Διαδικτυακή συνέντευξη τύπου θα παραχωρήσουν την Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2021, στις 13:00 οι πρόεδροι της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, Φαήλος Κρανιδιώτης και της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ, Θάνος Τζήμερος με αφορμή την συμφωνία των δύο κομμάτων για κοινή εκλογική κάθοδο στις επόμενες εθνικές εκλογές.
Τα δύο κόμματα διατηρούν την αυτοτέλειά τους, όμως, όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση έχουν κοινές απόψεις σε πολλά μείζονος σημασίας πολιτικά θέματα και επιθυμούν να συνεργαστούν για την προώθησή τους προς όφελος της χώρας.
Η συνέντευξη τύπου θα γίνει διαδικτυακά μέσω της πλατφόρμας Zoom και θα μεταδοθεί ζωντανά μέσα από το κανάλι της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ στο YouTube.
Διακήρυξη συνεργασίας
Είχαμε την αμυδρή ελπίδα ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με την παρέα των “αρίστων”, θα αποτολμούσε τις δομικές, θεσμικές μεταρρυθμίσεις, που χρειάζεται η χώρα, “σπάζοντας αβγά”. Δυστυχώς, αποδείχθηκε ότι η κυβέρνηση της ΝΔ δεν έχει τη θέληση ή την ικανότητα ούτε καν να τα βγάλει από τη “χάρτινη συσκευασία”. Το να συγκρίνεται με τον εσμό ψυχιατρικού και ποινικού ενδιαφέροντος, που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, και να συμπεραίνει αυτάρεσκα ότι είναι καλύτερη, βάζει πολύ χαμηλά τον πήχη και, κυρίως, δεν προσφέρει χάρτη εξόδου από την κινούμενη λάσπη της παρακμής, στην οποία έχει βουλιάξει, εδώ και καιρό, η πατρίδα μας.
Χρειαζόμαστε συγκεκριμένες πολιτικές και όχι σε βάθος τετραετίας – και τις χρειαζόμαστε “χθες”:
▪ Προστασία της εθνικής μας ταυτότητας από την ισλαμική εισβολή. Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, κράτος, που υφίσταται εισβολή, χρηματοδοτεί τον εισβολέα και θέτει τις Ένοπλες Δυνάμεις στην υπηρεσία του. Ο παρανόμως εισερχόμενος πρέπει να αντιμετωπίζει τις συνέπειες του νόμου ως μονόδρομο: σύλληψη, δίκη, καταδίκη, απέλαση.
▪ Σθεναρή στάση απέναντι στην τουρκική βουλιμία. Ο ενδοτισμός, που βαφτίζεται “διάθεση διαλόγου”, αποθρασύνει τον “σουλτάνο” και ανοίγει την όρεξή του. Ο μόνος τρόπος αποφυγής του πολέμου είναι να καταλάβει ο αντίπαλος ότι, σε περίπτωση που εκείνος τον προκαλέσει, έχει να χάσει περισσότερα από όσα προσδοκά να κερδίσει.
▪ Απαλλαγή της Οικονομίας από τον βρόχο του κρατισμού. Το κράτος είναι επόπτης της οικονομικής δραστηριότητας, όχι σχεδιαστής η πάτρωνάς της, ούτε – το χειρότερο – ανταγωνιστής της.
▪ Χαμηλή, γραμμική (flat tax) φορολογία, μόνο σε υπαρκτά εισοδήματα, όχι σε τεκμαρτά ή μελλοντικά, με όλα τα έξοδα να αναγνωρίζονται και να εκπίπτουν από το φορολογητέο εισόδημα. Η μείωση των φορολογικών επιβαρύνσεων είναι προϋπόθεση ανάπτυξης, όχι επακόλουθό της.
▪ Απλό και σταθερό φορολογικό νόμο, χωρίς υποπεριπτώσεις και ανθυποπεριπτώσεις, δόλιες απαλλαγές και φαύλες επιδοτήσεις, που ευνοούν το πελατειακό αλισβερίσι και αποθαρρύνουν τους σοβαρούς επενδυτές.
