Αυτό που βλέπουμε το τελευταίο διάστημα και ειδικά τα τελευταία εικοσιτετράωρα, στα πανεπιστήμια της Αμερικής, (το οποίο απειλεί να επεκταθεί και σε πανεπιστήμια της Ευρώπης), αποτελεί ευτελισμό και εγκληματική εκμετάλλευση της ελευθερίας έκφρασης, διαμαρτυρίας και συγκέντρωσης. Κακουργηματικό ευτελισμό, των αγώνων που έχουν δοθεί στη διάρκεια των χρόνων, για όλες αυτές τις δημοκρατικές ελευθερίες, και ο οποίος, πλέον, απειλεί όχι μόνο αυτές, αλλά την ίδια τη φιλελεύθερη δημοκρατία.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Τα πανεπιστήμια σε όλη την Αμερική, κατακλύζονται από παρατεταμένες διαδηλώσεις και καταλήψεις, στις πανεπιστημιουπόλεις, από οργανωμένους διαδηλωτές της Χαμάς και των Παλαιστινίων διαδηλωτών που καταφέρονται εναντίον της απάντησης του Ισραήλ, στην δολοφονική – τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς, στις 7 Οκτωβρίου.
Το μήνυμά αυτών των “διαμαρτυρόμενων”, χωρίζεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Η πρώτη κατηγορεί το Ισραήλ για γενοκτονία και μικρότερα αδικήματα κατά τη διεξαγωγή των επιχειρήσεών του σε ένα έντονο αστικό περιβάλλον όπου στρατιώτες και πολίτες βρίσκονται σε συνεχή στενή επαφή μεταξύ τους. Η δεύτερη επιτίθεται στη νομιμότητα του εβραϊκού κράτους, επιμένοντας ότι “η Παλαιστίνη πρέπει να είναι ελεύθερη από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα”.
Οι “διαδηλωτές” επιμένουν, ότι η κατάληψη των εγκαταστάσεων της πανεπιστημιούπολης προστατεύεται συνταγματικά ως μέρος της ελευθερίας του λόγου και του συνέρχεσθε, που εγγυάται η Πρώτη Τροπολογία του Συντάγματος της Αμερικής.
Αυτές οι αντιπαραθέσεις, οδηγούνται πλέον σε επεμβάσεις της αστυνομίας, μετά από αίτημα των πανεπιστημίων, και στα δικαστήρια, καθώς ορισμένοι φοιτητές (και οι συμπαθούντες τους) έχουν συλληφθεί και μπορεί κάλλιστα να κατηγορηθούν για εγκληματική καταπάτηση, ενώ άλλες φοιτητικές ομάδες συνεχίζουν να πιέζουν για την εκποίηση μετοχών ισραηλινών ιδρυμάτων και αμερικανικών εταιρειών που συνεργάζονται με το Ισραήλ, ενώ καταδικάζουν σε ανοιχτές επιστολές τα πανεπιστήμια για αυτό που θεωρούν ως αδικαιολόγητη παραβίαση των δικαιωμάτων τους.
Το κείμενο της Πρώτης Τροπολογίας δηλώνει, ότι “το Κογκρέσο δεν θα νομοθετήσει… περικόπτοντας την ελευθερία του λόγου ή του Τύπου ή το δικαίωμα του λαού να συναθροίζεται ειρηνικά και να υποβάλλει αίτηση στην κυβέρνηση για αποκατάσταση των αδικιών”. Η πρώτη λέξη “Κογκρέσο”, δείχνει τουλάχιστον ότι αυτή η διάταξη αποσκοπεί στην προστασία από την κυβερνητική παρέμβαση, όπου ο προφανής κίνδυνος είναι ότι θα χρησιμοποιήσει το μονοπώλιό της επί της δύναμης για να καταπνίξει την κριτική που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πολιτική δράση εναντίον της, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει περαιτέρω στην απομάκρυνσή της σε μελλοντικές εκλογές ή σε έντονη και ενημερωμένη αντίθεση σε συγκεκριμένες πολιτικές τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και πολέμου.
Η λογική της πρώτης τροπολογίας χρειάζεται περαιτέρω αποσαφήνιση. Είναι πάρα πολύ εύκολο να επιμείνουν κάποιοι, ότι επιτρέπει σε όλους τους ανθρώπους να μιλούν όπως θέλουν και όπου θέλουν, σαν να ήταν κατά κάποιο τρόπο ελεύθερος ο οποιοσδήποτε λόγος. Αλλά η λέξη “ελευθερία όπως χρησιμοποιείται στην Πρώτη Τροπολογία του Συντάγματος της Αμερικής, πρέπει να ενσωματωθεί προσεκτικά με το υπόλοιπο νομικό και συνταγματικό δόγμα.
Συχνά, λέμε ότι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στην ελευθερία δράσης. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τους επιτρέπεται να χρησιμοποιούν βία και απάτη εναντίον άλλων ατόμων, έτσι ώστε ο φόνος, η κλοπή, ο βιασμός και η καταπάτηση να βρίσκονται έξω από την ομπρέλα προστατευόμενων δραστηριοτήτων, όπως και η απειλή βίας, απάτης, εξαπάτησης, δυσφήμισης και σκόπιμης πρόκλησης συναισθηματικής δυσφορίας. Συνεπώς, η προστασία του λόγου είναι κατανοητή, μόνο σε ένα πλαίσιο που σέβεται επίσης τους περιορισμούς που επιβάλλονται τόσο στον λόγο όσο και στη δράση.
