Ας ξεκινήσουμε από όσα συμφωνούμε: ποιανού τα συμφέροντα πρέπει να προστατεύονται σε μια υιοθεσία; Μα, φυσικά, του παιδιού. Το παιδί μάς ενδιαφέρει, αυτό έχει το δικαίωμα να ζήσει μια φυσιολογική ζωή, για την σωματική, πνευματική και ηθική του ανάπτυξη υποτίθεται ότι πασχίζουν όσοι ειδικοί ασχολούνται με τα θέματα της υιοθεσίας. Είχαμε μήπως από αυτούς κάποιο μήνυμα ότι ένα ζευγάρι με πατέρα και μάνα έχει κάποιο δομικό κουσούρι, είναι «ξεπερασμένο», παρουσιάζει λειτουργικές αδυναμίες, και θα πρέπει να διερευνήσουμε κάποιο άλλο μοντέλο; Όχι, απ’ ό,τι ξέρω.
Γράφει ο Θάνος Τζήμερος
Άρα, γιατί συζητάμε για υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια; Μας τελείωσαν τα ετερόφυλα; Όχι μόνο δεν τελείωσαν, αλλά επειδή οι λίστες αναμονής είναι πολύ μακριές και οι διαδικασίες ιδιαίτερα χρονοβόρες (χωρίς αυτό να είναι οπωσδήποτε αρνητικό, καθώς μέρος της διαδικασίας είναι ο ενδελεχής έλεγχος των υποψηφίων γονέων, ώστε να διαπιστωθεί πως το περιβάλλον στο οποίο θα εντάξουν το παιδί πληροί τις προδιαγραφές) πολλά ζευγάρια που αδημονούν να υιοθετήσουν καταφεύγουν σε άλλες χώρες ή σε κυκλώματα παράκαμψης της νόμιμης διαδικασίας.
Θα είχε όλη αυτή η συζήτηση νόημα, αν κάποιος υπεύθυνος μας έλεγε: «Ακούστε: έχουμε 584 παιδιά προς υιοθεσία, και τα ζευγάρια που «πέρασαν τις εξετάσεις» είναι 510. Μας μένουν 74 παιδιά αδιάθετα. Τι είναι καλύτερο; Να μείνουν στο ίδρυμα, να περιμένουμε μήπως ενδιαφερθούν άλλοι ή να τα υιοθετήσουν ομόφυλα ζευγάρια;» Αυτό ναι, θα άξιζε να το συζητήσουμε. Έχουμε όμως την ικανότητα να το κάνουμε, ακόμα κι αν ίσχυε; Η απάντηση είναι «όχι». Τον λόγο τον περιγράφει η παρακάτω προσωπική ιστορία.
Όταν πρωτοεμφανίσθηκα στην πολιτική, το 2012, ένας γνωστός και πολύ ευγενικός δημοσιογράφος, που αρθρογραφούσε σε ένα περιοδικό του gay χώρου, μου ζήτησε συνέντευξη. Στο πλαίσιό της, με ρώτησε για το θέμα που κυριαρχεί σήμερα στην επικαιρότητα. Του απάντησα ότι ένα παιδί πρέπει να έχει πατέρα και μητέρα. Όμως, ένα ορφανό που έμεινε στα «αζήτητα» ενός ιδρύματος, δεν έχει ούτε πατέρα ούτε μητέρα. Άρα, ανοίγονται μπροστά του δύο σενάρια ζωής. Το ένα, στο απρόσωπο, «στρατιωτικό» και ενδεχομένως κακοποιητικό περιβάλλον ενός ιδρύματος (τόσα και τόσα μαθαίνουμε, όταν τα παιδιά μεγαλώσουν και αποφασίσουν να μιλήσουν…) και το άλλο σε ένα ζεστό σπιτικό, με το δικό του δωμάτιο, τα παιχνίδια του, τις γιορτές και τις εκδρομές του και με κηδεμόνες δύο ανθρώπους του ιδίου φύλου που θα του παρέχουν αγάπη και προστασία, αλλά θα του στερούν το πρότυπο του ενός από τα δύο φύλα και που, ενδεχομένως, αυτό το καθεστώς να δημιουργήσει πρόβλημα στην ευρύτερη κοινωνικοποίησή του. Αναρωτήθηκα, τι είναι καλύτερο. Και συμπλήρωσα πως δεν την ξέρω την απάντηση, ούτε υπάρχει γενικός κανόνας. Την απόφαση πρέπει να την πάρει κάποιος έμπειρος κοινωνικός λειτουργός, αφού εξετάσει κάθε περίπτωση ξεχωριστά, με ιδιαίτερη προσοχή. Με προϋπόθεση, φυσικά, να έχουν εξαντληθεί οι ετερόφυλες επιλογές.
