“ Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου να το λες”
Η διάσημη ρήση του Βολτέρου διδάσκονταν στα σχολεία και στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου, μαζί με τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας, οι οποίες έχουν στην Αρχαία Ελλάδα, για αιώνες, γαλουχώντας μορφωμένους πολίτες και πάνω από όλα μορφωμένους και συγκροτημένους ανθρώπους που αποτελούσαν τα θεμέλια και τους στυλοβάτες των δημοκρατικών κοινωνιών που εμείς οι λίγο μεγαλύτεροι γνωρίσαμε και μεγαλώσαμε μέσα σε αυτές.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Ακόμα και οι άνθρωποι, οι πολίτες, που η ζωή δεν τους έδωσε τη δυνατότητα της μόρφωσης, αλλά και αυτοί που κατ’ επιλογήν είχαν αποφασίσει να μην σπουδάσουν και να μην πάνε σχολείο, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, ήξεραν και είχαν στο πετσί τους τις δημοκρατικές αρχές και αντιλήψεις που πρέπει να διακρίνουν έναν πολιτισμένο και δημοκρατικό κόσμο.
Η μάχη των ιδεών, η μάχη της πολιτικής, η σύγκρουση ιδεών και πολιτικών, δίνονταν μέσα από πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση και κρίνονταν από το αποτέλεσμα της κάλπης μέσα από ελεύθερες και δίκαιες εκλογές.
Για να εξασφαλιστεί και να προστατευτεί αυτή η δημοκρατική διαδικασία και ελευθερία, έγιναν δυο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, χύθηκε πολύ αίμα και χάθηκαν άπειρες ανθρώπινες ζωές σε όλο το μήκος και το πλάτος του πλανήτη.
Το βασικότερο όπλο για την εξασφάλιση και προστασία της δημοκρατίας, και αυτό για το οποίο χύθηκε αίμα και χάθηκαν ζωές στη διάρκεια των αιώνων, είναι η ελευθερία λόγου και έκφρασης.
Τα τελευταία όμως χρόνια και ειδικά μετά το κομβικό έτος 2000, η ανθρωπότητα και οι κοινωνίες σε όλο τον κόσμο αργά, μεθοδικά και σταθερά να γίνονται δούλοι και υποχείρια της αποκαλούμενης τεχνολογίας που υποτίθεται θα διευκόλυνε τη ζωή της ανθρωπότητας και θα την οδηγούσε σε νέους ορίζοντες.
Μιας τεχνολογίας η οποία στη συντριπτική της πλειοψηφία εφευρέθηκε και δημιουργήθηκε από περιθωριακούς τύπους κλεισμένους σε γκαράζ και υπόγεια σπιτιών, των οποίων βασικό χαρακτηριστικό ήταν και είναι η αποφυγή της επαφής με την κοινωνία και τους ανθρώπους.
Κορυφαίο όπλο αυτής της τεχνολογίας και αυτών των περιθωριακών τύπων η δημιουργία των αποκαλούμενων μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία όχι απλά έχουν κυριαρχήσει στη ζωή μας, αλλά την κατευθύνουν και την καθορίζουν σε καθημερινή βάση.
Τα πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο δεν διδάσκουν πλέον κλασική φιλοσοφία, δημοκρατικές ιδέες, ανθρώπινες σχέσεις, ιστορία, και πολιτισμό. Διδάσκουν και ποτίζουν τα μυαλά της νέας γενιάς με τις ιδέες ότι αυτό που μετράει είναι μόνο η τεχνολογία, και αυτό που θα πρέπει να γίνεται σεβαστό είναι η δικτατορία της προστασίας και αποδοχής περιθωριακών ομάδων, η δικτατορία του politically correct. Του politically correct που προωθούν οι περιθωριακοί και αγοραφοβικοί δισεκατομμυριούχοι της Silicon Valley και οι αμόρφωτοι επιβαλλόμενοι από αυτή την τεχνολογία αστέρες του Χόλυγουντ. Το σύστημα που έβαλε σε μαύρη λίστα, αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου, όπως το “Όσα Παίρνει ο Άνεμος”.
Σήμερα στα σχολεία και στα πανεπιστήμια του πλανήτη δε διδάσκεται Αριστοτέλης, Περικλής, Βολτέρος, Ρουσσώ, αλλά πως θα χρησιμοποιήσεις το Twitter, το Facebook και το Instagram, για να κυριαρχήσεις και να πλουτήσεις σε μια απρόσωπη, απάνθρωπη κοινωνία, που τον άνθρωπο έχει αντικαταστήσει το πληκτρολόγιο ενός υπολογιστή και η κατασκευασμένη εικόνα.
Όλα αυτά ξεκίνησαν, δήθεν, με την πρόθεση να δώσουν δύναμη έκφρασης στον απλό άνθρωπο, τον απλό πολίτη, κόντρα στα συμφέροντα και τα πολιτικά συστήματα που είχαν τη δύναμη να ελέγξουν την ενημέρωση και την ελεύθερη έκφραση ιδεών.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν και τα αποκαλούμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εξελίχθηκαν στην ηρωίνη με τον οποία έχει εθιστεί η ανθρωπότητα, η δήθεν ιδέα της ελεύθερης χωρίς φίλτρα και χωρίς κόστος, έκφρασης εξελίχθηκε σε μια από την πίσω πόρτα καταστρατήγηση των δημοκρατικών ελευθεριών και κυρίως της ελευθερίας έκφρασης.
Η χθεσινός αποκλεισμός του λογαριασμού του ενεργεία Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, από το μέσο κοινωνικής δικτύωσης Twitter, και στην συνέχεια των λογαριασμών γνωστών υποστηρικτών του, έφερε στο προσκήνιο με τον πλέον ανησυχητικό τρόπο, το μέγεθος και την επικινδυνότητα του προβλήματος.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ο Ντόναλντ Τράμπ, οι διακηρύξεις του και οι πράξεις του τις τελευταίες εβδομάδες, χρήσουν βαριάς πολιτικής καταδίκης. Την καταδίκη αυτή την απένειμε ο αμερικανικός λαός στις προεδρικές εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου, και αυτός μέσω των νόμιμα εκλεγμένων εκπροσώπων του, θα είναι που θα την απονείμει όσο αφορά την ευθύνη του, ηθική ή πολιτική, για τα τραγικά γεγονότα του Καπιτωλίου στην Ουάσιγκτον στις 6 Ιανουαρίου. Τις τυχόν ποινικές ευθύνες θα τις απονείμει, εάν κριθεί αναγκαίο η αμερικανική δικαιοσύνη, όπως συμβαίνει και πρέπει να συμβαίνει, σε πραγματικές δημοκρατίες.
Στις πραγματικές όμως δημοκρατίες και κοινωνίες, ο κατηγορούμενος και ειδικά ο πολιτικός έχει το δικαίωμα να εκφραστεί, να απολογηθεί και να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ειδικά η ελευθερία της έκφρασης είναι αδιαπραγμάτευτη στη δημοκρατία.
Τεράστια είναι η ευθύνη και όλων αυτών, που αποκαλούν τον εαυτό τους δημοσιογράφο, αλλά και των οργανισμών που αποκαλούν τον εαυτό τους μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι δημοσιογράφοι και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν καθήκον να υπηρετούν τους πολίτες και την κοινωνία, και πάνω από όλα να υπερασπίζονται το λίκνο της δημοκρατίας που είναι η ελευθερία της έκφρασης. Η σιωπή και η αποφυγή στηλίτευσης, μιας εξόφθαλμης φίμωσης και παραβίασης της ελευθερίας έκφρασης ενός εκλεγμένου Προέδρου, που μόλις πριν λίγες εβδομάδες ψηφίστηκε, παρά την ήττα του, από 75 εκατομμύρια πολίτες των ΗΠΑ, αποτελεί για κάθε δημοσιογράφο και για κάθε μέσο μαζικής ενημέρωσης παραβίαση καθήκοντος και απεμπόληση της ιερής αποστολής της αποκαλούμενης Τέταρτης Εξουσίας.
Δεν είναι δυνατόν να επιτραπεί σε μια απρόσωπη και άγνωστη ομάδα ατόμων, κλεισμένων σε ένα δωμάτιο, να φιμώνουν ηγέτες και ιδέες ακόμα και όταν διαφωνούν με αυτές. Να της καταδικάσουν με τον πλέον έντονο τρόπο ναι, να τις μαρκάρουν ως λανθασμένες, επιθετικές, ακόμα και εγκληματικές ναι, αλλά να τις φιμώσουν όχι.
Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό και πέρα από ελάχιστους ρομαντικούς, που αυτοί που προχώρησαν στη φίμωση χαρακτηρίζουν γραφικούς, ακροδεξιούς, λαϊκιστές, και ρατσιστές, να μην κουνιέται φύλο.
Δεν είναι δυνατόν να είναι αποδεκτό μια ομάδα αγνώστων και κρυμμένων από την κοινωνία ατόμων, με πάτημα ενός πλήκτρου στο πληκτρολόγιο ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή να φιμώνονται ηγέτες, πολιτικοί, κοινωνικές ομάδες, και πολλές φορές ακόμη παραπέρα να καταστρέφονται ανθρώπινες ζωές, μέσα σε δευτερόλεπτα.
Η Δημοκρατία αργοπεθαίνει στο όνομα της Δημοκρατίας.
Σήμερα είναι ο Τράμπ. Αύριο ποιος;
Σήμερα μπορεί να είναι ο Τράμπ, αύριο ποιος;
Ο Δημήτρης Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies, και διετέλεσε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ, και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον.
