Το κύμα καταλήψεων που έχει ξεκινήσει από μειοψηφίες στα σχολεία όλης της χώρας χαίρει της αποδοχής και της -όχι τόσο σιωπηρής- υποστήριξης μιας μερίδας της αντιπολίτευσης, πολλά στελέχη της οποίας μ’ αυτόν τον τρόπο «έκαναν καριέρα». Είναι ώρα να μιλήσουμε χωρίς περιστροφές, για τις αλήθειες που κρύβονται πίσω από τις καταλήψεις.
Του Παύλου Μαρινάκη*
Πρώτον, η κατάληψη είναι μια παράνομη πράξη και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Μπορεί κάποιος να προσπαθήσει να εξηγήσει σε έναν άνθρωπο που κατοικεί στο εξωτερικό την έννοια της κατάληψης σε ένα δημόσιο σχολείο ή Πανεπιστήμιο αλλά θα σταθεί μάταιο να το κατανοήσει. Οποιοσδήποτε επιχειρήσει να προβεί σε μια τέτοια ενέργεια σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, θα τιμωρηθεί με τη νόμιμη διαδικασία κι όμως στην Ελλάδα ορισμένοι σπεύδουν να την χαρακτηρίσουν «αυτονόητη» κίνηση αγανάκτησης, η οποία ως τέτοια είναι πλήρως «δικαιολογημένη».
Αλήθεια δεύτερη. Δεν προσφέρουν τίποτα απολύτως σε μια ήδη δύσκολη και γεμάτη προκλήσεις σχολική και ακαδημαϊκή χρονιά. Το μόνο που προκύπτει από τις καταλήψεις είναι να χαθούν πολύτιμες ώρες μαθήματος μέσα στην τάξη, οι οποίες δεν θα μπορέσουν να αναπληρωθούν. Είναι μια αντικοινωνική ενέργεια κατά της μεσαίας τάξης. Όλοι εκείνοι οι μαθητές που αγωνιούν για τη χρονιά τους, που επιθυμούν τη γνώση, βρίσκονται σε αδιέξοδο, μαζί και οι οικογένειές τους οι οποίες προσπαθούν να τους στηρίξουν σε κάθε τους βήμα. Το χειρότερο όμως σενάριο στην περίπτωση των καταλήψεων που γίνονται αυτή την εποχή είναι ότι ο συνωστισμός, η μαζική προσέλευση μαθητών χωρίς να τηρούν τα υγειονομικά μέτρα θα δημιουργήσει περαιτέρω εστίες μετάδοσης του κορονοϊού οδηγώντας σε ολέθρια αποτελέσματα.
Οι καταλήψεις δεν έχουν γκρίζες ζώνες. Είτε στέκεσαι απέναντι στους καταληψίες, είτε παίρνεις το μέρος τους. Ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που πετάει το μπαλάκι στην νεολαία της, για να παράσχει στήριξη στο κίνημα των καταλήψεων με την πρώτη να στέκεται πονηρά στην άκρη, δίνοντας το «πράσινο φως» είναι το λιγότερο επικίνδυνος. Επικίνδυνος για την παιδεία, την υγεία, τη δημοκρατική λειτουργία της χώρας. Κι αυτό μας οδηγεί στο εύλογο ερώτημα. Πώς αναβίωσαν οι καταλήψεις στα σχολεία μετά από πέντε χρόνια. Ήταν ίσως τότε όλα λειτουργικά και αρμονικά και κανείς δεν χρειαζόταν να διαμαρτυρηθεί. Ή μήπως εκείνοι που «φούντωσαν τη φλόγα τη αντίδρασης» ήταν βολεμένοι και δεν είχαν λόγους να υποκινήσουν μια διαμαρτυρία;
Και για το τέλος η πιο μεγάλη αλήθεια. Η πλειοψηφία των συμπολιτών μας, όλοι οι υπεύθυνοι άνθρωποι όλων των πολιτικών χώρων, τους έχουν γυρίσει την πλάτη, απηυδησμένοι από τις κορώνες επαναστατών χωρίς αιτία και, κυρίως, ουσία. Άφησε εδώ και πολύ καιρό πίσω της, τις μειοψηφίες που επιβάλλουν τη βία και επιβάλλονται με αυτήν. Έχουν πάρει θέση. Δίπλα στην Κυβέρνηση, δίπλα στην Παιδεία, απέναντι σε εκείνους που αποκαλώντας τη μάσκα «φίμωτρο» το μόνο που θα καταφέρουν είναι να φιμώσουν την ελεύθερη έκφραση και τη γνώση. Η Παιδεία θα αλλάξει με προτάσεις, όχι με καταλήψεις.
*Ο Παύλος Μαρινάκης είναι Δικηγόρος και πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ
