Τριπρόσωπη είναι σήμερα η κοινοβουλευτική έκφραση της αριστεράς: ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΜέΡΑ 25. Τσίπρας, Κουτσούμπας, Βαρουφάκης. Τρία κόμματα, τρεις ηγέτες, που, στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, της 7ης Ιουλίου 2019, συγκέντρωσαν 31,53%, 5,30% και 3,44%, αντιστοίχως, των ψηφισάντων, δηλαδή συνολικά το 40,27% του ενεργού εκλογικού σώματος. Ποιο απλά, τέσσαρες στου δέκα ψηφοφόρους, επέλεξαν να ψηφίσουν αριστερά, μετά την επί 4 ½ έτη διακυβέρνηση της χώρας από την «πρώτη φορά» αριστερά κυβέρνηση… Αφήνουμε εκτός υπολογισμών το ΚΙΝΑΛ, το αγωνιζόμενο να πείσει για το σοσιαλδημοκρατικό του πρόσωπο, που, πάντως δεν απαρνείται την κληρονομιά του Ανδρέα Παπανδρέου, ακόμη και αυτή του ξέφρενου αντιδυτικισμού, αντιευρωπαϊσμού και αντικαπιταλισμού της πρώτης του, τουλάχιστον, δεκαετίας, η οποία, όμως, συνέβαλε αποφασιστικά στην διάδοση και εδραίωση ιδεοληψιών και φαντασιώσεων, που, ιδίως μετά την παταγώδη κατάρρευση του «υπαρκτού» σοσιαλισμού, μόνον θυμηδία και γέλωτες προκαλούν…. Και χωρίς να υπολογίζουμε τα ποικιλώνυμα γκρουπούσκουλα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που όσο λιγότερα είναι τα χιλιοστά των εκλογικών ποσοστών τους, τόσο εντονότερη είναι η παρουσία τους στις καταλήψεις, στις οδομαχίες με την αστυνομία και στις πυρπολήσεις της δημόσιας περιουσίας…
Του Διονύση Κ. Καραχάλιου
Πως μπορεί να εξηγηθεί αυτός ο αριστερόστροφος προσανατολισμός, ενός τόσο σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, όταν, μάλιστα, είναι περίπου βέβαιο ότι, ελάχιστοι από αυτούς οι οποίοι ψήφισαν τα τρία αυτά κόμματα θα ήταν διατεθειμένοι να αντικαταστήσουν τον τρόπο της ζωής τους, τις ελευθερίες και τα «δικαιώματα», που τους προσφέρει η «αστική κοινωνία» και το δημοκρατικό καθεστώς; Το οποίο δημοκρατικό καθεστώς επιδεικνύει, επί πλέον, μια πρωτοφανή ανοχή και επιείκεια στην προκλητική, εκ μέρους της αριστεράς, περιφρόνηση της νομιμότητας, στην μη τήρηση στοιχειωδών υποχρεώσεων που επιβάλλει η κοινωνική συμβίωση και στην εύκολη προσφυγή στην βία, όταν ο ακτιβισμός της αριστεράς την θεωρεί απαραίτητη για την επίτευξη των επιδιώξεών της;
Ασφαλώς η εξήγηση δεν μπορεί να αποδοθεί στις ιδεολογικές αρχές και τα προγράμματα των τριών αυτών κομμάτων. Αν εξαιρεθούν οι κομματικοί καθοδηγητές και τα υψηλόβαθμα στελέχη, ελάχιστοι από αυτούς που ψηφίζουν τα κόμματα αυτά γνωρίζουν αρχές και διακηρύξεις και ακόμη λιγότεροι είναι αυτοί που θα μπορούσαν να τις υπερασπιστούν με επιτυχία σε μια συζήτηση. Στην σημερινή Ελλάδα η ψήφος στην αριστερά είναι περισσότερο συναίσθημα, ένστικτο και παρόρμηση, παρά σκέψη, λογική και κρίση.