▪ Δημιουργία ψηφιακού Δημοσίου, με ψηφιακή λογική στον σχεδιασμό του. Σήμερα απλώς ψηφιοποιούμε τη γραφειοκρατία.
▪ Εφαρμογή του νόμου και της τάξης σε όλους, χωρίς εξαιρέσεις.
▪ Πάταξη της θεσμικής ανομίας της Αριστεράς: της αντίληψης, ότι ο αυτόκλητος ρόλος του “λαϊκού επαναστάτη” σε θέτει υπεράνω του νόμου.
▪ Αποκλεισμό από το πολιτικό σύστημα κάθε κόμματος, που διακηρύσσει και απεργάζεται την επιβολή δικτατορίας –“κόκκινης”, “μαύρης” ή οποιασδήποτε άλλης “απόχρωσης”.
▪ Κατάργηση του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, που έχει μετατραπεί σε κράτος εν κράτει και σε καρκίνωμα της δημόσιας ζωής.
▪ Καθιέρωση παντού, στο Δημόσιο, της σχέσης κόστους-αποτελέσματος. Συνεχή αξιολόγηση δομών και ανθρώπων και σύνδεση αμοιβών με απόδοση, απολύοντας τους επίορκους ή ανεπαρκείς.
▪ Απόσυρση του κράτους από τον ρόλο του επιχειρηματία. Δημόσιο αγαθό είναι αυτό που προσφέρεται από το Δημόσιο, με χρήματα του φορολογούμενου, όχι αυτό που παράγεται από κρατικές επιχειρήσεις, το οποίο πάντα κοστίζει υπερβολικά και είναι συνήθως κακής ποιότητας.
▪ Απαλλαγή της Παιδείας από την κομματική μόλυνση και σύνδεσή της με τις ανάγκες της Αγοράς.
Αυτές είναι οι βασικότερες από τις 50 συνολικά θέσεις, στις οποίες η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ, με πρόεδρο τον Θάνο Τζήμερο, και η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ, με πρόεδρο τον Φαήλο Κρανιδιώτη, διαπίστωσαν απόλυτη ταύτιση απόψεων και αποφάσισαν, στις επόμενες εθνικές εκλογές, να συμπράξουν εκλογικά. Ο συνασπισμός ονομάζεται «ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ», και επικεφαλής είναι ο Θάνος Τζήμερος.
Τα δύο κόμματα διατηρούν την οργανωτική, οικονομική και ιδεολογική τους ανεξαρτησία, ενώ στις θέσεις που διαφέρουν, συνεχίζουν να έχουν το καθένα τη δική του αντίληψη. Όμως, πρόκειται για επουσιώδη θέματα, και, όταν το Έθνος κινδυνεύει με εξάλειψη από τον χάρτη, κανένας Έλληνας δεν έχει την πολυτέλεια να αναλώνεται σε διαξιφισμούς για το “φύλο των αγγέλων”. Πάντως, μεταξύ των δύο συνασπιζόμενων κομμάτων, υπάρχουν λιγότερες διαφωνίες απ’ όσες στο εσωτερικό της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ.
Δεν είμαστε ακροδεξιοί, όπως τα φερέφωνα της παρακμής έσπευσαν να διαδώσουν, ούτε εθνικιστές, με την έννοια του “παρελθοντοκάπηλου” και του “φουστανελολάγνου”. Αλλά είμαστε πατριώτες. Αγαπάμε την πατρίδα μας, όπως και την οικογένειά μας, διότι η πατρίδα μας είναι η ευρύτερη οικογένειά μας. Είμαστε ανοιχτόμυαλοι, πολίτες του κόσμου, που θέλουν η Ελλάδα να πάψει να είναι ο
“παρίας” της διεθνούς κοινότητας και να πρωταγωνιστήσει στον διεθνή στίβο ως χώρα παραγωγής προϊόντων, ιδεών, τεχνολογίας και πολιτισμού.
