Τους τελευταίους μήνες η χώρα μας βάλλεται πανταχόθεν, με τις επιπτώσεις της πανδημίας και κυρίως την έντονη και αδυσώπητη κρίση στα ελληνοτουρκικά, να συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα. Θα έλεγε κανείς πως μια χώρα όπως η Ελλάδα, που το διεθνές της κύρος έχει κλονιστεί βαρύτατα την τελευταία δεκαετία λόγω της οικονομικής κρίσης και των επακολούθων της, θα επέλεγε να τηρήσει την προσφιλή για αυτήν στάση της εσωστρέφειας. Οι χειρισμοί, οι επιλογές αλλά και η στάση του Έλληνα πρωθυπουργού στους χαλεπούς αυτούς καιρούς που διανύουμε, μαρτυρούν ακριβώς το αντίθετο.
Του Δημήτρη Τζανιδάκη*
Η Ελλάδα κινούμενη γρήγορα και μεθοδικά, κατάφερε σε μικρό χρονικό διάστημα να επικοινωνήσει τις θέσεις της σχετικά με τα ελληνοτουρκικά, να συνάψει σημαντικές συμφωνίες για ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο αλλά και να αποκτήσει ισχυρούς συμμάχους στην παγκόσμια πολιτική και οικονομική σκακιέρα, σημειώνοντας διαδοχικές διπλωματικές επιτυχίες. Ταυτόχρονα, κατάφερε να εξασφαλίσει ένα πολύ σημαντικό ποσό από το ταμείο των ευρωπαϊκών επιχορηγήσεων, που αντιστοιχεί περίπου στο 1/3 του ΑΕΠ της χώρας και που θα βοηθήσει στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.
Η ανακοίνωση της υποψηφιότητας της Άννας Διαμαντοπούλου για τη θέση της Γενικού Γραμματέα του ΟΟΣΑ, όχι μόνο επιβεβαιώνει τη διάθεση της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού για ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες, επιλογές και αλλαγές, αλλά σηματοδοτεί και κάτι βαθύτερο: την απαρχή μιας εποχής εξωστρέφειας για την πατρίδα μας, που η Ελλάδα θα κατέχει πρωταγωνιστικό και νευραλγικό ρόλο στις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες εξελίξεις, θα διεκδικεί με δυναμισμό ηγετικές θέσεις σε διεθνείς οργανισμούς και που θα αφήσει μια για πάντα πίσω της την εποχή της εσωστρέφειας, της μιζέριας, της διεθνούς απομόνωσης και του λαϊκισμού. Μιας Ελλάδας που θα συγκρίνεται μόνο με τους καλύτερους και θα αποτελεί παράδειγμα προς μίμησην και όχι προς αποφυγήν, όπως στο πρόσφατο παρελθόν.
Στη σημερινή κρίσιμη εποχή που διανύουμε, με την 4η Βιομηχανική Επανάσταση να είναι προ των πυλών και τον πλανήτη να προσπαθεί να προλάβει και να αφομοιώσει τις εξελίξεις προτού αυτές τον προλάβουν, ο ρόλος τον διεθνών οργανισμών είναι καίριος, κρίσιμος και σταθμιστικός. Πολλώ μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με τον ΟΟΣΑ, τον κατεξοχήν φορέα για τη συνεργασία των κρατών με στόχο την ειρήνη, την οικονομική συνεργασία και την ανάπτυξη. Έναν διεθνή οργανισμό που συμμετέχουν 37 κράτη-μέλη απ’ όλο τον κόσμο, με σημαντική δυναμική και ισχυρό και ρυθμιστικό ρόλο στο παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι.
Εκ των πραγμάτων, γίνεται κατανοητό πως με την παρουσία μιας σύγχρονης Ελληνίδας, με κύρος και διεθνή εμβέλεια, στην ηγεσία ενός κορυφαίου οργανισμού, αναβαθμίζεται αυτομάτως ο ρόλος, η θέση και η επιρροή της χώρας μας στα παγκόσμια δρώμενα.
Συνοψίζοντας, η επιλογή της υποψηφιότητας Διαμαντοπούλου για τη θέση της Γενικού Γραμματέα του ΟΟΣΑ, είναι μια επιλογή συνεπακόλουθη και αλληλένδετη με τις προηγούμενες αποφάσεις και χειρισμούς της κυβέρνησης, που ταυτόχρονα αποτελεί μια από τις πιο δυναμικές πρωτοβουλίες στην ιστορία της ελληνικής διπλωματίας. Για μια χώρα όπως η Ελλάδα που διαχρονικά ακροβατεί μεταξύ Ανατολής και Δύσης, η ισορροπία φαίνεται να είναι το μυστικό για την απαρχή μιας εποχής ευφορίας για την πατρίδα μας σε κάθε επίπεδο. Και η εξωστρέφεια είναι το κλειδί και ο σταθμιστικός παράγοντας που θα συμβάλλει τα μέγιστα στη δημιουργία μιας νέας Ελλάδας. Μιας σύγχρονης χώρας που σέβεται και τιμά την κουλτούρα και την παράδοση της, αλλά είναι ταγμένη οριστικά στο δυτικό πλαίσιο αξιών, θεσμών, στόχων και συμμαχιών.
