Στην όποια δοσοληψία με την σημερινή Τουρκία, δεν επιτρέπεται, να μας διαφεύγει το γεγονός, ότι πρόκειται περί ενός ισλαμικού αυταρχικού καθεστώτος. Real Politik με τέτοια καθεστώτα είναι εκ προοιμίου καταδικασμένη.
Του Δ.Βαρτζόπουλου*
Το σημερινό τουρκικό καθεστώς γνωρίζει άριστα, ότι οιαδήποτε διαπραγμάτευση ή διεθνής δικαιοδοσία θα έχει αποτελέσματα πολύ κατώτερα των μεγαλοϊδεατικών ονειρώξεών του. Είναι προφανές, ότι η Ελλάς μετά μια συμφωνία για την ΑΟΖ θα επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη στα 12νμ όπως κάνει με Ιταλία και Αίγυπτο. Άρα όσες διελεύσεις και να αφήσουμε για την διεθνή ναυσιπλοΐα το Αιγαίο θα γίνει ελληνική λίμνη. Μια ενιαία -έστω διζωνική έστω δικοινοτική- Κύπρος μέλος της Ευρωζώνης και της Σέγκεν θα απέχει έτη φωτός από την Τουρκία. Άρα δεν πρόκειται να συμφωνήσει ποτέ και σε τίποτε.
Δεδομένου βέβαια του διεθνούς κλίματος δεν μπορούμε, να αποφύγουμε έναν οιονεί διάλογο. Όσες όμως συζητήσεις και εάν γίνουν στο ΝΑΤΟ, όσες συναντήσεις δίκην Βερολίνου και εάν συμβούν, όσες πενταμερείς, όσα Κραν Μοντανά και εάν συγκαλέσει ο Γκουτέρες, το αποτέλεσμα είναι δεδομένο. Μηδέν. Και στην Χάγη προφανώς η Τουρκία δεν θα έρθει ποτέ .
Τι μένει, να κάνουμε λοιπόν;
Την στιγμή, που δεν υπάρχει περίπτωση, να τα βρούμε με την Τουρκία του σήμερα, να επισπεύσουμε, να έρθει πιο γρήγορα η Τουρκία του αύριο. Η μόνη ειρηνική οδός προς τούτο είναι η επιβολή καίριων οικονομικών κυρώσεων από την ΕΕ, που θα πλήξουν την τουρκική οικονομία και θα βοηθήσουν την ήττα των ισλαμιστών στην επόμενες εκλογές. Με την ελπίδα, ότι το κοσμικό καθεστώς, που θα κληρονομήσει το χάος, θα είναι πιο λογικό και συζητήσιμο.
Με τις κυρώσεις όμως έχουμε θέμα!
Δεν είναι απλώς, ότι υπάρχει απροθυμία. Κυρίαρχο είναι το γεγονός, ότι εμμέσως πλην σαφώς επιχειρείται, να διαχωριστεί η περίπτωση της Ελλάδος από της Κύπρου. Θεωρείται πράγματι, ότι δημιουργεί παράθυρο διαλόγου το προσωρινό διάλειμμα στην έμπρακτη αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Καστελόριζο, ενώ οι γεωτρήσεις, δηλαδή η έμπρακτη συνεχής καταπάτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου, παραμερίζεται ως ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Προφανώς πρόκειται περί υποκρισίας και φενάκης.
Η Ευρώπη μας έδωσε την δυνατότητα, έστω με τρόπο πλάγιο και έμμεσο, να επιτύχουμε αυτό που δεν κατορθώσαμε τον περασμένο αιώνα. Την Ένωση της μεγαλονήσου με την μητροπολιτική πατρίδα. Όχι απλώς την δημιουργία ενός ενιαίου οικονομικού και νομισματικού χώρου αλλά ενός ενιαίου εθνικού υπαρξιακού χώρου απαραβίαστου και κοινά υπερασπιστέου. Καστελόριζο και Βαρώσια είναι εν και ταυτόν. Τούτο πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού συντονίζοντας μέχρις κεραίας τις ενέργειες της ελλαδικής και κυπριακής κυβέρνησης.
Η επιβολή καίριων οικονομικών κυρώσεων στην Τουρκία είναι η μόνη προς το παρόν αποτελεσματική εθνική επιδίωξη. Προς τούτο Ελλάς και Κύπρος με τρόπο ομοούσιο και αδιαίρετο χρησιμοποιούν όλο το νομικό οπλοστάσιο των κρατών μελών με κορυφαίο μέσο την αρνησικυρία. Και τώρα και στο μέλλον. Η πορεία μας κοινή όπως και η τύχη μας.
*Ο Δ.Βαρτζόπουλος είναι βουλευτής B΄ Θεσσαλονίκης της Ν.Δ.
