“Παραμένοντας απολύτως προσηλωμένη στις νεοφιλελεύθερες και μονεταριστικές πολιτικές και στην κρυφή ατζέντα που είχε την περίοδο που βρισκόταν στην αντιπολίτευση, η Κυβέρνηση Μητσοτάκη ασκεί σήμερα μια πολιτική που θίγει ευθέως το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην εργασία, ενώ στην ουρά για την γκιλοτίνα έχει ήδη βάλει μισθολογικά, ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα”, αναφέρει σε ανακοίνωσή της η αναπληρώτρια εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Τάνια Καραγιάννη και συνεχίζει:
“Η Κυβέρνηση της ΝΔ, που προεκλογικά έταζε ασφάλεια, μείωση της φορολογίας και μεγαλύτερο εισόδημα, τροφοδοτεί με κάθε τρόπο την ανασφάλεια, την ύφεση, τα λουκέτα στην αγορά και την ανεργία. Αρνείται συστηματικά και με διάφορα προσχήματα να προσφέρει ουσιαστική στήριξη στην πραγματική οικονομία, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τις θέσεις εργασίας, το εισόδημα και την κατανάλωση και ετοιμάζεται για νέα επίθεση στις εργασιακές σχέσεις, στους μισθούς και στα δικαιώματα των εργαζομένων, ενώ σε επόμενο χρόνο σειρά θα έχει το Ασφαλιστικό, γεγονός που δεν αποκλείεται ακόμα και μεσοπρόθεσμα να επηρεάσει και το επίπεδο των ήδη κουτσουρεμένων συντάξεων.
Όλα αυτά εν μέσω πανδημικής κρίσης!
Τα πρώτα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής είναι ήδη εμφανή, καταγεγραμμένα και άκρως ανησυχητικά. Η ύφεση, η οποία έκανε την εμφάνισή της ήδη από το τελευταίο τρίμηνο του 2019, πολύ πριν δηλαδή έρθει η πανδημία, διαρκώς αυξάνεται, ενώ η ανεργία αναμένεται να ξεπεράσει φέτος το 20%.
Τα στοιχεία του συστήματος «ΕΡΓΑΝΗ», της ΕΛΣΤΑΤ και του ΟΑΕΔ είναι ενδεικτικά. Σύμφωνα με το ΕΡΓΑΝΗ τον Οκτώβριο 2020 η μισθωτή απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα μειώθηκε κατά 33.356 θέσεις εργασίας. Το συνολικό ισοζύγιο Ιανουαρίου-Οκτωβρίου 2020 δεν είναι απλώς κατά 26% χειρότερο από το ισοζύγιο Ιανουαρίου-Οκτώβρη 2019. Είναι το χειρότερο των τελευταίων ετών.
Ανάλογα και τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τον Αύγουστο και του ΟΑΕΔ για τον Σεπτέμβριο. Οι απασχολούμενοι μειώθηκαν τον εφετινό Αύγουστο κατά 2,5% σε σχέση με τον Αύγουστο του 2019, ενώ ανησυχητικό είναι και το γεγονός της αύξησης της «κρυφής ανεργίας» κατά 91.369 άτομα. Τον, δε, Σεπτέμβριο, το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων ανήλθε στους 1.030.411, παρουσιάζοντας αύξηση της τάξης του 12,83%!
Και παρ’ όλα αυτά, η Κυβέρνηση επιμένει σε περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Θεσμοθετεί για πρώτη φορά τη 10ωρη εργασία. Απορρυθμίζει το σύστημα υπερωριών και θεσμοθετεί την απλήρωτη υπερωριακή εργασία. Επεκτείνει την κατάργηση του πενθήμερου μέσω εργασίας την Κυριακή. Μεταφέρει αρμοδιότητες του ΣΕΠΕ στον ΟΜΕΔ, προσθέτοντας εμπόδια στη διαδικασία επίλυσης εργατικών διαφορών εις βάρος των εργαζόμενων. Ταυτόχρονα, σε εξέλιξη βρίσκεται το σχέδιο επίθεσης στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, προφανώς από φόβο ώστε να καταστείλει προληπτικά το ρόλο των εκπροσώπων των εργαζόμενων στο συντονισμό γενικευμένων αντιδράσεων.
Την ίδια στιγμή, πρακτικά «εγκαταλείπει» τις ΜμΕ, τις οποίες ισχυρίζεται ότι με αυτούς τους τρόπους βοηθά. Αντί όμως για ουσιαστική στήριξή τους, μέσω εφαρμογής επεκτατικής οικονομικής πολιτικής, αύξηση των δημοσίων επενδύσεων και χρήση των χρηματοδοτικών εργαλείων που έχει στη διάθεσή της -και αξιοποιούνται σήμερα ευρέως στο σύνολο της Ευρώπης- εμμένει σε μορφές δανεισμού που απλώς μεταθέτουν το πρόβλημα για αργότερα.
Αντί να παρέχει στις ΜμΕ στήριξη μέσω μη επιστρεπτέων ενισχύσεων και παροχής ρευστότητας με μοναδικό όρο τη διατήρηση των θέσεων εργασίας, εμμένει στη λογική των επιστρεπτέων προκαταβολών. Τις οδηγεί με αυτό τον τρόπο μεσομακροπρόθεσμα στο λουκέτο, έχοντας ήδη σχεδιάσει τον τρόπο που αυτό θα μπει, με τις λεπτομέρειες να προβλέπονται στον νέο Πτωχευτικό Κώδικα, που εδώ και λίγο καιρό η ίδια θεσμοθέτησε.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει μια ακραία αντικοινωνική ατζέντα. Η πολιτική της μοιράζει φτώχεια, δυστυχία, άρση κοινωνικών δικαιωμάτων, διάλυση των στρατηγικών κοινωνικών δομών και δομών πρόνοιας. Προάγει ένα μοντέλο οικονομίας που παραπέμπει στις αρχές του 20ου αιώνα, επενδύοντας στη μείωση των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων. Αντιμετωπίζει τη δημόσια Υγεία, την Παιδεία και τις δομές Πρόνοιας μόνο ως κόστος, και επενδύει στην εξοικονόμηση πόρων από τη συρρίκνωσή τους, ενώ υπονομεύει συστηματικά τις ΜμΕ προς όφελος των πολυεθνικών.
Αυτή η πολιτική γεννάει ανασφάλεια και φόβο, δημιουργεί συνθήκες πολιτικής και κοινωνικής ανωμαλίας και μπορεί να επιβληθεί μόνο διά της τρομοκράτησης, της ψυχολογικής βίας και της καταστολής.
Η Κυβέρνηση, όμως, λογαριάζει με τα δικά της μέτρα και σταθμά. Η απάντηση που αργά ή γρήγορα θα της δώσει ο λαός θα είναι σφοδρή, τόσο σφοδρή όσο και η επίθεση που δέχεται.”
