Βαθιά διχασμένη παραμένει η Αντιπολίτευση όπως αποτυπώνεται στις πρόσφατες υποθέσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ και των Τεμπών παρά τις κοινές φαινομενικά επιδιώξεις για την αποδυνάμωση της κυβέρνησης και της «εικόνας» παντοδυναμίας του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Του Κώστα Πασίση
ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, κόμματα με …προοδευτικό πρόσημο, επιλέγουν διαφορετικές στρατηγικές που αντικατοπτρίζουν τις μεγάλες διαφορές σε επίπεδο στρατηγικής και τακτικής.
Στην υπόθεση των Τεμπών, η τραγωδία που συγκλόνισε την Ελλάδα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν κατάφεραν να συσπειρωθούν σε ένα ενιαίο μέτωπο.
Το ΠΑΣΟΚ, υπό την ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη, επέλεξε να διατηρήσει μια πιο αυτόνομη στάση, επικεντρώνοντας την κριτική του στην κυβέρνηση, αλλά αποφεύγοντας τη σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά.
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά, με τον Σωκράτη Φάμελλο και τον Αλέξη Χαρίτση αντίστοιχα, χρησιμοποίησαν μια πιο εμπρηστική ρητορική, κατηγορώντας την κυβέρνηση για συγκάλυψη, αλλά και το ΠΑΣΟΚ για έλλειψη συνεργασίας.
Η απουσία κοινής γραμμής πάντως αποδυνάμωσε την πίεση προς την κυβέρνηση, αφήνοντας την αντιπολίτευση να τρέχει μόνη της και …καταϊδρωμένη, όπως λέει σκωπτικά και ο θυμόσοφος λαός μας.
Στην υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ, η διάσπαση έγινε ακόμη πιο εμφανής. Το ΠΑΣΟΚ κατέθεσε τη δική του πρόταση για προανακριτική επιτροπή, εστιάζοντας στις ευθύνες των πρώην υπουργών της ΝΔ, αλλά περιλαμβάνοντας και αναφορές στην περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση της Κουμουνδούρου και της Νέας Αριστεράς.
Οι τελευταίοι, από κοινού, κατέθεσαν ξεχωριστή πρόταση, καλώντας το ΠΑΣΟΚ να την υποστηρίξει, ενώ κατηγόρησαν τον Ανδρουλάκη για «ίσες αποστάσεις» μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.
Η πρόταση Ανδρουλάκη να ψηφίσουν αμοιβαία τις προτάσεις αντιμετωπίστηκε με καχυποψία και θεωρήθηκε από τα άλλα κόμματα ως κίνηση χωρίς ουσιαστική διάθεση συνεργασίας.
Στην προκειμένη περίπτωση εκείνο που αναδείχθηκε περισσότερο είναι το ρήγμα στις σχέσεις των κομμάτων της Κεντροαριστεράς που δεν μπορούν να τα βρουν ούτε στα …αυτονόητα για κόμματα της Αντιπολίτευσης που έχουν ως κοινό στόχο την κυβέρνηση.
Οι στρατηγικές και στο …βάθος Τσίπρας
Στην προκειμένη περίπτωση οι στρατηγικές των τριών κομμάτων αποκαλύπτουν τις διαφορετικές τους προσεγγίσεις.
Το ΠΑΣΟΚ επιδιώκει να εδραιωθεί ως η κύρια εναλλακτική δύναμη απέναντι στη ΝΔ, αποφεύγοντας την ταύτιση με τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη Νέα Αριστερά, που θεωρεί ότι μπορεί εγκυμονεί ευρύτερους κινδύνους για την Χαριλάου Τρικούπη.
Η στρατηγική του Ανδρουλάκη ο οποίος ανησυχεί για τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις ερήμην του για μια ενωμένη Κεντροαριστερά, επικεντρώνεται στην καταπολέμηση της διαφθοράς και της αδιαφάνειας, με κινήσεις που διατηρούν την αυτονομία του κόμματος.
Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ στοχεύει στη δημιουργία ενός ευρύτερου προοδευτικού μετώπου, επιδιώκοντας να προσελκύσει ψηφοφόρους από το κέντρο και την αριστερά, ενώ η Νέα Αριστερά, με πιο ξεκάθαρα αριστερό προφίλ, επιχειρεί να διαφοροποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, διατηρώντας παράλληλα μια πιο μαχητική στάση.
Την ίδια στιγμή, ο Αλέξης Τσίπρας φέρεται να σχεδιάζει την πολιτική του επιστροφή, με φιλοδοξίες που περιλαμβάνουν τη δημιουργία νέου κόμματος ή να ηγηθεί ενός εκλογικού μετώπου στην κεντροαριστερά.
Το εγχείρημά του επικεντρώνεται στη συσπείρωση δυνάμεων από τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά και στελέχη από το ΠΑΣΟΚ.
Παράλληλα, λέγεται ότι ο πρώην Πρωθυπουργός βολιδοσκοπεί προσωπικότητες από την αυτοδιοίκηση, την ακαδημαϊκή κοινότητα και τις κοινωνικές οργανώσεις
Ήδη στην πολιτικο-δημοσιογραφικη πιάτσα κυκλοφορούν ονόματα υποψηφίων προς συμπόρευση, αλλά μέχρι εκεί. Όλα κινούνται στο επίπεδο των επαφών και των φημών…