Αλλού, λοιπόν, πρέπει να αναζητήσουμε τους λόγους, για τους οποίους η γοητεία της αριστεράς εξακολουθεί να διατηρείται σε δυσανάλογα επίπεδα, σε σχέση με την αποτυχία των ιδεών της και την δυστυχία που προκαλούν τα πεπραγμένα της.
Το ΚΚΕ κουβαλά την μούχλα της ιστορίας, την απόγνωση για την συντριβή των κοσμοειδώλων του και την αιώνια ψευδαίσθηση ότι «ωριμάζουν», επί τέλους, οι συνθήκες που θα επιτρέψουν στο κόμμα να επιβάλει στον λαό την σιδερένια θέλησή του, για χάρη του ιδίου του λαού, εννοείται, έστω και παρά την θέλησή του… Με τον άχρωμο, ατάλαντο και ασήμαντο Κουτσούμπα ως ηγέτη, που απλώς υπογραμμίζει με την παρουσία του την σταλινική δογματική ακινησία του κόμματος και την διάστασή του από την σύγχρονη πραγματικότητα, δεν μπορεί να προσφέρει τίποτε περισσότερο από αναμασήματα ιδεών, συνθημάτων και πρακτικών του παρελθόντος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι περισσότερο «πραγματιστής». Οι ιδέες του αγράμματου Τσίπρα δεν είναι τίποτε περισσότερο από τα ξεθυμασμένα τσιτάτα του Μαρξ, του Λένιν και του Τσε, που τα έμαθε στο σχολείο της ΚΝΕ, γιατί το άλλο σχολείο το είχε μόνον για τις καταλήψεις του ή για να ονειρεύεται την λάμψη των μολότοφ… Την εμπειρία της πρόσφατης κυβερνητικής του θητείας, την βλέπει ως πρότυπο δημοκρατικής λειτουργίας και ως υπόδειγμα επιτυχούς διακυβέρνησης!… Όλα τα έκαναν σωστά, τα ίδια θα ξανακάνουν αν τους δοθεί και πάλι η ευκαιρία, καθώς δεν έχουν τίποτε καλύτερο κατά νουν, μόνο που, όταν θα επανέλθουν στην εξουσία, «θα είναι αλλιώς», σύμφωνα με την διαβεβαίωση του ξεδιάντροπου Πολάκη. Εννοούν, βέβαια, ότι την επομένη φορά δεν θα επιτρέψουν στην εξουσία να γλιστρήσει από τα χέρια τους… Διακατέχονται από μόνιμη οργή και αγανάκτηση για τα πάντα, αλλά και από το άσβεστο μίσος που χαρακτηρίζει τον δούλο έναντι του αφέντη του, που, όμως του γλύφει τα χέρια για να εξασφαλίζει την επιβίωσή του… Απεχθάνονται την Ευρώπη, περιφρονούν τις αξίες και τις κατακτήσεις της και απεργάζονται την ανατροπή του κόσμου, μέσα στον οποίο ξεδιπλώνουν την ασυδοσία τους και την αβελτηρία τους, χωρίς αυτό να τους εμποδίζει να επιζητούν γονατιστοί και να απολαμβάνουν ηδονικά τα οφέλη που προκύπτουν από αυτή την «ανήθικη» σχέση…
Το ΜέΡΑ 25 αποτυπώνει την γραφικότητα και την εκκεντρικότητα του ηγέτη του. Άγνωστος μέχρι την στιγμή που ο θυμός, η αγανάκτηση και η οργή πλημμύρισαν τις πλατείες και η Βουλή γινόταν δέκτης της απλωμένης παλάμης δεκάδων νεαρών, που «τιμούσαν» την εθνικές παρελάσεις με την επίδειξη ανέξοδης μαγκιάς και αφελούς ψευτοεπαναστατικότητας… Τον αγκάλιασε αρχικά ο Τσίπρας, τον αγκάλιασε και αυτός, μαζί κατέστρωσαν, με « νταούλια και ζουρνάδες», τα σχέδια για την άλλη Ευρώπη «που ήταν εφικτή», μέχρι που ο Τσίπρας υπέγραψε «στα τέσσερα» το 3ο και πλέον επώδυνο μνημόνιο και ο Βαρουφάκης ξέμεινε, με τα πλουμιστά πουκάμισα έξω, να συνεχίζει τον αγώνα του, ακκιζόμενος και συνεντευξιαζόμενος, καθώς νομίζει ότι μπορεί να ξεσηκώνει τα πλήθη με την χάρη του και την τσαχπινιά του…
