Διαγράφεται ένας πολύ σοβαρός κίνδυνος για την Δημοκρατία. Οι σοβαροί και καλοί άνθρωποι, άμαθοι από το περιβάλλον του βόθρου, επιεικείς και πονόψυχοι εξ ορισμού (δεν μπορείς να είσαι σοβαρός και καλός άνθρωπος αν δεν είσαι επιεικής και πονόψυχος), προσηλωμένοι απόλυτα στις αξίες του δυτικού νομικού πολιτισμού (που αναγορεύει – και σωστά – τον κατηγορούμενο σε ιερό πρόσωπο), να λυπηθούν για την κατάντια ορισμένων συνανθρώπων τους (αυτό δεν πειράζει, καλά θα κάνουν να λυπηθούν, για λύπηση είναι) και να κάνουν το ολέθριο σφάλμα να πουν “γάμησέ το, δεν είναι ωραία πράγματα τα ειδικά δικαστήρια, ας φανούμε μεγαλόψυχοι κι ας το ξεχάσουμε”.
Του Αντύπα Καρίπογλου*
Αυτό πειράζει. Είναι λάθος.
Μεγαλοψυχία δεν είναι να ξεχνάς, είναι να θυμάσαι και να μην εκδικείσαι. Είναι να διασφαλίζεις στους αυτοξεφτιλισμένους εχθρούς σου μια απολύτως δίκαιη δίκη, να προστατεύεις την αξιοπρέπειά τους (άσχετα αν οι ίδιοι δεν την προστάτευσαν ποτέ) και τα δικαιώματά τους και, αν κριθούν ένοχοι, να μην ζητάς εκδίκηση, αλλά μια ποινή ανθρώπινη, χωρίς κραυγές για κρεμάλες και μαλακίες που ακούσαμε τόσες φορές απ’ αυτούς, αλλά αντέξαμε και δεν τις είπαμε ποτέ εμείς. Ναι, δεν είναι ωραίο πράγμα τα ειδικά δικαστήρια.
Αλλά, ξέρετε, ούτε τα άλλα ποινικά δικαστήρια, που δικάζονται μη πολιτικοί, είναι ωραίο πράγμα. Φρίκη είναι. Ούτε η χημειοθεραπεία, άλλωστε, είναι ωραίο πράγμα. Αυτά τα πράγματα δεν τα κάνουμε για την ομορφιά τους, τα κάνουμε επειδή είναι αναγκαία, τα κάνουμε με σφίξιμο, δύσπνοια και πόνο, αλλά τα κάνουμε για να αποφύγουμε περισσότερο πόνο. Να είμαστε καλοί άνθρωποι.
Δίκαιοι, πιστοί στις αξίες της Δημοκρατίας μας και του νομικού μας πολιτισμού, επιεικείς κι όχι εκδικητικοί στην κρίση μας.
Να είμαστε όλα αυτά.
Μαλάκες να μην είμαστε!
*Ο Αντύπας Καρίπογλου είναι δικηγόρος.