Είμαστε, επίσης, Ευρωπαίοι, διότι η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη, όντας το λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού, μολονότι φρίττουμε με την πολιτική μυωπία και την ατολμία των ηγετών της Ε.Ε., που παρακολουθούν – «μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» – τη μεταμόρφωσή της, με δημοκρατικές διαδικασίες, σε ισλαμικό χαλιφάτο και, εν τω μεταξύ, σε στρατόπεδο εκπαίδευσης ισλαμιστών τρομοκρατών, με βολές επί ζωντανών στόχων, των ευρωπαίων πολιτών. Θέλουμε να δώσουμε τη μάχη, μέσα από τους θεσμούς της Ε.Ε., αυτούς που μας εξασφάλισαν 70 χρόνια ειρήνης, η ήπειρός μας να παραμείνει ευρωπαϊκή και να μη μεταβληθεί σε πολυπολιτισμική δυστοπία.
Καλούμε όσες πολιτικές δυνάμεις έχουν τους ίδιους στόχους και το ίδιο όραμα, να συμμετάσχουν στον συνασπισμό μας, χωρίς τις αγκυλώσεις της κομματικής γεωγραφίας του παρελθόντος. Η Χώρα πρέπει και μπορεί, όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά να ευημερήσει και να διακριθεί.
Οι Αρχές – Πολιτική φιλοσοφία
Η κρίση της χώρας είναι πρωτίστως ηθική. Ζούμε, εδώ και δεκαετίες, σε ένα σύστημα αντεστραμμένων αξιών, στο οποίο όλα τα μεγέθη σταθμίζονται με βάση το πολιτικό κόστος και η εφαρμογή αλλά και η ψήφιση των νόμων εξαρτώνται από το κομματικό συμφέρον. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, γενικευμένης θεσμικής ανομίας, όλες οι άλλες κρίσεις (οικονομική, πολιτισμική, κοινωνική, διοικητική) είναι φυσική νομοτέλεια.
Το πολιτικό προσωπικό της Χώρας, αποτελούμενο από καριερίστες πολιτικούς, χωρίς εργασιακή εμπειρία στην πραγματική Οικονομία, παιδιά του “κομματικού σωλήνα”, διαδρομιστές των κομματικών γραφείων και “ηγέτες” κληρονομικώ δικαιώματι, αποδεικνύεται ανεπαρκές, για να αντιμετωπίσει την παρακμή, στην οποία το ίδιο συνετέλεσε.
Όσοι συμμετέχουμε σ’ αυτήν την πρωτοβουλία (κόμματα, δεξαμενές σκέψεις, κοινωνικοί φορείς, ανεξάρτητοι πολίτες), συμφωνούμε στο ότι η χώρα είναι σαν ένα κτήριο που έχει πληγεί στον φέροντα οργανισμό του. Αν δεν αποκατασταθεί η στατική του επάρκεια, αν δεν ενισχυθούν τα θεμέλια και οι κολόνες, όσα “μερεμέτια” κι αν γίνουν, δεν πρόκειται να το στηρίξουν. Πυλώνες κάθε έθνους είναι οι αξίες του. Θέλουμε να συμβάλουμε στην αποκατάστασή τους.
Εθνική ταυτότητα
Πρόκειται για την πιο συκοφαντημένη έννοια της Μεταπολίτευσης. Έχει ταυτιστεί με τον μισαλλόδοξο εθνικισμό, με την ακροδεξιά, με την προγονολατρεία. Όμως, η εθνική ταυτότητα είναι το στοιχείο που προσδίδει “στίγμα” στην ύπαρξή μας και την κάνει αναγνωρίσιμη στον υπόλοιπο κόσμο. Το να έχεις συνείδηση της ιστορικής σου συνέχειας, το να αισθάνεσαι φορέας πολιτισμού αιώνων δεν είναι οπισθοδρομισμός. Αντιθέτως, είναι εφαλτήριο προόδου –ατομικής και κοινωνικής– είναι η κατάθεσή μας στην “τράπεζα” του μέλλοντος.
Φιλοπατρία
Τον όρκο των Αθηναίων Εφήβων, «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω», δεν τον αντιλαμβανόμαστε μόνο στη γεωγραφική του διάσταση. Η πατρίδα “ελαττώνεται”, όταν ο πληθυσμός της φθίνει, όταν το ΑΕΠ της συρρικνώνεται, όταν τα καλύτερα μυαλά της αναζητούν αλλού προοπτική ευημερίας, όταν το “ειδικό βάρος” της στη γεωπολιτική σκακιέρα μειώνεται, όταν εξαρτάται από δανεικά, για να λειτουργήσει, όταν δεν μπορεί να είναι «σεβαστή εις τους φίλους και τρομερά διά τους εχθρούς».
