H συμβολή της κυβέρνησης στο διαχωρισμό της Αμερικής – Της Ειρήνης Απόκη

Οι ΗΠΑ, κατατάσσονται ως μία από τις πιο ισχυρές χώρες στον κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, οι Αμερικανοί στην καθημερινότητά τους, έρχονται αντιμέτωποι με απειλητικά για τη ζωή τους προβλήματα, όπως είναι η βία προς τους μαύρους, γνωστοί και ως Αφροαμερικανοί, και η βία των όπλων. Επιπλέον, ακόμα και σήμερα, περιορίζονται σε συγκεκριμένους χώρους διαμονής, και σε ξεχωριστά ιδρύματα και εγκαταστάσεις,  με βάση τη φυλή τους, φερόμενη είτε και μη φερόμενη. Η αιτία της φυλετικής διάκρισης, που επικρατεί σε εθνικό επίπεδο, χρονολογείται στον 20^ο αιώνα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ επέβαλαν σκόπιμα τον φυλετικό διαχωρισμό, racial segregation. Αυτό το φαινόμενο, βοηθάει στη διατήρηση των οικονομικών πλεονεκτημάτων και του ανωτέρου κύρους της πολιτικά κοινωνικής κυρίαρχης ομάδας. Η κυρίαρχη ομάδα, στις μέρες μας, και στον 20^ο αιώνα, απαρτιζόταν κυρίως από λευκούς.

Γράφει η Ειρήνη Απόκη*

Ο διαχωρισμός αυτός, έχει πολλαπλές αιτίες. Αρχικά, οι μεσίτες, στον 20^ο αιώνα, ξεκίνησαν να απομακρύνουν τους μαύρους από τις λευκές συνοικίες και αντιστοίχως τους λευκούς από τις μαύρες συνοικίες. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί μια συνοικία, όπως το Ferguson, όπου όταν έφτασαν οι Αφροαμερικανοί, πολλές λευκές οικογένειες αποφάσισαν να φύγουν. Στην πραγματικότητα, αυτό συνέχισε έως ότου το Ferguson, έγινε μια γειτονιά κυριαρχούμενη κυρίως από μαύρες οικογένειες. Επιπροσθέτως, οι τράπεζες άρχισαν να αρνούνται να δώσουν δάνεια σε μαύρους, και ως εκ τούτου δεν είχαν μια εκπαίδευση που θα τους παρείχε τα κατάλληλα εισοδήματα για να ζήσουν στα λευκά προάστια. Εντούτοις, εκτός αυτού, οι κύριες αιτίες ήρθαν στην επιφάνεια, καθώς μέχρι το τελευταίο τέταρτο του 20^ου αιώνα, οι πολιτικές των ομοσπονδιακών, πολιτειακών, και τοπικών κυβερνήσεων, που είχαν ως βάση τη φυλή, καθόρισαν πού θα μπορούσαν να ζήσουν οι λευκοί και οι Αφροαμερικανοί. Λαμβάνοντας υπόψη μας αυτό, ο διαχωρισμός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως διαχωρισμός by law and public policy, δηλαδή από το νόμο και τη δημόσια πολιτική.

Ο φυλετικός διαχωρισμός παραβιάζει την 5^η τροπολογία, Fifth Amendment, καθώς και την 13^η και 14^η  τροπολογία, Thirteenth and Fourteenth Amendment, οι οποίες εγκρίθηκαν και οι δύο μετά τον εμφύλιο πόλεμο, γνωστός ως Civil War. Η 5^η τροπολογία δηλώνει ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν πρέπει να μεταχειρίζεται τους πολίτες άδικα, η 13^η απαγορεύει τη δουλεία ή τη μεταχείριση των Αφροαμερικάνων ως πολίτες δεύτερης τάξης και, τέλος, η 14^η απαγορεύει στις πολιτείες και στις τοπικές κυβερνήσεις τους, να αντιμετωπίζουν άνισα τους ανθρώπους. Ωστόσο, αυτά τα δικαιώματα δεν τηρήθηκαν. Πολλές φορές, το ίδιο το Ανώτατο Δικαστήριο, απέτυχε για πολλά χρόνια, να αναγνωρίσει τον διαχωρισμό ως αντισυνταγματικό. Αυτό μπορεί να εξαχθεί από την απόφαση του Δικαστηρίου, Jones v. Mayer.  Το Fair Housing Act, που εγκρίθηκε από το Κογκρέσο το 1866, έκανε τη διάκριση ως προς τη στέγαση, αντισυνταγματική. Παρ’ όλα αυτά, ήταν 102 χρόνια αργότερα, που πραγματικά η διάκριση ως προς τη στέγαση, έγινε παράνομη, με την επιτυχή αγωγή των Joseph Lee και της Barbara Jo Jones, η υπόθεση Jones v. Mayer. Αυτό δείχνει πώς η κυβέρνηση, ο δικαστικός κλάδος της, επέβαλε τον φυλετικό διαχωρισμό.

