today-is-a-good-day
22.1 C
Athens

24 Δρομικές Ιστορίες (Υ)περηφάνεια

*Του Νίκου Αρμένη

Η υπερηφάνεια είναι μοναδικό συναίσθημα. Αν δεν έχεις καβαλήσει κανένα καλάμι και μιλάμε για αγνή υπερηφάνεια, είσαι ευλογημένος όταν την αισθανθείς. Σε διαφορετική περίπτωση, παραμονεύει ο κίνδυνος να συμπεριφερθεί κανείς με αλαζονεία και τότε η υπερηφάνεια πάει φυσικά περίπατο..

Ανατρέχοντας στα λεξικά θα βρεις να την περιγράφουν ως «το θετικό συναίσθημα που νοιώθει κάποιος όταν έχει επιτελέσει ένα αξιόλογο έργο το οποίο έχει ως αποτέλεσμα την αυτοεπιβεβαίωσή του».

Το τρέξιμο και συνολικά ο αθλητισμός είναι μία από τις δραστηριότητες στη ζωή που έχουν τη δυνατότητα να σου χαρίσουν ακριβώς αυτό το συναίσθημα.

Μου είναι αδύνατο να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω με ακρίβεια πόσο υπερήφανος έχω αισθανθεί κάθε μία από τις 12 φορές που έχω αγωνιστεί και τερματίσει μέχρι σήμερα στον Μαραθώνιο Δρόμο! Ξέρετε, το αγώνισμα των 42.195 μέτρων, είναι τόσο ιδιαίτερο, τόσο δύσκολο και σκληρό που για τον άνθρωπο εκείνο που θα τα καταφέρει συνιστά υπέρβαση. Με απλά λόγια, τερματίζοντας σε έναν μαραθώνιο, πετυχαίνεις αυτό που για πολλούς, ίσως και για εσένα τον ίδιο πριν την κούρσα, ίσως να φάνταζε αδύνατο. Βλέπεις, τα έχεις βάλει με την απόσταση, με το χρόνο και με τον εαυτό σου και έχεις βγει νικητής..!

Ε, πως είναι δυνατόν να μην αισθάνεσαι υπερήφανος…

Στην περίπτωσή μας υπάρχει και πρόσθετος λόγος. Ο Μαραθώνιος γεννήθηκε στον τόπο μας, μέσα από μία ιστορική μάχη και από την υπεράνθρωπη προσπάθεια του ημεροδρόμου της εποχής να φέρει το νικηφόρο μήνυμα στην Αθήνα. Κάθε μαραθωνοδρόμος στον κόσμο, αυτή την πράξη αναβιώνει! Και οι Έλληνες μαραθωνοδρόμοι, αναβιώνουμε αυτό που έκανε ένας δικός μας πρόγονος..!

Ε, πώς είναι δυνατόν να μην αισθάνεσαι υπερήφανος…

Έπειτα, υπάρχει και το αίσθημα υπερηφάνειας όχι για κάτι που εμείς καταφέραμε αλλά και για εκείνο το αντικειμενικά σπουδαίο που πέτυχε ένας φίλος, ένας συγγενής, ένας συμπατριώτης, ένας άνθρωπος που αγαπάμε ανεξάρτητα από την εθνικότητα, το φύλο και τα πιστεύω του, η χώρα μας, η ομάδα μας κλπ.

Επειδή μιλάμε για τρέξιμο, ειλικρινά αισθάνομαι υπερήφανος και για επιτυχίες άλλων.

Μιλάω για λαμπερές στιγμές απλών αθλούμενων δρομέων που μαζί «λιώσαμε» τα παπούτσια μας, τρέξαμε αμέτρητα χλμ στην προετοιμασία, μοιραστήκαμε πόνο και κούραση και την ημέρα του αγώνα, τους θαύμασα να φτάνουν στη γραμμή του τερματισμού υπερήφανοι νικητές!

Μιλάω και για τις ένδοξες στιγμές πρωταθλητών μας που ίδρωσαν τη φανέλα και αγωνίστηκαν με τρόπο που προσωπικά με συγκίνησε! Ιδιαίτερα όταν μιλάμε για διεθνείς αγώνες με το εθνόσημο στο στήθος, η υπερηφάνεια μου είναι ακόμα εντονότερη.

 

Βασικά, η υπερηφάνεια που χαρίζει το τρέξιμο είναι ένας από τους λόγους που νομίζω πως όσο με κρατάνε τα πόδια μου θα τρέχω..

Γιατί κάθε φορά που με φτάνω και με ξεπερνώ, κάθε φορά που βγάζω μια δύσκολη προπόνηση, κάθε φορά που ολοκληρώνω έναν αγώνα, ανεξάρτητα από το χρόνο στο ρολόι μου, πιστεύω στη δύναμη του ανθρώπου που λάμπει όταν ζυγίζει πολλά στη ..ζυγαριά της υπερηφάνειας και καθόλου σε εκείνη της αλαζονείας και του εγωϊσμού.

*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος-πολιτικός συντάκτης και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται στο ΑΠΕ και το MEGA

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