Περίεργο όργανο αυτή η καρδιά. Σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι λειτουργεί απλώς σαν αντλία ζωής αλλά πρόκειται για τρελή κοροϊδία.
*Του Νίκου Αρμένη
Ναι φίλε μου, σε κοροϊδεύει στεγνά όταν σε κάνει να πιστεύεις πως λειτουργεί απλώς για να σου δίνει ζωή. Μέγα ψέμα.
Άκου λίγο αυτά τα επαναλαμβανόμενα τικ τακ στο στήθος σου και θα αντιληφθείς ότι δεν είναι έτσι.
Αφουγκράσου τα. Πρόσεξε πώς αυξομειώνονται ανάλογα με ό,τι σου συμβαίνει.
Αυξάνονται όταν ερωτεύεσαι, όταν κάνεις έρωτα, όταν αγχώνεσαι, όταν αγωνιάς, όταν ανυπομονείς, όταν τρέχεις.
Μειώνονται όταν κοιμάσαι, όταν χαλαρώνεις, όταν ξεκουράζεσαι, όταν «ταξιδεύεις» με όμορφες σκέψεις, όταν ακούς ένα μελωδικό σκοπό.
Άσε που χτυπάνε με διαφορετική συχνότητα σε κάθε άνθρωπο.
Σε εμάς τους δρομείς σταδιακά οι καρδιακοί παλμοί πέφτουν στο ελάχιστο δυνατό. Ένας μη αθλητής μπορεί να έχει μέσο όρο 80-90 το λεπτό. Οι δρομείς αντίστοιχα φτάνουν τους 50 ή και πιο κάτω.
Η καρδιά μας δουλεύει στο ρελαντί και αυτό σημαίνει ότι αποκτά μεγαλύτερη διάρκεια ζωής. Γι’ αυτό το τρέξιμο κάνει καλό αγαπητοί μου. Γι’ αυτό επιμένουμε, κόντρα ακόμα και σε ορισμένους «κολλημένους» καρδιολόγους, ότι χαρίζει μακροζωία.
Και δεν είναι μόνο ότι κάνει την καρδιά μας να λειτουργεί αρμονικά για περισσότερα χρόνια. Είναι ότι την κάνει να λειτουργεί και ποιοτικά.
Κι έρχομαι σε αυτό που έγραψα εξ αρχής ότι αυτή η άτιμη η καρδιά, όταν θέλει, δεν είναι απλώς αντλίας ζωής.
Εξηγούμαι.
Ξεκινάμε να τρέχουμε και γρήγορα, άντε 2-3 χλμ μετά, αισθανόμαστε ευφορία. Είναι αυτή η ψυχολογική κατάσταση κατά την οποία νομίζουμε ότι «κολυμπάμε» σε θάλασσα ευτυχίας και παρότι οι παλμοί μας έχουν αυξηθεί αρκετά, επαναλαμβάνονται με τέτοιο τρόπο που μοιάζουν με τραγούδι. Πώς είναι όταν νομίζεις ότι η καρδιά σου φτερουγίζει γιατί σου συμβαίνει να είσαι ερωτευμένος; Ε, κάπως έτσι συμβαίνει με το τρέξιμο και τελικά η καρδιά μετατρέπεται από απλή αντλία ζωής σε ορχήστρα που παίζει τον χαρούμενο σκοπό της ευφορίας που αισθάνεσαι!
Μεγαλειώδης στιγμή πρέπει να σας πω! Ανεκτίμητη…
Τέτοιο ακριβώς όργανο είναι η καρδιά. Ανεκτίμητο!
Αλλά και χωρίς μπέσα. Θέλει φροντίδα, προσοχή και παρατήρηση. Όσο μεγαλώνουμε, όλο και πιο πολύ.
Αλλά και πάλι σίγουρος δεν μπορεί είσαι ποτέ μαζί της. Γιατι είναι άτιμη σας λέω, χωρίς μπέσα.
Μπορεί δυστυχώς να λειτουργήσει και σαν απλή αντλία ζωής. Η άτιμη.-
ΥΓ: Έγραψα αυτό το κείμενο στη μνήμη του δρομέα Νίκου Κατσαρού που έφυγε τόσο πρόωρα και απροσδόκητα από τη ζωή στα φετινά Κυριακίδεια.
Δεν έτυχε να τον γνωρίσω προσωπικά αλλά όσοι τυχεροί ήταν φίλοι του συνομολογούν ότι επρόκειτο για άνθρωπο αυτό που λέμε «καλή καρδιά».
Καλό ταξίδι να έχει και καλά τρεξίματα εκεί πάνω.
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος-πολιτικός συντάκτης και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται στο ΑΠΕ και το one tv.
