Η αφύπνιση των κοινωνιών και των πολιτών ενάντια στις αυτοδιαιωνιζόμενες προοδευτικές ελίτ είναι πλέον ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Πρόσφατα η Αργεντινή εξέλεξε πρόεδρο τον Χαβιέρ Μιλέϊ. Ένας αουτσάιντερ που θυμίζει μια πιο τραχιά έκδοση Ντόναλντ Τράμπ. Ο νέος πρόεδρος της Αργεντινής έκανε μια προεκλογική εκστρατεία, μιλώντας εναντίον μιας πολιτικής τάξης που ηγήθηκε μιας χαοτικής οικονομίας. Η νίκη του είναι μια υπενθύμιση της συνεχιζόμενης ισχύος του μηνύματος κατά του κατεστημένου. Το τελευταίο σοκ αυτής της αφύπνισης εναντίον των δήθεν προοδευτικών ελίτ ήρθε με το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ολλανδία και την εκκωφαντική επικράτηση του Γκέρτ Βίλντερς. Παρόλα αυτά πρόκειται για μια σύγκρουση η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη, θα είναι σφοδρή, με πολλές, σε κάποιες περιπτώσεις βρώμικες και με μεγάλο κόστος μάχες. Πρόκειται για μια σύγκρουση με λάφυρο την ψυχή της Δύσης.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Το κατεστημένο, δεν είναι σε καμία περίπτωση διατεθειμένο να ηττηθεί και να παραδώσει τα ηνία στις κοινωνίες και τους πολίτες, δηλαδή με απλά λόγια στη δημοκρατία. Αντεπιτίθεται με σφοδρότητα.
Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα, για να κατανοήσει κανείς ότι το κατεστημένο θα κάνει τα πάντα για να διατηρήσει τον έλεγχο έναντι των κοινωνιών και των πολιτών, από τη Μεγάλη Βρετανία, τη χώρα όπου το κατεστημένο δέχθηκε την πρώτη σοκαριστική ήττα του, με την ψήφο υπέρ της αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση το 2016, το Brexit, λίγους μήνες πριν το δεύτερο σοκ, την εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ, στην προεδρία της Αμερικής.
Δυστυχώς, ο πολιτιστικός πόλεμος στη Μεγάλη Βρετανία, μεταξύ του λαού και του κατεστημένου, στον οποίο ο λαός για μια μεθυστική στιγμή πήρε τον έλεγχο σε θέματα όπως η μετανάστευση, η εθνική κυριαρχία, η ποινική δικαιοσύνη και το δικαίωμα να μην ντρέπεται για τη φυλή ή την πολιτιστική κληρονομιά του, έχει τελειώσει και το κατεστημένο φαίνεται να έχει κερδίσει.
Πρόσφατα, ο Ρίσι Σούνακ, ο οποίος έγινε πρωθυπουργός πριν από ένα χρόνο, μετά από μια τραγελαφική ενέργεια από το κυβερνών συντηρητικό κόμμα, που είχε εκδιώξει δύο προκατόχους, επανάφερε στην κυβέρνηση τον πρώην πρωθυπουργό, Ντέιβιντ Κάμερον, τον άνθρωπο που έριξε ακούσια την πρώτη βολή της αφύπνισης του λαού, προκηρύσσοντας το δημοψήφισμα για το Brexit πριν από επτά χρόνια.
Ο κ. Κάμερον δεν είναι μόνο ο άνθρωπος που επέμεινε ο βρετανικός λαός να εγκρίνει την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση επί ποινή οικονομικής τιμωρίας. Μεταξύ άλλων αμφίβολων προσπαθειών, καυχήθηκε επίσης ότι εγκαινίασε μια «Χρυσή Εποχή» των σχέσεων μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και της Κίνας και έχει, σύμφωνα με πληροφορίες, από όταν εγκατέλειψε την πρωθυπουργία, συμμετέχει σε προσοδοφόρες ενέργειες προώθησης των συμφερόντων του Πεκίνου. Τώρα είναι υπουργός Εξωτερικών, επιφορτισμένος με την καθοδήγηση των διεθνών σχέσεων της Βρετανίας.
Πέρα όμως από την επιστροφή του κ. Κάμερον, υπήρξε μια ακόμη σημαντική νίκη του κατεστημένου. Η απόλυση της, κ. Σουέλα Μπρέϊβερμαν, από τον κ. Σούνακ, από τη θέση της υπουργού Εσωτερικών. Η κυρία Μπρέϊβερμαν, μετά το πολιτικό χάος του περασμένου έτους, έχει αναδειχθεί ως η πιο ειλικρινής υποστηρίκτρια μιας σκληρής προσέγγισης για τη μετανάστευση, την εγκληματικότητα και τον ιό του woke culture στον δημόσιο τομέα.
