Της Flore Thomasset*
Το γνωρίζατε; Ο Σεμπαστιάν Λεκορνί ξεκίνησε την καριέρα του στον μακρονισμό από το Υπουργείο Οικολογίας. Το 2015 ήταν υφυπουργός του Νικολά Ιλό. Τότε γίνονταν πράγματα, αναπτυσσόταν η αιολική ενέργεια, έκλεισε το πυρηνικό εργοστάσιο του Fessenheim. Αλλά ο Λεκορνί κρατούσε μάλλον διακριτική στάση, όταν δεν συμμετείχε στην ποινικοποίηση των οικολογικών αγώνων. Το 2018, ας πούμε, χαρακτήρισε τους καταληψίες της εγκατάστασης διαχείρισης πυρηνικών αποβλήτων Cigéo «εγκληματίες, ανθρώπους που πρόσκεινται στην άκρα Αριστερά και τα αναρχικά κινήματα, οπαδούς της βίας».
Από τότε έγιναν, και κερδήθηκαν, κι άλλοι οικολογικοί αγώνες. Οι Γάλλοι έχουν απόλυτη επίγνωση της σχέσης ανάμεσα στην υγεία τους και την καταστροφή του περιβάλλοντος και ακούνε τους επιστήμονες που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις επιπτώσεις των εντομοκτόνων στην ανθρώπινη υγεία.
Αλλά και σε ό,τι αφορά την κλιματική αλλαγή, το σοκ της πραγματικότητας (καύσωνες, πυρκαγιές, πλημμύρες) φέρνει αποτελέσματα. Σύμφωνα με δημοσκόπηση του περασμένου Απριλίου, το ένα τρίτο των Γάλλων (ποσοστό κατά 11 μονάδες αυξημένο σε σχέση με το 2005) θεωρεί ότι η κλιματική απορρύθμιση συνιστά σχεδόν άμεσο κίνδυνο και ότι ενδεχομένως είναι πολύ αργά για να αλλάξει η τάση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κερδίζουν έδαφος και οι αρνητές του κλίματος: το ποσοστό των Γάλλων που είναι πεισμένοι ότι η συζήτηση για τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής είναι υπερβολική έχει αυξηθεί από 6% σε 14%. Όσο πλησιάζουν λοιπόν οι δημοτικές εκλογές, η πολιτική πρόκληση είναι σαφής: τώρα που έγινε η διάγνωση, πώς θα πειστεί ο ασθενής να ακολουθήσει τη θεραπεία.
Αντίθετα απ’ ό,τι υποστηρίζουν οι υπέρμαχοι της άποψης ότι η οικολογία είναι τιμωρητική, οι Γάλλοι δεν είναι αντίθετοι στη λήψη μέτρων. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει αυξηθεί το κόστος του κοινωνικού leasing για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα και των επιδοτήσεων για την ενεργειακή ανακαίνιση των κτιρίων. Η πρώτη αντίδραση της κυβέρνησης είναι να περικοπούν αυτές οι επιδοτήσεις, αν και έχει αποδειχθεί ότι όσο περισσότερο περιμένουμε για να δράσουμε, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το βιομηχανικό, ασφαλιστικό και υγειονομικό κόστος της πράσινης μετάβασης. Η απουσία μακροπρόθεσμου προγραμματισμού είναι ένα πολιτικό λάθος του μακρονικού στρατοπέδου.
Από την άλλη πλευρά, γνωρίζουμε ότι οι Γάλλοι θα δεχθούν μόνο μια κοινωνικά δίκαιη προσπάθεια για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που οι πιο πλούσιοι, επιχειρήσεις και ιδιώτες, μολύνουν πολύ περισσότερο από τους φτωχούς, θα χρειαστεί να φορολογηθούν οι πλούσιοι για να χρηματοδοτηθούν οι αναγκαίες επενδύσεις για την πράσινη μετάβαση και να διασφαλιστεί η υγεία των πληθυσμών και η βιωσιμότητα του πλανήτη. Μήπως το ψιθυρίσει κάποιος στον Σεμπαστιάν Λεκορνί;
(*) Η Flore Thomasset είναι διευθύντρια σύνταξης του περιοδικού Le Nouvel Observateur
(Πηγή: Le Nouvel Observateur)