Θέλουμε η χώρα μας να αποκτήσει ξανά υγεία: πολιτική και κοινωνική. Στον σύγχρονο κόσμο, το υπόβαθρο, για να γίνει αυτό, είναι – είτε μας αρέσει είτε όχι – η Οικονομία. Όταν είσαι “με απλωμένο το χέρι” στα οικονομικά θέματα, θα είσαι και “με την πλάτη στον τοίχο” στα εθνικά.
Ευρωπαϊκή ταυτότητα
Δεν είμαστε φιλοευρωπαίοι. Είμαστε Ευρωπαίοι. Η Ελλάδα ανήκει γεωγραφικά, ιστορικά και πολιτισμικά σε αυτήν την ομάδα εθνών, και δεν μπορεί “να λύσει τους κάβους και να σαλπάρει για αλλού”. Η Ευρώπη είναι η οικογένειά μας, παρά τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει, αυτήν την περίοδο. Όμως, έχουμε μόνο μία επιλογή: να εργαστούμε για τη λύση τους, μαζί με τους λαούς της Ευρώπης.
Ευρωσκεπτικισμός
Ακόμα μια συκοφαντημένη και παρεξηγημένη έννοια. Δεν πρόκειται για άρνηση της Ευρώπης, αλλά για έναν γόνιμο προβληματισμό, πάνω στην πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Θεωρούμε ότι η Ε.Ε. κάνει τερατώδη λάθη: στην εισβολή του Ισλάμ, την οποία ονομάζουμε, κατ’ ευφημισμόν, “μεταναστευτικό”, στην υιοθέτηση του μεταμοντέρνου φασισμού της πολιτικής ορθότητας, στον κεντρικό σχεδιασμό πολλών τομέων της Οικονομίας, στη διόγκωση της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, στην αδυναμία της να οραματιστεί ένα σαφές πλαίσιο λειτουργίας, γοητευτικό για τους λαούς της.
Από την άλλη, η Ε.Ε. έχει εξασφαλίσει 70 χρόνια ειρήνης, ελευθερία διακίνησης ανθρώπων, προϊόντων και ιδεών, και ένα βιοτικό επίπεδο για τους πολίτες της, από τα υψηλότερα στον κόσμο. Η συνέχεια της Ε.Ε. δεν είναι ένα προκατασκευασμένο σενάριο. Η Ε.Ε. είναι ένα πείραμα εν εξελίξει. Την ιστορία της την γράφουν οι λαοί της, άρα και εμείς. Προτιμούμε να ανήκουμε στην ομάδα των συγγραφέων, παρά των αναγνωστών.
Ελευθερία – Ευθύνη
Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Στην Ελλάδα μιλάμε μόνο για ελευθερία, ξεχνώντας την αντίστοιχη ευθύνη. Ο ανεύθυνος πολίτης, που έχει με την Πολιτεία μια μόνιμη σχέση επαναστατημένου εφήβου, υπήρξε “προϊόν”, που διαμόρφωσε η μεταπολιτευτική “Παιδεία”, σύμφωνα με την οποία επιτρέπονται τα πάντα, ενώ οι υποχρεώσεις των εμπλεκομένων είναι ανύπαρκτες.
Δημιουργικότητα
Οι Έλληνες, για χιλιάδες χρόνια, ήταν πρωτοπόροι στις τέχνες και στις επιστήμες. Μεγαλούργησαν δημιουργώντας. Όμως, η δημιουργικότητα θέλει το κατάλληλο περιβάλλον, για να ανθίσει.
Οι λόγοι, που η χώρα σήμερα δεν παράγει σχεδόν τίποτε και οι δημιουργικοί Έλληνες μεταναστεύουν, είναι:
α) το πολιτικό σύστημα
β) η δημόσια διοίκηση και
γ) η κυρίαρχη αριστερόστροφη αντιεπιχειρηματική κουλτούρα.
