κριτική—απαιτούν σθεναρή αντίσταση, καθώς η ελευθερία του λόγου δεν πρέπει να προστατεύει την υπεράσπιση της γενοκτονίας ή της βίας. Οι συνεισφορές του Ιουδαϊσμού στα θεμέλια της Δύσης υπογραμμίζουν την ανάγκη για αλληλεγγύη στην καταπολέμηση τέτοιου μίσους. Όσον αφορά τον ακραίο ισλαμισμό, η ενσωμάτωση απαιτεί σαφείς κοινωνικές προσδοκίες, ενώ πρέπει να κριθούν τα ριζοσπαστικά στοιχεία που αντιστέκονται στην αφομοίωση. Η Δύση πρέπει να αντιμετωπίσει αυτές τις απειλές μέσω της εκπαίδευσης, της επαγρύπνησης και της απόρριψης ανίερων συμμαχιών μεταξύ ισλαμιστών ριζοσπαστών και ακροαριστερών ιδεολόγων. Η επαγρύπνηση εδώ είναι κρίσιμη για τη διατήρηση της ειρήνης και της κληρονομιάς.
Αντίσταση στην «Αφυπνισμένη» Ατζέντα και την Κουλτούρα της Ακύρωσης
Η «αφυπνισμένη» κίνηση, μια επανατυποποιημένη μορφή του μαρξισμού, στοχεύει στην αποδόμηση των καθιερωμένων κανόνων μέσω διχασμού και εξαναγκασμού. Εκδηλώνεται στην εκπαιδευτική ιδεολογική κατήχηση, όπου οι προοδευτικές αφηγήσεις κυριαρχούν, μετατρέποντας τα ιδρύματα σε ηχητικές αίθουσες που δεν ανέχονται διαφωνίες. Η κουλτούρα της ακύρωσης, ο εκτελεστικός της βραχίονας, υποκριτικά φιμώνει την αντιπολίτευση υπό το πρόσχημα της ανεκτικότητας, αν και έχει αρχίσει να μολύνει ακόμα και συντηρητικούς κύκλους.
Αυτή η ατζέντα είναι νεομαρξιστική στον πυρήνα της, προωθώντας ισότητες που ο φιλελευθερισμός από μόνος του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει χωρίς να αντλεί από βαθύτερες συντηρητικές παραδόσεις ιεραρχίας και τιμής. Επιδιώκει να ξαναγράψει την ιστορία, να διαβρώσει την αξιοκρατία και να επιβάλει ιδεολογική συμμόρφωση, αντικατοπτρίζοντας αποτυχημένα πειράματα του παρελθόντος. Για να αντισταθούμε, πρέπει να αποκαλύψουμε αυτές τις τακτικές με τόλμη, υπερασπιζόμενοι την αλήθεια και την κληρονομιά ενάντια στην πολιτιστική επανάσταση. Προωθώντας την ανοιχτή αντιπαράθεση αντί της καταστολής, μπορούμε να αποδομήσουμε αυτή την απειλή και να αποκαταστήσουμε την ισορροπία στη δημόσια ζωή.
Επιστροφή στις Ρίζες του Δυτικού Πολιτισμού
Ο δυτικός πολιτισμός αντλεί τροφή από ελληνορωμαϊκές και εβραϊκές πηγές, αλλά ο ηθικός του πυρήνας πηγάζει από τις βιβλικές διδασκαλίες. Αυτές οι ρίζες τονίζουν την αντίσταση στην τυραννία, την ιερότητα της εθνικής ταυτότητας και μια θεϊκή τάξη που εμποτίζει με σκοπό τις ανθρώπινες προσπάθειες. Η τρέχουσα κρίση αντανακλά μια απομάκρυνση από αυτές τις απαρχές, δημιουργώντας ένα κενό που γεμίζει με επιφανειακό προοδευτισμό και σχετικισμό.
Για να αναβιώσουμε τη Δύση, πρέπει να διδάξουμε την αυθεντική ιστορία χωρίς απολογίες, υιοθετώντας κλασική εκπαίδευση που αναδεικνύει το ρόλο της θρησκείας στη διαμόρφωση εννοιών δικαιοσύνης, ελευθερίας και κοινότητας. Αυτό δεν είναι απλή νοσταλγία, αλλά στρατηγική ανάκτηση, που αντιμετωπίζει τις πνευματικές μάχες που διεξάγονται από την «αφυπνισμένη» ιδεολογία και τον ριζοσπαστισμό. Ανακαλύπτοντας αυτά τα θεμέλια, εξοπλίζουμε τις μελλοντικές γενιές να υπερασπιστούν την παρακμή, εξασφαλίζοντας ότι το φως της Δύσης θα συνεχίσει να λάμπει.
Συμπέρασμα
Η μάχη για τη σωτηρία της Δύσης απαιτεί δράση σε όλα τα μέτωπα. Δεσμευμένοι στην ελευθερία του λόγου, την οικογένεια, τα ασφαλή σύνορα και την ακλόνητη αντίθεση στο μίσος και την ιδεολογία, πρέπει να προχωρήσουμε με θάρρος. Συμμαχίες βασισμένες σε κοινές αρχές θα ξεπεράσουν την εφησυχασμό, εξασφαλίζοντας το πεπρωμένο μας. Η επιβίωση της Δύσης εξαρτάται από αυτή την επείγουσα ανανέωση.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
** Η ανάλυση και τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τις απόψεις του συγγραφέα
