Τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η κεντροαριστερά στην Ελλάδα ανέδειξε η συζήτηση στη Βουλή για τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, καθώς και οι προτάσεις για προανακριτική από ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και τα λοιπά κόμματα της Αντιπολίτευσης.
Του Κώστα Πασίση
Η αυλαία της συζήτησης έπεσε, αφήνοντας πίσω της περισσότερη σκόνη και σκοτάδι παρά φως…
Για την κυβερνητική πλειοψηφία, ήταν μια διαχειριστική διαδικασία.
Για την Κεντροαριστεράς, όμως, ήταν μια ακόμα χαμένη ευκαιρία. Αντί για μια αρραγή αντιπολιτευτική φωνή, αυτό που αναδείχθηκε ήταν ένα μωσαϊκό διαφορετικών στρατηγικών και μιας βαθιάς καχυποψίας που καθιστά το σενάριο της πολυπόθητης συνεργασίας πιο μακρινό από ποτέ.
Το πολιτικό σκηνικό στο χώρο της αριστερής αντιπολίτευσης μοιάζει με πεδίο μάχης, όπου όμως οι μάχες δίνονται περισσότερο στο εσωτερικό παρά εναντίον του κοινού αντιπάλου, που είναι το κυβερνών κόμμα το οποίο μάλιστα προηγείται με double score από το δεύτερο, που άλλοτε είναι το ΠΑΣΟΚ και άλλοτε η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου
Κάθε κόμμα, από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ μέχρι τη Νέα Αριστερά, μοιάζει να χτίζει τα δικά του «αμυντικά τείχη».
Φυσικά από την εξίσωση δεν απουσιάζει η παρασκηνιακή κινητικότητα του Αλέξη Τσίπρα. Η φημολογία για την ίδρυση ενός νέου, προσωπικού του κόμματος λειτουργεί ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τις ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς, αναγκάζοντάς τες να κινηθούν αμυντικά.
Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι ο πρώην Πρωθυπουργός το τελευταίο διάστημα έχει παραγγείλει μετρήσεις για μετρήσει την απήχηση ενός νέου κόμματος, υπό την ηγεσία του.
Σε αυτό το πλαίσιο στη Βουλή παρατηρήθηκε μια επικοινωνιακή προσέγγιση ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ του Σωκράτη Φάμελλου και τη Νέα Αριστερά του Αλέξη Χαρίτση.
Η συνεργασία τους, που ξεκινά σε κοινοβουλευτικό επίπεδο και ίσως να επεκταθεί σε κοινές εκδηλώσεις, δεν αποτελεί βέβαια προάγγελο συγχώνευσης, αλλά μια συμμαχία επιβίωσης καθώς και τα δυο κόμματα βρίσκονται σε καθοδική πορεία, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις και ο πρώην αρχηγός τους καραδοκεί στη γωνία.
Ο στόχος τους είναι διπλός. Αφενός, να αποδείξουν ότι μπορούν να ασκήσουν αποτελεσματική αντιπολίτευση χωρίς τον «σωτήρα» Αλέξη, και αφετέρου, να διαφοροποιηθούν από το ΠΑΣΟΚ.
Πρόβλημα στην κεντροαριστερά αποτελεί, η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου η οποία στήριξε τόσο την κυβερνητική πρόταση για εξεταστική όσο και τις προτάσεις για προανακριτική, παίζοντας το δικό της προσωπικό παιχνίδι.
Δεύτερος μεγάλος «κόμπος», η στάση του Νίκου Ανδρουλάκη. Η Χαριλάου Τρικούπη επιμένει στη γραμμή της «στρατηγικής αυτονομίας», γυρίζοντας επιδεικτικά την πλάτη σε κάθε κάλεσμα για ένα ευρύτερο προοδευτικό μέτωπο.
Αυτή η στάση προκαλεί την οργή σε ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, με τα στελέχη τους να μην διστάζουν πλέον να κατηγορούν ανοιχτά το ΠΑΣΟΚ ως «δεκανίκι του Μητσοτάκη».
Οι διακριτές προτάσεις για τα Τέμπη, τον ΟΠΕΚΕΠΕ και το μεταναστευτικό απλώς επιβεβαιώνουν ότι ΠΑΣΟΚ και Αριστερά, τουλάχιστον με τις παρούσες ηγεσίες, δεν μπορούν να συνταξιδέψουν…
Μέσα σε αυτό το τοπίο, ολοένα και περισσότερες φωνές στην αριστερή αντιπολίτευση ζητούν μια αλλαγή πλεύσης και μια σκλήρυνση της γραμμής.
Ειδικότερα υποστηρίζουν πως όταν η αντιπολίτευση εξαντλείται σε προσωπικές βεντέτες μεταξύ αρχηγών, ο μόνος κερδισμένος είναι η κυβέρνηση.
Η ενεργοποίηση του «λαϊκού παράγοντα» σε θέματα όπως η ακρίβεια, η διαφθορά και τα εθνικά ζητήματα θεωρείται το μόνο αντίδοτο στην απογοήτευση των ψηφοφόρων.