Πρόκειται για έναν “τοξικό” συνδυασμό, που ποινικοποιεί την επιτυχία, δαιμονοποιεί τον πλούτο, υπονομεύει την καινοτομία και θέτει αναρίθμητα κρατικά εμπόδια, σε κάθε δημιουργική προσπάθεια. Ταυτόχρονα, προβάλλει το πρότυπο του δικαιωματιστή, που συνεχώς διεκδικεί μερίδιο από τα εισοδήματα των άλλων και ποτέ δεν ικανοποιείται.
Εργασία
Ένας αυτονόητος κανόνας, για χιλιάδες χρόνια εξέλιξης της ανθρωπότητας, πρέπει, δυστυχώς, να υποστηριχθεί με επιχειρήματα: η εργασία είναι ο μόνος τρόπος προσωπικής και εθνικής ευημερίας.
Η εργασία δεν είναι δικαίωμα, όπως ανοήτως αναφέρεται στο Σύνταγμα. Είναι δυνατότητα. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να σου προσφέρει εργασία – ούτε το κράτος. Το κράτος διαχειρίζεται χρήματα των φορολογουμένων και η αποστολή του είναι να παρέχει στους πολίτες του υπηρεσίες με την καλύτερη δυνατή ποιότητα και με το χαμηλότερο δυνατόν κόστος, όχι να προσλαμβάνει, ως φιλανθρωπικό σωματείο, στρατιές πολιτών, συνήθως φίλων του κυβερνώντος κόμματος.
Όμως, οφείλει να διασφαλίζει σε κάθε πολίτη τη δυνατότητα να εργαστεί και να προκόψει, είτε ως εργοδοτούμενος είτε ως εργοδότης, θεσπίζοντας ένα σταθερό νομικό και φορολογικό πλαίσιο, με χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές και διευκόλυνση του επιχειρείν, έτσι ώστε το ρίσκο να ανταμείβεται και η χώρα μας να ανταγωνίζεται, επί ίσοις όροις, τις υπόλοιπες χώρες, καθώς, σε μια παγκοσμιοποιημένη Οικονομία, οι επενδυτές προτιμούν τον φιλικότερο γι’ αυτούς προορισμό.
Αξιοκρατία
Αξιοκρατία στον ιδιωτικό τομέα είναι να τηρούνται οι όροι του υγιούς ανταγωνισμού, ώστε οι καλύτεροι, οι ικανότεροι, οι παραγωγικότεροι, να δίνουν τον ρυθμό στην Αγορά. Σήμερα, τον δίνουν οι διαπλεκόμενοι με το Δημόσιο.
Αξιοκρατία στον δημόσιο τομέα είναι κάθε δημόσιος λειτουργός να κρίνεται βάσει στόχων, και οι απολαβές και η εξέλιξή του να εξαρτώνται από την επίτευξή τους. Ο πολύ ικανός να αμείβεται ανάλογα, να προάγεται και να αναλαμβάνει υπεύθυνες θέσεις, ο μέτριος να βελτιώνεται και ο αδιάφορος να απολύεται. Δεν έχει καμία υποχρέωση ο φορολογούμενος να μισθοδοτεί εκ του υστερήματός του στρατιές αέργων, επειδή κάποτε τα κόμματα τους διόρισαν σε θέσεις αργομισθίας.
Δικαιοσύνη
Και μόνο το ότι μια υπόθεση, για να τελεσιδικήσει, στη χώρα μας χρειάζεται πάνω από 10 χρόνια, συνιστά «αρνησιδικία». Ουσιαστικά, η Δικαιοσύνη έχει καταργηθεί. Η μικρή παραβατικότητα, η οποία ταλαιπωρεί την καθημερινότητα του πολίτη, είναι αδύνατον να αντιμετωπισθεί με το υπάρχον χρονοβόρο και πολυέξοδο σύστημα προσφυγής στη Δικαιοσύνη.