Επιπλέον, Αφροαμερικανοί βετεράνοι του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου, επέλεξαν να μην υποβάλλουν αίτηση για δάνεια με εγγύηση από την κυβέρνηση, διότι ήξεραν ότι θα απορρίπτονταν αποκλειστικά βάσει της φυλής τους. Κατά συνέπεια, οι λευκοί βετεράνοι απέκτησαν μεγαλύτερο πλούτο από τα ίδια κεφάλαια, απ’ ότι οι μαύροι. Γι’ αυτό, και σήμερα, οι λευκοί άνθρωποι, έχουν μεγαλύτερη οικονομική ικανότητα να κάνουν αίτηση στα καλά πανεπιστήμια. Οι πρόγονοί τους, είχαν πολύ περισσότερα χρήματα από τους μαύρους. Σε όλες τις πολιτείες, επίσης, τα παιδιά πήγαιναν σε διαφορετικά σχολεία, με βάση το χρώμα του δέρματός τους. Οι μαύροι αντιμετωπίζονταν διαφορετικά από την ίδια τους τη κυβέρνηση και προς απογοήτευση όλων, αυτό είναι κάτι που εξακολουθεί.

Αν οι ΗΠΑ, θέλουν να θεωρούν τον εαυτό τους, ως μια σωστή και συνταγματική δημοκρατία, και να δείξουν σε άλλες χώρες, πώς είναι πραγματικά μια δημοκρατική χώρα, πρέπει να αντιμετωπίσουν τον ιστορικό και συνεχιζόμενο διαχωρισμό που εμποδίζει ορισμένους ανθρώπους να διατηρήσουν την ιδιοκτησία κατοικίας τους και να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους λευκούς. Είναι καιρός, πράγματι, για όλους μας, Ιθαγενείς, Αφροαμερικανούς, Ασιάτες Αμερικανούς, να ενωθούμε, και τελικά το American Dream, όπως θέλουμε να το ονομάζουμε, να μπορέσει να γίνει πραγματικότητα. Αυτό το όνειρο είναι, ότι οποιοσδήποτε, ανεξάρτητα από το πού ή σε ποια τάξη γεννήθηκε, το χρώμα του δέρματός του και την ιστορία του, μπορεί να επιτύχει τη δική του εκδοχή επιτυχίας, σε μια κοινωνία στην οποία, οι δυνατότητες είναι ατελείωτες για όλους. Όπως, δηλώνει το προοίμιο, Preamble, “We the People of the United States, in Order to form a more perfect Union, establish Justice, insure domestic Tranquility, provide for the common defense, promote the general Welfare, and secure the Blessings of Liberty to ourselves and our Posterity, do ordain and establish this Constitution for the United States of America” δηλαδή, «Εμείς οι πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών, προκειμένου να σχηματίσουμε μια πιο τέλεια ένωση, να θεσπίσουμε τη δικαιοσύνη, να διασφαλίσουμε την εγχώρια γαλήνη, να εξασφαλίσουμε την κοινή άμυνα, να προωθήσουμε τη γενική ευημερία και να διασφαλίσουμε τις ευλογίες της ελευθερίας στον εαυτό μας, και στις επόμενες γενιές, ορίζουμε και θεσπίζουμε αυτό το Σύνταγμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής».  Στο τέλος, αυτός πάντα πρέπει να είναι ο στόχος μας.

Η Ειρήνη Απόκη γεννήθηκε το 2005 στη Washington DC. Ασχολείται και ενδιαφέρεται για τα κοινωνικά θέματα και έχει σκοπό να σπουδάσει νομική. Αποφάσισε να γράψει αυτό το άρθρο καθώς θέλει να συνεισφέρει στην αναγκαία συζήτηση που πρέπει να γίνει σε όλες τις οικογένειες παγκοσμίως και ιδίως σε αυτές της Αμερικής, περί του ρατσισμού και της μεγάλης και ισχυρής ιστορίας του.