Εξουσία κατά Δικαιοσύνης
Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (International Criminal Court) στις 11/06/2020 απέρριψε την απόφαση του Αμερικανού προέδρου, Τραμπ να εγκρίνει την επιβολή οικονομικών κυρώσεων σε μέλη του Δικαστηρίου, ώστε να τα αποτρέψει την διενέργεια έρευνας σε βάρος των ενόπλων δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών. Ειδικότερα, ο δικαστής Ο-Γκον Κουόν, Πρόεδρος της Συνέλευσης των Κρατών Μελών του Δικαστηρίου απέρριψε τα μέτρα αυτά, ενώ χαρακτηριστικά ανέφερε σε ανακοίνωσή του ότι «υπονομεύουν την κοινή προσπάθειά μας να καταπολεμήσουμε την ατιμωρησία και να εξασφαλίσουμε λογοδοσία για μαζικές ωμότητες». Ευτυχώς, η παρέμβαση της εκτελεστική εξουσίας στο έργο του διεθνούς ανεξάρτητου δικαστικού θεσμού, βρήκε τείχος.
*Της Αντιγόνης Βαφείδου
Εξουσία κατά Κοινωνίας
Ωστόσο, η ωμότητά της, η απροκάλυπτη αλαζονεία αλλά και η πρωτοφανής περιφρόνηση στο Κράτος Δικαίου σίγουρα τρομάζουν και δίνουν το στίγμα για το δικύβευμα στις επικείμενες αμερικανικές εκλογές. Και φυσικά δεν θυμίζουν σε τίποτε την Αμερική που παρέδωσε ο Μπαράκ Ομπάμα στον διάδοχό του. Και τί συμβαίνει άραγε όταν ο αποδέκτης της αφοριστικής και πολωτικής ρητορικής των ηγετών είναι η ίδια η κοινωνία και όχι ένα ισχυρό θεσμικό όργανο με άμεσα ανακλαστικά αυτοσυντήρησης; Συμβαίνει George Floyd.
Η ρητορική της πόλωσης και του διχασμού, ο εύπεπτος ακραίος λόγος ενδεχομένως όχι άμεσα, αλλά σχεδόν πάντα επιφέρει τέτοιου είδους συνέπειες κοινωνικής διάσπασης. Είναι το διαβρωτικό υλικό που εμποτίζει τις ρίζες στις ετερογενείς κοινωνίες και τις καταντά έρμαιο δημαγωγίας.
Η χιονοστιβάδα
Το δε τραγικό γεγονός της δολοφονίας του Floyd, ακολούθησαν οι ζοφερές διχαστικές εικόνες της αμερικανικής κοινωνίας που θύμισαν σκοτεινές εποχές. Και υπενθύμισαν πόσο εύκολο είναι να απορρυθμιστεί ένα πολίτευμα όταν δεν έχει ηγέτη. Αλλά και πόσο εύκολο είναι να ακολουθήσει μια «χιονοστιβάδα» ακραίων συμπεριφορών και γεγονότων που θα ρίξει εντέλει νερό στο μύλο του προεκλογικού ρεπερτορίου του Τραμπ.
Ο βανδαλισμός κατά των αγαλμάτων, των μνημείων (π.χ του Χριστόφορου Κολόμβου στη Βοστώνη, αλλά και στο Μπρίστολ της Αγγλίας στη συνέχεια), η απόσυρση αριστουργημάτων της 7ης τέχνης με την αιτιολογία επίμεμπτων ρατσιστικών αναφορών, ανοίγουν με τη σειρά τους μια άλλη κερκόπορτα. Και οδηγούν μέσα από ατραπούς προσχηματικής έως και υποκριτικής ευαισθησίας, στην φίμωση της ελεύθερης έκφρασης και στο ιστορικό σκοτάδι. Αφανίζουν τα αποτυπώματα της ανθρωπότητας στην εξελικτική της διαδρομή,,,
Η «νομιμοποίηση» της φίμωσης
Το πιο επικίνδυνο δε, είναι η «νομιμοποίηση» της φίμωσης αυτής με συνοπτικές διαδικασίες από όλους αυτούς τους ηγέτες-θιασώτες του λαϊκισμού. Το τέλειο όχημα για θεσμική επιβολή της λογοκρισίας και της αυθαίρετης κρατικής παρέμβασης σε ό,τι θεωρείται ικανό να διαταράξει δήθεν την κοινωνική ειρήνη και την τάξη.
Αναλογίζεται κανείς με βαθύ προβληματισμό, ότι όλα αυτά διαδραματίζονται εκεί όπου κάποτε, η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας παρουσίασε της αρχές της απευθυνόμενη προς την «γνώμη της ανθρωπότητας». Στο εναρκτήριο δοκίμιο των Ομοσπονδιακών Κειμένων (δημοσιευτήκαν το 1787), ο Alexander Hamilton περιέγραφε αυτήν την δημοκρατία-νεογνό «ως μια αυτοκρατορία, εν πολλοίς, την πλέον ενδιαφέρουσα στον κόσμο», η επιτυχία ή η αποτυχία της οποίας θα αποδείκνυε τη βιωσιμότητα της αυτοκυβέρνηση και της σύγχρονης δυτικής δημοκρατίας.
Βανδαλισμοί μνημείων και δημοκρατιών
Είναι ακόμη επίκαιρο αυτό που ανέφερε τότε ο Hamilton. Και αυτός είναι και ο λόγος που θα παρακολουθούμε με αγωνία και προβληματισμό τα τεκταίνομενα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού μέχρι τις επόμενες προεδρικές εκλογές. Μετά τους βανδαλισμούς κατά μνημείων στην Βοστώνη, σειρά είχαν οι αντίστοιχοι βανδαλισμοί στο Μπρίστολ της Αγγλίας. Αντίστοιχα λοιπόν, όταν ένας λαϊκιστής- ηγέτης βεβηλώνει το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας που ηγείται στην μια άκρη του πλανήτη, σε μια άλλη ένας όμοιός του προετοιμάζεται…Τόσο απλά και τόσο επικίνδυνα….
