*Του Νίκου Αρμένη
Έχουν γραφτεί άπειρα κείμενα και άρθρα για τον καθοριστικό ρόλο που μπορεί να παίξει το συστηματικό τρέξιμο στη ψυχολογία του ανθρώπου. Όμως συμβαίνει και το ακριβώς αντίθετο. Δηλαδή η καλή ή η κακή ψυχολογία μπορεί να επηρεάσει αντίστοιχα την απόδοσή σου.
Θα δώσω ένα παράδειγμα.
Ήταν ένα πρωί πρόσφατα που είχα στο πρόγραμμα «συνεχόμενο τρέξιμο», δηλαδή εκείνη την προπόνηση που ονομάζουμε «easy run» και συνήθως είναι αυτή που οι coaches τη βάζουν είτε μετά από Long Run, είτε μετά από Tempo Run, είτε μετά από διαλειμματική. Για τους μαραθωνοδρόμους μπορεί να πρόκεται για απόσταση 10-14 χλμ ή πχ για μία ώρα σε πολύ χαλαρό ρυθμό, τέτοιο που αν τρέχεις με παρέα μπορείς να κάνεις και άνετα συζήτηση χωρίς να λαχανιάζεις..
Εκείνο το πρωϊνό λοιπόν νομίζω είχα 12 χλμ και τα πόδια μου ήταν αρκετά κουρασμένα από τις συνεχόμενες προπονήσεις της τελευταίας εβδομάδας. Όπως συνηθίζω στα Easy Runs, με θυμάμαι να τρέχω περιμετρικά στο χόρτο στο γήπεδο του ΔΑΚ Αιγάλεω «Εύα Χριστοδούλου», σχεδόν βαριεστημένα, με κάτι πόδια που αισθανόμουν ότι ήταν 100 κιλά το καθένα. Τα χλμ περνούσαν κάτω από τα πέλματά μου σχεδόν βασανιστικά. Ούτε καν η αγαπημένη μου μουσική στα ακουστικά μου δεν βελτίωνε την κατάσταση. Είχε προηγηθεί βλέπετε, μια πολύ απαιτητική προπονητικά εβδομάδα και μερικές αρκετά δύσκολες ημέρες στη δουλειά. Ενώ έτρεχα, στο μυαλό μου τριγύριζαν σκέψεις και γύρω από όλο αυτό που ζούμε με την πανδημία.. Ξέρετε… Αυτή η ανασφάλεια και ο φόβος που προκαλεί έτσι κι αλλιώς αυτός ο αόρατος εχθρός μέχρι να έρθει η ώρα να εμβολιαστούμε.. Κι έπειτα το άγχος για την επόμενη ημέρα, η ανυπομονησία για την επιστροφή στην κανονική μας ζωή το συντομότερο δυνατόν και με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.. Δεν μπορείς να πεις ότι ήταν ευχάριστες αυτές οι σκέψεις δεδομένου ότι ένα χρόνο τώρα παλεύουμε με τον κορονοϊό.. Βασικά αισθανόμουν ότι απλώς πρόσθεταν βάρος στα ήδη ταλαιπωρημένα πόδια μου..
Ξαφνικά θυμήθηκα πώς έχει περάσει καιρός από τότε που έτρεξα σε κανονικό αγώνα δρόμου. Θυμάμαι ακριβώς πότε ήταν. Το Φεβρουάριο του 2020 στο Δρόμο Υγείας του Αγίου Κοσμά.. ! Τι ωραία που ήταν! Πόσο μου έχει λείψει αυτή η γιορτινή ατμόσφαιρα και το χαρούμενο κλίμα που απολαμβάνουμε στους αγώνες.. Και μετά άρχισα να ονειρεύομαι! Να φαντάζομαι ότι αυτή η περιπέτεια είναι πίσω μας και πλέον ζούμε όπως πριν. Αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, χορεύουμε, διασκεδάζουμε, ταξιδεύουμε και γνωρίζουμε νέους τόπους και πολιτισμούς επειδή τρέχουμε! Εκείνη την ώρα έτρεχα στο γηπεδάκι της γειτονιάς μου αλλά με έναν περίεργο τρόπο ήταν σαν να με βλέπω από κάπου ψηλά στον ουρανό να κατεβαίνω την Ηρώδου Αττικού για να τερματίσω στο Καλλιμάρμαρο στον αυθεντικό μαραθώνιο της Αθήνας! Παντού γύρω μου υπήρχε κόσμος που χειροκροτούσε! Και ύστερα με είδα να τερματίζω στον ημιμαραθώνιο της Χίου και βέβαια σε εκείνον στο Αρκαλοχώρι της Κρήτης που αγαπώ ιδιαίτερα! Αλλά και στη Βοστώνη, γιατί λέει μέσα στην πανδημία κατάφερα να κρατηθώ σε καλό επίπεδο και έπιασα το πολυπόθητο όριο για να προκριθώ! Ήταν υπέροχες όλες αυτές οι σκέψεις!
Και με έναν ανεξήγητο τρόπο, εκείνο το βάρος που σας έλεγα στα πόδια, δεν υπήρχε πια! Και όλο και πήγαινα πιο γρήγορα! Και όλο και είχα την αίσθηση ότι δεν τρέχω τελικά αλλά ότι πετάω! Και κάπως έτσι έφτασα στο 11ο από τα 12 χλμ με ένα τέμπο αρκετά πιο γρήγορο από αυτό που συνηθίζω στα easy runs..
Βελτιώθηκε η ψυχολογία μου και αυτόματα επηρέασε θετικά την απόδοσή μου. Μου έχει συμβεί και σε αγώνα σε εκείνο ακριβώς το σημείο που αισθάνεσαι ότι σου τελειώνει το οξυγόνο αλλά βρίσκεις τα ψυχικά αποθέματα να συνεχίσεις.
Και τελικά ανακαλύπτεις ότι είχες κι άλλο οξυγόνο!
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος-πολιτικός συντάκτης και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται στο ΑΠΕ και το MEGA
