Η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, πέρα από όλες τις συμβολικές, εμπορικές, πολιτικές και οικονομικές συνέπειες-με πρώτη την ‘τρύπα’ των 12 δισεκατομμυρίων Ευρώ στον Ευρωπαϊκό προϋπολογισμό σε ετήσια βάση, όση δηλαδή και η ‘καθαρή συνεισφορά’ των Βρετανών- έχει βαρύ αντίκτυπο στον τομέα της Άμυνας. Έτσι μολονότι από πολλούς η Βρετανική παρουσία, θεωρούνταν η τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια για την εκπόνηση και ενίσχυση των αμιγώς Ευρωπαϊκών Αμυντικών Δομών και πολύ περισσότερο στην προώθηση της ιδέας της αυτόνομης Ευρωπαϊκής Άμυνας, το κενό της απουσίας τους, εντείνει την ανησυχία για τις δυνατότητες της Ευρώπης. Η Γηραιά Αλβιώνα, είναι με τη Γαλλία οι μόνες Ευρωπαϊκές Πυρηνικές Δυνάμεις, είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, έχει κορυφαία αμυντική βιομηχανία και την ισχυρότερη, στο Ευρωπαϊκό πλαίσιο, Υπηρεσία Πληροφοριών.
Του Πολύκαρπου Αδαμίδη
Στην παρούσα μάλιστα χρονική περίοδο οι προκλήσεις αλλά και οι κίνδυνοι που απειλούν την Ευρωπαϊκή ασφάλεια συνολικά αλλά και τα κράτη μέλη ξεχωριστά, διαρκώς αυξάνονται. Έτσι πέρα από την έξαρση της τρομοκρατίας και του Ισλαμικού φονταμενταλισμού, που επωάζεται στην απώτερη γεωπολιτική γειτονιά μας, αλλά και στο μαλακό υπογάστριο της Ηπείρου, μια νέα εποχή εξοπλισμών δείχνει να ξεκινά, με άμεση επίδραση και κινδύνους για το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Η Διεθνής Συνθήκη για την απαγόρευση των πυρηνικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς, που είχε συναφθεί το 1987, μεταξύ των Ρέιγκαν και Γκορμπατσώφ, από τον Αύγουστο του 2019, έπαψε να ισχύει. Αφορούσε τους πυραύλους που έφεραν πυρηνικές κεφαλές και είχαν βεληνεκές από 500 έως 5.500 χιλιόμετρα. Άμεσο αποτέλεσμά της ήταν η καταστροφή 2.700 πυραύλων, που μέχρι τότε διατηρούνταν στα οπλοστάσια των δύο υπερδυνάμεων.
Στην πράξη ωστόσο η συνθήκη INF (Intermediate-Range Nuclear Forces Treaty), όπως καθιερώθηκε η διεθνής της ονομασία, είχε καταργηθεί πολύ νωρίτερα, όταν ήδη από το 2007 ο πρόεδρος Πούτιν, είχε προαναγγείλει στην Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου, τον νέο γύρο πυρηνικών εξοπλισμών της χώρας του. Σε συνέχεια της εξαγγελίας αυτής, ξεκίνησε από τον επόμενο κιόλας χρόνο η πραγματοποίηση δοκιμών των πυραύλων SSC-8. Και επειδή οι συνειρμοί των αρχικών είναι αναπόφευκτοι, ήταν οι πύραυλοι SS 20, που η Σοβιετική Ένωση ξεκίνησε να εγκαθιστά το 1976 στην ανατολική Ευρώπη και στις χώρες επιρροής της, που προκάλεσαν την αντίδραση του ΝΑΤΟ το 1979 και την ανάπτυξη των πυραύλων Pershing. Ήταν το ελάχιστο που η Δυτική Συμμαχία, επιβάλλονταν να κάνει για να διαχειριστεί την πυρηνική απειλή, που επέτεινε η συντριπτική υπεροχή των Σοβιετικών Δυνάμεων και των δορυφόρων τους. Σε συνέχεια της καταστρατήγησης των όρων της Συνθήκες INF, τα τελευταία χρόνια το Ρωσικό οπλοστάσιο ενισχύθηκε και με νέα γενιά πυραύλων μέσου βεληνεκούς, τους 9M729, όπως και το ΝΑΤΟ με τις ανακοινώσεις του επισήμανε.
Στη μέγγενη αυτού του νέου κύματος εξοπλισμών, η Ευρώπη καλείται να ανταποκριθεί. Τη δεκαετία του 80 ήταν η πυρηνική ασπίδα που οι ΗΠΑ, συνεπικουρούμενες και από τους Βρετανούς ύψωσαν. Κι αυτό παρά τη δράση των κατά τα άλλα ‘φιλειρηνικών κινημάτων’, που όπως στην πορεία καταγγέλθηκε χρηματοδοτούνταν από τις τότε Σοβιετικές Υπηρεσίες Πληροφοριών. Σήμερα πέρα από τις διακηρύξεις για την ανάδειξη και ενδυνάμωση της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Βιομηχανίας, και την υιοθέτηση ψηφισμάτων και αποφάσεων, απαιτούνται πράξεις. Η δημιουργία του Ευρωπαϊκού Ταμείου Άμυνας, είναι μια σημαντική αρχή. Αυτονόητα αναγκαία είναι και η διάθεση πόρων. Με βάση το σχέδιο προυπολογισμού θα πάρει ως προίκα 13 δισεκατομμύρια Ευρώ. Είναι μια αρχή. Που προσδοκάται να έχει πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα. Το χρονοδιάγραμμα, για να καλυφθεί το χαμένο έδαφος, δείχνει να είναι πιεστικό. Όσο πιεστικές είναι και οι ανάγκες.
