Θλίψη σε όλη την Ελλάδα προκαλεί η είδηση για τον θάνατο του Θάνου Μικρούτσικου το βράδυ του Σαββάτου.
Ο μεγάλος μουσικός κατέληξε από καρδιοαναπνευστική ανακοπή στο νοσοκομείο Μετροπόλιταν όπου νοσηλευόταν τις τελευταίες εβδομάδες όπου έδινε μάχη με τον με τον καρκίνο
«Θα του αλλάξω τον αδόξαστο» έλεγε για τον καρκίνο ο σπουδαίος συνθέτης. Τελικά έχασε στα 72 του τη μάχη που έδωσε τόσο γενναία. Αυτός που μέσα από τη μουσική του μάς χάρισε τόσα και τόσα, από τον εμβληματικό «Σταυρό του Νότου» ως τη δωρική «Ρόζα» .
Καλλιτέχνης πολιτικός, αλλά και ουσιαστικός. Χωρίς αυτόν ίσως να μην είχαμε μάθει ποτέ τη βιωματική ποίηση του Νίκου Καββαδία, μεταξύ άλλων μελοποιήσεων που έκανε σε μια διαδρομή μισού αιώνα. Ο Θάνος Μικρούτσικος, ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς μεταπολεμικά, έφυγε από τη ζωή, το Σάββατο το βράδυ από καρδιοαναπνευστική ανακοπή στο Metropolitan, έχοντας δώσει με απίστευτη γενναιότητα την άνιση μάχη με τον καρκίνο. «Θα του αλλάξω τον αδόξαστο» είχε πει το καλοκαίρι του ’18. Τον πάλεψε 18 μήνες.
Ο Θάνος Μικρούτσικος πέθανε σε ηλικία 72 ετών… «Εζησα τη ζωή μου δίνοντας μάχες. Με λάθη. Και σωστά. Και αποφάσιζα πάντα κυρίως να μεγεθύνω τον Χρόνο, ρουφώντας την κάθε στιγμή» είχε πει σε συνέντευξή του στο Protagon (εδώ) τον Σεπτέμβριο του 2018. Ο Μικρούτσικος θεωρήθηκε από την αρχή της πορείας του ένας στρατευμένος αριστερός συνθέτης —«Καντάτα για τη Μακρόνησο», «Τροπάρια για Φονιάδες», «Μουσική πράξη στον Μπρεχτ» τα πρώτα χαρακτηριστικά έργα του στην αυγή της Μεταπολίτευσης. Ο ίδιος υποστήριζε από νωρίς το ΚΚΕ, και παρά την αποστασιοποίησή του τη δεκαετία του ’80 επέστρεψε σε αυτό στην ύστερη, τωρινή περίοδο που εκείνος ήταν πια άρρωστος ενώ το κόμμα, με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, έμοιαζε να έχει χάσει την ιδεολογική μάχη για την ηγεμονία της Αριστεράς. Στις τελευταίες εκλογές κατέλαβε την τιμητική τελευταία θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Είχε πάντως διατελέσει και υπουργός Πολιτισμού στη δεύτερη περίοδο του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου (1994-96), στο πλευρό του οποίου είχε σταθεί την περίοδο του λεγόμενου «Βρώμικου ’89». Πάνω και πέρα απ’ όλα όμως ήταν μουσικός. Ενας από τους πιο εμπνευσμένους και πιο παρεμβατικούς που γνώρισε η χώρα μας μεταπολεμικά.
