Η παροιμία σκυλί που γαυγίζει δεν δαγκώνει δεν βγήκε εφαρμογή στην περίπτωση της Ουκρανίας. Ο Πούτιν όχι μόνο δάγκωσε αλλά κατακρεούργησε ακόμα και τις Ρωσόφωνες περιοχές για να θυμίσει σε Ευρωπαίους Αμερικάνους αλλά και όσους μιλούν ή όχι τα Ρωσικά ποιος κάνει κουμάντο στην περιοχή.
Ακόμα και την ημέρα της επίθεσης στο Κίεβο, την πρώτη μέρα του πολέμου… η μισή Ουκρανία θεωρούσε ότι πρόκειται για μια επίθεση λίγων ωρών που θα σταματήσει με την ανεξαρτητοποίηση των περιοχών της επαρχίας του Ντονμπάς.
ΜΑΥΡΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
Όταν ο Ρώσος διέλυσε το Χάρκοβο και τα τανκς με τα βαμμένα “Ζ” πέρασαν από τα σύνορα, στα χωριά των Ελλήνων ομογενών πάνω από την Μαριούπολη… τότε το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, ο τρόμος και ο πανικός έσπρωξαν κατά χιλιάδες τους πολίτες στα σούπερ μαρκετ, τα βενζινάδικα αλλά και τα σύνορα. Μέσα σε δέκα ήμερες οι ζωές των Ουκρανών άλλαξαν ή τερματίστηκαν.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΨΗΛΑ
Ο Πούτιν που θα έσκυβε πάνω από κάθε Ρωσόφωνο μετατράπηκε σύμφωνα με τους κατοίκους σ έναν εισβολέα που αποφάσισε να σπάσει ένα – ένα τα κόκκαλα της Ουκρανίας. Ο Τσάρος δεν μπήκε στις πόλεις γιατί στα στενά θα πλήρωνε κόστος με νεκρούς και αιχμαλώτους σε περίπτωση μάχης σώμα με σώμα.
Αποφάσισε λοιπόν να πνίξει τις πόλεις. Να σπείρει θάνατο από αέρα με βόμβες και ρουκέτες, αδιαφορώντας για τον άμαχο πληθυσμό και να κόψει ηλεκτρικό, πόσιμο νερό, διαδρόμους διαφυγής και τροφοδοσία.
Έτσι μετέτρεψε τα παιδιά σε ανθρώπους νυχτερίδες που ζουσαν σε καταφύγια με λιγοστό φαγητό, ελάχιστο νερό και αρκετό κρύο.
Πόνταρε ιδιαίτερα στο κρύο. Με μια ρουκέτα σε συγκρότημα πολυκατοικιών γνώριζαν ότι θα έσπαγαν τα τζάμια σε τουλάχιστον 400 διαμερίσματα. Οπότε οι ένοικοι θα έμεναν στα σπίτια τους μεν… αλλά θα πάγωναν και θα αναγκάζονταν να φύγουν.
ΣΩΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Οι πρόσφυγες μέσα σε λίγες ήμερες αποχαιρέτισαν τους δικούς τους και πήραν όλοι μιαν ευχή. “Σώστε τα παιδιά”.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν κόμβοι με γυναικόπαιδα για να φθάσουν στα σύνορα. Κάποιοι έφτασαν. Πολλοί όμως γύρισαν πίσω και περιμένουν αποκλεισμένοι στις περιοχές τους να τελειώσει το μαρτύριο. Με θάνατο; Με παράδοση; Με ικεσία;
Οι πολίτες είναι θυμωμένοι. Με τους κυβερνήτες. Τους Αμερικανούς , τους Ευρωπαίους … αλλά περισσότερο με τους ίδιους που πίστεψαν ότι Ορθόδοξος δεν χτυπάει ορθόδοξο.
Κρατάω μια εικόνα που αποτυπώνει το μέγεθος της καταστροφής της απόγνωσης και παρουσιάζει ξεκάθαρα το πρόσωπο του πολέμου.
Μια μητέρα που ο ένας της γιος είχε καταταγεί στον Ρωσικό στρατό και ο άλλος στον Ουκρανικό.
Με ρώτησε για ποιον από τους δυο να προσευχηθώ στην Παναγία. Τι να ζητήσω από τον Θεό….
ΤΙ ΕΦΤΑΙΞΕ
Αν έφταιγε ο Πούτιν ή οι Δυτικοί λίγο νοιάζει τον κόσμο στην Ουκρανία. Για την ώρα θέλουν νερό για να μην πεθάνουν τα παιδιά τους από δίψα. Και γι αυτό κοιτούν πάντα ψηλά. Όχι μόνο για να δείξουν ότι έχουν ηθικό, όχι μόνο για να δουν αν οι βόμβες πέφτουν στα κεφάλια τους… αλλά για να προσευχηθούν στον Θεό που πιστεύουν οτι θα τους βοηθήσει λίγες ήμερες πριν το ορθόδοξο Πάσχα. Μόνο αυτός τους έμεινε πλέον.
