Ο Δούκας, που προοριζόταν μάλλον για μπροστινός του εγχειρήματος, υπέστη μεν στραπάτσο πρόσφατα αλλά οι φανατικοί εραστές της ιδέας της λεγόμενης «μεγάλης κεντροαριστεράς» δεν απογοητεύονται καθόλου και με τη στήριξη κάποιων επιχειρηματικών κύκλων που δεν τους έγιναν προφανώς τα χατίρια με τον Κυριάκο, θέλουν τώρα να την επαναφέρουν με το στανιό από την πίσω πόρτα.
Του Κυριάκου Μπερμπερίδη*
Η χθεσινή εκδήλωση του «ινστιτούτου» Τσίπρα ήταν ίσως μόνο η αρχή για τις λεγόμενες «προοδευτικές συγκλίσεις» που όπως είπε κι ο Χριστοδουλάκης του ΠΑΣΟΚ, μπορούν κάλλιστα να ξεκινήσουν με τα «προοδευτικά ινστιτούτα».
Αλλά υπάρχουν μερικά προβλήματα πρώτα να λύσουν.
Και πρώτα-πρώτα η σύγκλιση των «προοδευτικών δυνάμεων» καθ’ εαυτή, συνιστά ομολογία αδυναμίας καθώς όλοι παραδέχονται ότι ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να νικηθεί αλλιώς.
Δεύτερον, το rebranding Τσίπρα δεν φαίνεται να πηγαίνει και πολύ καλά καθώς ο ίδιος έχει χαμηλή δημοσκοπική αποδοχή. Οι μνήμες βλέπετε της πενταετούς διακυβέρνησής του είναι ακόμη νωπές.
Τρίτον, πόσο αξιόπιστος μπορεί να είναι ένας πολιτικός όταν ενώ είχε την ευκαιρία να συμπράξει με τις λεγόμενες «προοδευτικές δυνάμεις», προτίμησε να συμμαχήσει με τους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ και μάλιστα δύο φορές το 2015;
Τέταρτον, ο ΣΥΡΙΖΑ αποσυντίθεται ραγδαία και ουδείς μπορεί να προδικάσει τί θα συμβεί με τα πολιτικά του υπολείμματα. Αν πάρει ένα κομμάτι ο Κασσελάκης μάλλον δεν θα είναι καθόλου πρόθυμος παίκτης. Το ίδιο κι ο Πολάκης.
Πέμπτον, γιατί το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε φάση πολιτικής και δημοσκοπικής ανόδου και αν θέλει να ξαναμπεί σε κυβερνητική τροχιά μόνο με ανοίγματα στο Κέντρο μπορεί να το πετύχει. Και όχι με τυχοδιωκτισμούς με τον Τσίπρα και το σινάφι του.
Και έκτο και βασικότερο. Για ποιες «προοδευτικές δυνάμεις», μιλάμε;
Αυτή τη στιγμή ο χώρος αριθμεί πάνω από επτά σχηματισμούς και οι επικεφαλής τους δεν λένε ούτε καλημέρα μεταξύ τους.
Επί τη βάσει ποιας πολιτικής και προγραμματικής σύγκλισης θα συμπράξουν λοιπόν όλοι αυτοί για να κυβερνήσουν υποτίθεται τη χώρα τη στιγμή που τα προβλήματα είναι φλέγοντα και απαιτούν πολιτική και οικονομική σταθερότητα αλλά και ένα συνεκτικό σχέδιο για την επίλυσή τους ;
Αν θεωρητικά έμπαινε σε εφαρμογή ένα τέτοιο σενάριο σύγκλισης τόσο ετερόκλητων δυνάμεων, θα έφερνε καθολική παράλυση και η χώρα θα πήγαινε 20 χρόνια πίσω.
Αρκετοί μπορεί να γκρινιάζουν με την ακρίβεια, πολλοί άλλοι θέλουν επίσης ταχύτερες μεταρρυθμίσεις και καλύτερο κράτος αλλά και όσα έγιναν την τελευταία πενταετία δεν είναι καθόλου λίγα.
Μειώθηκε το χρέος κατά 40 μονάδες, μειώθηκε το κόστος δανεισμού, μειώθηκαν 50 φόροι και ασφαλιστικές εισφορές, μειώθηκαν εντυπωσιακά η φοροδιαφυγή και τα κόκκινα δάνεια, μειώθηκε η ανεργία σε μονοψήφιο, αυξήθηκαν οι επενδύσεις, οι εξαγωγές και ο κατώτατος μισθός, ψηφιοποιήθηκαν πολλές υπηρεσίες του κράτους, ολοκληρώνονται πολλά μεγάλα έργα και πολύ περισσότερα είναι σε εξέλιξη, αναβαθμίζονται οι δημόσιες συγκοινωνίες, ενισχύθηκε το ΕΣΥ με προσλήψεις υγειονομικών, διπλασιασμό ΜΕΘ και αναβάθμιση 90 νοσοκομείων και 156 κέντρων υγείας, έγιναν και γίνονται πολλές μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, ενισχύθηκαν οι ένοπλες δυνάμεις, αναβαθμίστηκε γεωπολιτικά η χώρα, αυστηροποιήθηκε ο ποινικός κώδικας, γίνονται προσπάθειες με το νέο δικαστικό χάρτη για ταχύτερη απονομή της δικαιοσύνης.
Δεν λύθηκαν ασφαλώς μονομιάς όλα τα προβλήματα, δεν εξαλείφθηκαν όλες οι παθογένειες, αλλά και η σημερινή Ελλάδα δεν έχει καμμιά σχέση με αυτήν του ’19.
Και όταν έρθει η ώρα της κάλπης, αυτά θα μετρήσουν.
Και όχι τα κουρεφέξαλα της δήθεν «μεγάλης κεντροαριστεράς» που θα την κάνουν πράξη κάποιοι αυτόκλητοι σωτήρες που όταν όμως κυβέρνησαν οι ίδιοι τα έκαναν μαντάρα.
* Ο Κυριάκος Μπερμπερίδης είναι μέλος της Γραμματείας Προγράμματος και των Τομέων Υγείας & Πολιτικής Υποστήριξης της Νέας Δημοκρατίας.