Το ίδιο επιχείρημα, ισχύει στην αντιμετώπιση της φράσης “ειρηνικά να συναθροίζεσαι”, η οποία αποκλείει περιπτώσεις βίας είτε σε δημόσιους είτε σε ιδιωτικούς χώρους. Δεν υπάρχουν αμφιβολίες για το δικαίωμα ειρηνικής συγκέντρωσης σε ιδιωτικούς χώρους. Την ίδια στιγμή, αποτελεί ζήτημα, το πότε υπάρχει δικαίωμα συνάθροισης σε δημόσια περιουσία, όπου είναι κοινώς κατανοητό, ότι όλες αυτές οι δραστηριότητες υπόκεινται σε εύλογους περιορισμούς “χρόνου, τόπου και τρόπου”.
Πρώτες σε αυτή τη λίστα, είναι εκείνες οι διαδηλώσεις που μπλοκάρουν δρόμους, αεροδρόμια, σιδηροδρομικούς σταθμούς και γέφυρες, οι οποίες δεν επιτρέπονται ποτέ, παρόλο που έχουν γίνει, από υποστηρικτές της Παλαιστίνης και της Χαμάς στο Σικάγο, τη Νέα Υόρκη, το Σαν Φρανσίσκο και δεκάδες άλλες πόλεις της Αμερικής. Καμία από αυτές τις πολιτικές πράξεις δεν δικαιολογείται νομικά. Και τα πράγματα χειροτερεύουν, όταν αυτές οι διαδηλώσεις λαμβάνουν χώρα σε ιδιωτική ιδιοκτησία, όπου κάθε ιδιοκτήτης (συμπεριλαμβανομένων των πανεπιστημίων) έχει το δικαίωμα να αποτρέψει οποιεσδήποτε διαμαρτυρίες στο χώρο ιδιοκτησίας του, είτε ειρηνικές είτε όχι.
Και να μην έχουμε αυταπάτες, ότι οι συγκεντρώσεις ήταν ειρηνικές συνελεύσεις. Οι τυπικοί ορισμοί μιας συνέλευσης περιλαμβάνουν συναντήσεις που γίνονται για συγκεκριμένους σκοπούς, οι οποίες θα πρέπει σίγουρα να περιλαμβάνουν διαμαρτυρίες έναντι συγκεκριμένων κυβερνητικών ή ιδιωτικών ενεργειών. Αλλά η κατάληψη περιουσίας με τη δημιουργία στρατοπέδων και σκηνών για ολονύκτια χρήση δεν είναι συνάθροιση, αλλά άμεση καταπάτηση περιουσίας, είτε δημόσιας είτε ιδιωτικής.
Και είναι αστείο και ταυτόχρονα επικίνδυνο, να μιλούν κάποιοι για ειρηνικές διαμαρτυρίες και καταλήψεις, όταν χρησιμοποιούνται, κακόβουλα επίθετα και εχθρικές ενέργειες εναντίον πολιτών, εθνών και ξένων χωρών, κάτι που σίγουρα ακούστηκε στο Κολούμπια, το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, το Γέιλ και άλλα αμερικανικά πανεπιστήμια.
Στο Κολούμπια, που υπήρξε και επέμβαση της αστυνομίας, το πανεπιστήμιο αναγκάστηκε να καταφύγει στην αστυνομία για να υπερασπιστεί τον χώρο του, ενάντια στην εισβολή – κατάληψη, η οποία είναι απλώς μια περαιτέρω απόδειξη της πλήρους κατάρρευσης τόσο των κοινωνικών κανόνων όσο και της νομικής προστασίας, και μόνο την εξάπλωση της αταξίας ενθαρρύνει.
Ακόμη χειρότερα, οι θέσεις που παίρνουν οι “διαδηλωτές”, είναι σκόπιμες πράξεις δυσφήμισης ή ψευδείς δηλώσεις που αποσκοπούν στο να δυσφημιστεί το Ισραήλ, και οι Εβραίοι, στην εκτίμηση του κόσμου εντός Αμερικής, αλλά και διεθνώς.
Η συνεχής απροκάλυπτη επωδός, ότι το Ισραήλ είναι υπεύθυνο για το θάνατο περισσότερων από 34.000 ανθρώπων, κυρίως γυναικών και παιδιών, βασίζεται σε ψεύτικους αριθμούς που εκδίδονται από τη Χαμάς και βασίζεται σε κατασκευασμένα δεδομένα, τα οποία κανείς δεν έχει μπει στον κόπο να υποβάλλει σε ενδελεχή έλεγχο.
Ούτε έχει δοθεί επαρκής προσοχή, σε αναλύσεις που προσφέρουν εξαντλητικές αποδείξεις, ότι οι Ισραηλινοί έχουν δημιουργήσει ένα νέο πρότυπο για τον αστικό πόλεμο, με μια άνευ προηγουμένου ανησυχία για τους άμαχους πολίτες.
Η αναρχία και η προσβλητική συμπεριφορά, θα πρέπει να αντιμετωπίζονται, ως πραγματική απόδειξη ηθικής αισχρότητας που δικαιολογεί βαριές κυρώσεις, και κυρίως ως απειλή στα θεμέλια της δημοκρατίας, της πραγματικής ελευθερίας έκφρασης και διαμαρτυρίας.
Η επιβίωση της αμερικανικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και όχι μόνο, εξαρτάται από τη διατήρηση μιας σωστής ισορροπίας έκφρασης και ευθύνης. Εάν αυτό δεν διασφαλιστεί, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος πολύτιμες δημοκρατικές και πολιτικές ελευθερίες να πληγούν ανεπανόρθωτα.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