Την άλλη μέρα ξεκίνησε ο πόλεμος. Όλο το λοατκάτο*, ομοφοβικό με κατέβαζε, ακροδεξιό με ανέβαζε, ενώ δεν ήταν λίγοι όσοι το χόντρυναν με «καρκίνους», ψόφους» και απειλές για τη σωματική μου ακεραιότητα. Γιατί, ρε παιδιά; Διότι υποστήριξα δύο… απαράδεκτες, κατά την άποψή τους, θέσεις: ότι το παιδί χρειάζεται πατέρα και μάνα και ότι το ετερόφυλο ζευγάρι (που πληροί και τις υπόλοιπες προδιαγραφές) πρέπει να προτιμάται! Ταυτόχρονα ξεκίνησαν και οι επιθέσεις από την άλλη πλευρά, από τους θρησκόληπτους και τους πατριδοκάπηλους: ο «φιλελέ» Τζήμερος θέλει να υιοθετούν παιδιά οι π…στηδες!
Σκεφθείτε λοιπόν μια υπεύθυνη κοινωνική λειτουργό που θα αποφασίσει ένα παιδί να το δώσει στον Γιάννη και τη Μαρία και όχι στον Μήτσο και τον Τάκη, μολονότι το δεύτερο ζευγάρι έχει ανώτερο κοινωνικοοικονομικό status. Φανταστείτε τι πόλεμο έχει να δεχθεί, και τι ψυχική ταλαιπωρία έχει να υποστεί, βλέποντας το όνομά της στα μανταλάκια, με τις ταμπέλες της ομοφοβικής και της ακροδεξιάς (πάνε πακέτο αυτά τα δύο στο χυδαιολογικό μας σύμπαν) και με απειλές σαν κι αυτές που δέχθηκα εγώ. Υπάρχει κάποιος που να διαβεβαιώνει ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί; Αντιθέτως, είναι όχι απλώς πιθανό, αλλά βέβαιο. Φανταστείτε τι… γενική επανάσταση έχει να κηρυχθεί αν ένας αρμόδιος φορέας το ορίσει αυτό ως κανόνα γενικής ισχύος. Βάζω στοίχημα ότι το λοατκάτο θα ξεκινήσει αγώνα για υιοθεσία με ποσόστωση, ανάμεσα σε ετερόφυλους και ομόφυλους.
Σε μια παρακμιακή, μανιχαϊστική κοινωνία σαν τη δική μας, όλα αυτά τα περίπλοκα θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος που θα έπρεπε να είναι αντικείμενο λεπτών αναλύσεων και χειρισμών χειρουργικής ακρίβειας, πετιούνται στην αρένα του λαϊκισμού και του κυνηγιού της τηλεθέασης και μετατρέπονται σε τρόπαια αντιμαχόμενων πολιτικών φατριών και εργαλεία σκοτεινών συμφερόντων. Και τα παιδιά, από επίκεντρο του ενδιαφέροντος μιας κοινωνίας γίνονται αξεσουάρ για εναλλακτικά lifestyles και πειραματόζωα στο εργαστήριο των δικαιωματιστών. Ναι, δεν είμαστε ώριμοι να συζητήσουμε το θέμα. Όχι επειδή η κοινωνία είναι συντηρητική. Αλλά επειδή στον δημόσιο λόγο και στις πολιτικές επιλογές κυριαρχεί η παράνοια. Δυστυχώς, αυτή την έχουμε ήδη υιοθετήσει.
*λοατκάτο: νεολογισμός που προσδιορίζει, όχι τους ομοφυλόφιλους, αλλά το τοξικό και επιθετικό τμήμα των δικαιωματιστών, σχεδόν πάντα αριστερού προσήμου, που εργαλειοποιεί τον ερωτικό προσανατολισμό αλλά και τις πολλές κατηγορίες διαταραχής ταυτότητας φύλου, για την επίτευξη πολιτικών στόχων ή τον προσπορισμό προσωπικού οφέλους.