Η μεγάλη παραβατικότητα έχει, συχνά – ακόμα και για το κοινό έγκλημα – πολιτική κάλυψη. Η Δικαιοσύνη είναι υποχείριο της εκτελεστικής εξουσίας, διορίζεται και ελέγχεται από αυτήν, ακυρώνοντας τον ρόλο που θα έπρεπε να έχει, ως το “ανοσοποιητικό σύστημα” μιας κοινωνίας.
Τάξη και ασφάλεια
Η αυτονόητη κατάκτηση των προηγμένων κοινωνιών είναι ακόμα, για την Ελλάδα, εξωτικό ζητούμενο. Θεωρείται φυσικό το να περνάει η εφαρμογή του νόμου μέσα από πολιτικά φίλτρα, το να τίθεται
υπεράνω του νόμου η κομματική ανομία, το να καταγγέλλεται ως αυταρχική συμπεριφορά η αυτονόητη υποχρέωση της Αστυνομίας να επεμβαίνει κατασταλτικά, όταν συμβαίνουν παράνομες πράξεις.
Ο πολίτης είναι απροστάτευτος στο έλεος οποιουδήποτε παρανομεί, είτε ως εγκληματίας του κοινού ποινικού κώδικα είτε ως φέρελπις “κοινωνικός επαναστάτης”. Οι ισχύοντες κανόνες εμπλοκής δένουν τα χέρια της Αστυνομίας, μετατρέποντάς την σε “σάκο του μποξ”, για μια κοινωνία που δεν έχει αντιληφθεί ότι, όταν η τάξη και η ασφάλεια διασαλεύονται, η αποκατάστασή τους συνεπάγεται τη χρήση νόμιμης βίας.
Η εγκαθίδρυση κλίματος τάξης και ασφάλειας, με μηδενική ανοχή στην παραβατικότητα, θα ανακουφίσει τον πολίτη και, ταυτόχρονα, θα δώσει νέα ώθηση στην Οικονομία, καθώς κανένας δεν επενδύει σε μια χώρα γενικευμένης και ενδημικής αναρχίας.
Μεταναστευτικό
Δεν πρόκειται για μετανάστευση αλλά για εισβολή. Ελάχιστοι είναι όσοι προέρχονται από εμπόλεμες περιοχές. Αυτοί, οι πραγματικοί πρόσφυγες, ζητούν προσωρινά καταφύγιο, μέχρι να αποκατασταθεί η ειρήνη στην περιοχή τους, για να επιστρέψουν στις εστίες τους. Οι περισσότεροι, που μπαίνουν παράνομα στη χώρα, είναι οικονομικοί τυχοδιώκτες ή συνειδητοί φορείς του ισλαμικού ιμπεριαλισμού, μέσω της μετανάστευσης, που, με το προκάλυμμα της θρησκείας, επιχειρεί να αλώσει την Ευρώπη εκ των έσω.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αντί να αποκρούσει την εισβολή, την διευκολύνει. Αυτή η στάση αυξάνει τις ροές. Ακόμα κι αν επρόκειτο για τους πλέον συμβατούς με την ελληνική κοινωνία πληθυσμούς, είναι αδύνατον ένα κράτος να φιλοξενήσει και να αφομοιώσει τόσο μεγάλο αριθμό ξένων, πολλώ δε μάλλον, ένα κράτος σε κρίση και με οικονομική δυσπραγία.
Το πρόβλημα καθίσταται εφιαλτικό, καθώς το 99% των εισβολέων πιστεύουν στο Ισλάμ. Το Ισλάμ δεν είναι μόνο θρησκεία. Είναι ένα κανονιστικό πλαίσιο: ένα νομικό, πολιτικό και στρατιωτικό σύστημα, απολύτως ασύμβατο με τις ευρωπαϊκές αξίες. Δεν κινδυνεύει μόνο η κοινωνική ειρήνη αλλά η ίδια η υπόστασή μας, ως έθνος.