Αυτά είναι τα κοινοβουλευτικά κόμματα της αριστεράς σήμερα και αυτοί οι ηγέτες τους. Αναχρονισμός, περιθώριο, φαντασιοπληξία… Όμως γιατί καταφέρνουν και εκπροσωπούν το 40% τουλάχιστον του ελληνικού λαού;
Απλή η απάντηση: Διότι υιοθετούν, χωρίς μέτρο και όρια, οποιαδήποτε προσδοκία, οποιαδήποτε απαίτηση, οποιαδήποτε επιθυμία, όσο παράλογη και αν είναι. Διότι καλλιεργούν, ελπίδες και όνειρα, που όσο περισσότερο γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν, τόσο περισσότερο τα αγκαλιάζουν και τα υποστηρίζουν. Διότι είναι εύκολες πάντοτε και χωρίς κόστος η καταγγελία, η διαμαρτυρία, η άρνηση των πάντων και η αντίδραση σε όλα. Διότι, δεν χρειάζονται σκέψη, δεν προϋποθέτουν λογική, δεν απαιτούν κρίση. Διότι η αφέλεια, η άγνοια, η αμάθεια, αλλά και ο εγωκεντρισμός, η αποφυγή ευθυνών και η άρνηση αυτοκριτικής, τροφοδοτούν τις ψευδαισθήσεις και θεριεύουν τις εμμονές. Και διότι καθένας, που νοιώθει εαυτόν αδικημένο, προδομένο, αποτυχημένο και χαμένο, ακόμη και αν ό ίδιος φταίει για το «κατάντημά» του, αισθάνεται πολύ καλύτερα όταν ακούσει κάποιους να ρίχνουν στην κοινωνία ή στην «δεξιά» και «νεοφιλελεύθερη» κυβέρνηση την ευθύνη, να του συμπαραστέκονται, να κάνουν «δικό» τους το πρόβλημα του, να διαλαλούν το «δίκιο» του και να απαιτούν μαζί του την δικαίωσή του. Ο «μη προνομιούχος» του Ανδρέα Παπανδρέου τον οδήγησε θριαμβευτικά στην εξουσία, καθώς, η σκόπιμη ασάφεια στο περιεχόμενο της λέξης, επέτρεπε σε «κάθε πικραμένο» να πιστέψει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι δίπλα του, αγωνίζεται μαζί του και θα νικήσει για λογαριασμό του, για να φέρει τον «λαό», δηλαδή τον κάθε δυσαρεστημένο, αγανακτισμένο και πονεμένο, στην εξουσία… Από την στιγμή που κάποιος αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιος, οδηγούμενος από το συναίσθημα, το ένστικτο και την παρόρμηση, χωρίς περίσκεψη και λογική, η αριστερά τον έχει κερδίσει. Και, πολύ περισσότερο, έχει κερδίσει η ίδια η αριστερά, καθώς αποκτά ευάλωτους και πειθήνιους οπαδούς, τους «στρατολογεί» στις απρόσωπες μάζες, που την ακολουθούν «μαγεμένες» και, εύκολα πλέον, υποτάσσονται στα κελεύσματά της και «ρίχνονται» με ενθουσιασμό και πάθος στους «αγώνες» της… Η σημερινή αριστερά στην Ελλάδα του σήμερα…
