Το στίγμα
Για πολλά χρόνια μετά το 1974 η ελληνική αστυνομία είχε ταυτιστεί με τον εκτελεστικό βραχίωνα της «κακιάς δεξιάς».
*Της Αντιγόνης Βαφείδου
Της αποδόθηκε μια ένοχη πολιτική συγγένεια με βαθιά ρίζα και διαστάσεις, οι οποίες όμως ξεθώριασαν γρήγορα και δεν ανταποκρίνονταν πλέον στην μεταπολιτευτική πραγματικότητα. Ωστόσο, το στίγμα αυτό είχε καθιερωθεί ως ταμπού και όλες σχεδόν οι προεκλογικές ρητορικές απέφευγαν να θέσουν ως ζητοούμενο την ανατροπή του.
Και κάπου εκεί άρχισε το παραλήρημα να καταπίνει το αυτονόητο…
Κόκκινη γραμμή
Στην εκάστοτε πολιτική αντιπαράθεση, όποιο κόμμα τολμούσε να αναδείξει την ασφάλεια του πολίτη ως αναγκαιότητα και προταιρεότητα, εύκολα έδινε τροφή και ύλη για επαγρύπνηση «αντιδεξιών αντανακλαστικών».
Η αντίληψη δηλ. για την προστασία του πολίτη, ήταν μια κόκκινη διαχωριστική γραμμή μεταξύ δεξιάς, αριστερής και σοσιαλιστικής ιδεολογίας.
Μετά την τετραετία 2015-2019, όπου εντοπίστηκε πρωτοφανής έξαρση ανομίας στα πανεπιστήμια, όπου οι γκετοποιημένες γειτονιές μέσα στα αστικά κέντρα πολλαπλασιάστηκαν κλ.π ήρθε ως φυσικό απότοκο η κατάρριψη του μύθου και των ιδεοληψιών: Η προστασία του πολίτη είναι ζητούμενο για την καθημερινότητά του πέρα και πάνω από κάθε ιδεολογία. Το νέο δόγμα έπρεπε πλέον να έχει και σχετική «σφαγίδα».
Και δεν μπορούσε να υπάρξει πιο εύστοχη επιλογή από το πρόσωπο του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη για το αντίστοιχο Υπουργείο.
Προστασία του πολίτη της κάθε ιδεολογίας
Στην πρόσφατη συνέντευξή του στην εκπομπή του Σκάι «αποτύπωμα» ο κ. Χρυσοχοΐδης έδωσε όλες τις απαντήσεις. Τοποθετήθηκε με παρρησία ως προς την σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία του.
Παράλληλα κατέστησε έτσι απολύτως σαφές ότι καμιά πολιτική ιδεολογική αφετηρία δεν «σχετικοποιεί» το σύννομο και το παράνομο των συμπεριφορών μας κατά την διάδρασή μας με το κοινωνικό σύνολο.
Κανένα ιδεολογικό εφαλτήριο δηλ. δεν πρέπει να «χαϊδεύει» και να μην κατακρίνει οτιδήποτε διασαλεύει την νομιμότητα και κλυδωνίζει την κοινωνία. Την κοινωνία που ως «μωσαϊκό» απαρτίζεται από αριστερούς, δεξιούς, κεντρώους κλ.π δηλ. από τους πολίτες της κάθε πολιτικής ιδεολογίας.
Η δε καταδίκη της όποιας ακούμενης βίας δεν γίνεται να είναι a la cart. Oποιοσδήποτε ασκεί βία παρανομεί είτε είναι αστυνομικός είτε είναι πολίτης. Εκτός αν είναι νόμιμη βία: για καταστολή βίας ως προς τον αστυνομικό και για άμυνα ως προς τον πολίτη.
Ζητούμενα υπερκομματικής υφής
Η επιλογή Χρυσοχοΐδη ήρθε να υπογραμμίσει επίσημα ότι η προστασία του πολίτη είναι ανεξάρτητη της όποιας πολιτικής ιδεολογίας.
Οπότε εν έτει 2020, η πολιτική αντιπαράθεση θα πρέπει να αφήσει κατα μέρους όλες αυτές τις ανάγκες της καθημερινής μας ζωής: της προστασίας του πολίτη, της προστασίας του καταναλωτή, της προστασίας της αξιοπρεπούς διαβίωσης (δια της προστασίας της Α΄κατοικίας) κλ.π. Είναι ζητούμενα υπερκομματικής υφής και συναρτούν αυτήν την τόσο προφανή (αλλά όχι τελικά αυτονόητη) έννοια της κανονικότητας.
Υπάρχουν πολλά ακόμη ανεπίλυτα και δύσκολα θέματα, τα οποία η ελληνική κοινωνία καλείται να αντιμετωπίσει.
Όσο γρηγορότερα δε, αντιληφθούμε ότι η αντιπαράθεση παλαιοκομματικής αντζέντας είναι ξεπερασμένη, τόσο πιο μεγάλη πρόοδο θα κάνουμε στα σημαντικά και στα μεγάλα.
Όσο πιο σύντομα δώσουμε μια καθολική και πανθομολογούμενη έννοια στον όρο της «κανονικότητας», τόσο πιο γρήγορα θα καταπολεμήσουμε την ακρότητα και τον λαϊκισμό που ακόμα καραδοκεί εντός της ελληνικής πολιτικής σκηνής…