Ο χειρισμός του θέματος, από μέρους όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, το επιδείνωσε, διότι δημιούργησε κίνητρο σε νέα κύματα εισβολέων. Ο μόνος τρόπος για να σταματήσουν είναι να πάψει να υφίσταται το κίνητρο. Δεν έχουμε καμιά υποχρέωση να καταργήσουμε τα σύνορά μας. Ο νόμος για την παράνομη είσοδο εξακολουθεί να είναι σε ισχύ και πρέπει να εφαρμοστεί αμέσως. Όποιος καταδικάζεται σε φυλάκιση για παράνομη είσοδο, είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να έχει το καθεστώς του φυλακισμένου, σε κλειστές δομές, χωρίς δικαίωμα εξόδου ή σε ακατοίκητα νησιά, έως ότου
ολοκληρωθούν οι νομικές διαδικασίες απέλασής του, όσον χρόνο κι αν χρειαστούν, εκτός αν αποφασίσει να αναχωρήσει ο ίδιος οικειοθελώς. Αίτημα ασύλου εξετάζεται μόνο, αν ο αιτών είναι πολίτης χωρών που συνορεύουν με την Ελλάδα, διότι μόνο τότε υφίσταται η έννοια του δυνητικού πρόσφυγα. Σε κάθε άλλη περίπτωση, το αίτημα απορρίπτεται ασυζητητί. Το καθεστώς αυτό πρέπει να ισχύσει για όλους όσοι μπήκαν παράνομα, από το 2015 και μετά, τουλάχιστον. Δεν θα γίνει η χώρα μας, ούτε η Ευρώπη, ισλαμικό χαλιφάτο, επειδή έτσι αποφάσισαν οι χρηματοδότες της εισβολής, είτε είναι ισλαμικά κέντρα είτε “δυτικοί” υπέρμαχοι της πολυπολιτισμικής δυστοπίας.
Οικονομία
Ανάπτυξη και κρατισμός δεν συνδυάζονται. Το οθωμανοσοβιετικό μοντέλο του ελληνικού κράτους είναι εχθρικό προς την επιχειρηματικότητα, καθώς αντιλαμβάνεται τον ρόλο του κράτους, όχι ως επόπτη της εφαρμογής των κανόνων, που διέπουν το οικονομικό παιχνίδι, αλλά ως επιχειρηματία, αντίπαλο της ιδιωτικής Οικονομίας.
Το κράτος θα πρέπει να περιορισθεί αποκλειστικά στην άσκηση των 3 εξουσιών και να εγγυάται ότι οι κανόνες θα εφαρμόζονται σε όλους, χωρίς καμία εξαίρεση ή προνομιακή μεταχείριση. Ανάμεσα στην ασυδοσία και στη διαπλοκή του ανήθικου επιχειρηματία των τριτοκοσμικών χωρών και στην ασφυξία της Οικονομίας, που προκαλεί η υπερ-ρύθμιση ενός κράτους-δυνάστη, υπάρχουν τόσα επιτυχημένα παραδείγματα, που μπορούμε να αντιγράψουμε: της Ελβετίας, της Σιγκαπούρης, της Εσθονίας, της Ν. Κορέας, ακόμα και της Ρουμανίας, που μας έχει, προ πολλού, ξεπεράσει σε ΑΕΠ και σε ρυθμό ανάπτυξης.
Για να προσελκύσει επενδυτές η χώρα μας, είτε Έλληνες είτε ξένους, θα πρέπει να βελτιωθεί σε μια σειρά δεικτών, που αποτυπώνονται στις εκθέσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας και αφορούν στο σύνολο της λειτουργίας της Δημόσια Διοίκησης και του Τραπεζικού Συστήματος. Οι επενδυτές δεν έρχονται, όταν τους εκλιπαρεί ο Υπουργός Ανάπτυξης ή ο Πρωθυπουργός. Έρχονται μόνοι τους, αν διαπιστώσουν ότι έχουμε νομική σταθερότητα, λογική φορολογία, γρήγορη απονομή δικαιοσύνης, τάξη και ασφάλεια, αξιόπιστες μεταφορές, λειτουργικό τραπεζικό σύστημα, ψηφιακές υπηρεσίες, σεβασμό στην ιδιοκτησία, συνέχεια του κράτους. Εάν δεν εξυγιανθούν τα επιμέρους, το σύνολο της Οικονομίας θα καρκινοβατεί, με όσα αυτό συνεπάγεται για την εθνική μας υπόσταση.