Σθεναρή υποστηρικτής του Ισραήλ, υπήρξε τις τελευταίες εβδομάδες εξαιρετικά επικριτική για την ανοχή της βρετανικής αστυνομίας στους συχνά βίαιους διαδηλωτές υπέρ της Χαμάς στους δρόμους. Στη Βρετανία, μπορεί να συλληφθείς επειδή είπες σιωπηλά μια προσευχή μέσα σε λίγες εκατοντάδες μέτρα από μια κλινική αμβλώσεων, αλλά μπορείς να ζητήσεις την καταστροφή του Ισραήλ και να επαινέσεις τον Αδόλφο Χίτλερ και οι αρχές θα διασφαλίσουν ότι θα σου επιτραπεί να εκφράσεις το μίσος σου ανεμπόδιστα.
Η κ. Μπρέϊβερμαν αντιτάχθηκε έντονα σε όλα αυτά. Επίσης, δεν της άρεσε που, παρά τις υποσχέσεις της κυβέρνησης, η παράνομη μετανάστευση στη Μεγάλη Βρετανία, είναι εκτός ελέγχου, με εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες να φτάνουν σε στολίσκους μικρών σκαφών για να ζητήσουν πολιτικό άσυλο, αν και η συντριπτική πλειοψηφία δεν έχουν νομική βάση για χορήγηση ασύλου. Σε μια προσπάθεια να αποτρέψει την πλημμύρα των «αιτούντων άσυλο», η κυβέρνηση υπέγραψε συμφωνία με την κυβέρνηση της Ρουάντα, σύμφωνα με την οποία ορισμένοι μετανάστες θα στέλνονταν να ζήσουν και να εργαστούν στη χώρα της κεντρικής Αφρικής.
Την περασμένη εβδομάδα πέντε δικαστές στο ανώτατο δικαστήριο της Αγγλίας ομόφωνα κατέρριψαν τη συμφωνία αυτή. Ο Σούνακ δεσμεύτηκε να παρουσιάσει νομοθεσία που θα επέτρεπε την επαναφορά του σχεδίου, αλλά γρήγορα κατέστη σαφές ότι τα μέλη της μη εκλεγμένης Βουλής των Λόρδων θα απέρριπταν κάθε νομοσχέδιο που θα προσπαθούσε να επανεγκαταστήσει τους αιτούντες άσυλο με αυτόν τον τρόπο.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι, η αστυνομία, το ανώτατο δικαστήριο, οι μη εκλεγμένοι ομότιμοι του βασιλείου και άλλες προσωπικότητες του κατεστημένου μπορούν όλοι να διεκδικήσουν τα εύσημα για την ήττα της εκφρασμένης βούλησης του λαού. Αλλά το μεγαλύτερο μερίδιο της πίστωσης θα πρέπει πιθανώς να πάει στα μέσα ενημέρωσης, και ειδικά, στο BBC, τον γιγάντιο οργανισμό μέσων ενημέρωσης που κυριαρχεί στη διανομή ειδήσεων, πληροφοριών και πολιτισμού στη Μεγάλη Βρετανία. Το BBC χρηματοδοτείται από μια υποχρεωτική εισφορά σε όλους όσους έχουν τηλεόραση, ανεξάρτητα από το αν παρακολουθούν ή όχι την πράσινη ατζέντα του ραδιοτηλεοπτικού φορέα.
Η κλίμακα της επιβλαβούς επιρροής του BBC έχει φανεί έντονα τις τελευταίες εβδομάδες με τον τρόπο που βοήθησε στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης για τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Η κάλυψή του είναι αδυσώπητα κατά του Ισραήλ, με προκλητική ευπιστία κάλυψης σχεδόν κάθε ισχυρισμού της Χαμάς και ψευδείς αναφορές σχετικά με τις ενέργειες των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων.
Παραδοσιακά, η Μεγάλη Βρετανία, είναι πυξίδα για το πώς διεξάγεται ο ιδεολογικός και θεσμικός πόλεμος σε παγκόσμια κλίμακα. Την ίδια στρατηγική που το κατεστημένο εφαρμόζει εκεί, θα τη δούμε στην Ολλανδία, αργότερα στη Γαλλία, την είδαμε, χωρίς επιτυχία, στην Ιταλία και την Ουγγαρία, επιτυχώς στην Πολωνία, και την βλέπουμε με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο στην Αμερική και στη μητέρα όλων των μαχών, τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2024, όπου έχουν επιστρατευτεί όλα τα θεσμικά, ελεγχόμενα από το κατεστημένο μέσα, για να αποτραπεί μια εκλογή Τράμπ, για δεύτερη φορά στην προεδρία.
Και όμως, ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει πραγματικά. Αν και οι ελίτ μπορεί να έχουν φιμώσει τις φωνές της εξέγερσης για λίγο, η λαϊκή οργή για τη μετανάστευση, το έγκλημα, την εθνική κυριαρχία και την κατάληψη των πολιτιστικών θεσμών από το woke culture και τη δήθεν προοδευτική αριστερά δεν θα εξαφανιστεί.
Ο πόλεμος για την ψυχή της Δύσης θα μαίνεται και το ρεύμα, όπως όλα δείχνουν, φουντώνει προς την κατεύθυνση της αφύπνισης και της επικράτησης της δημοκρατίας.
*Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
