Έκλεισα τα μάτια και μπήκα… από την ασφάλεια του στούντιο, κάτω από τα 4 στέρεα δοκάρια που χτίστηκαν σύμφωνα με τον πιο αυστηρό αντισεισμικό κανονισμό… στη θέση του αδιάσωστη της ΕΜΑΚ.
Μέχρι η κάμερα να δώσει ένα γενικό πλάνο άνοιξα τα μάτια, κοίταξα τον υπαρχηγό της πυροσβεστικής που ήταν καλεσμένος στην εκπομπή…και τον ρώτησα με θράσος.
Πώς αντέχετε μέσα στα χαλάσματα;
Πώς, όταν οι μετασεισμοί χτυπούν… οι άντρες σας τρυπώνουν ακόμα πιο βαθιά στα συντρίμμια για να πιάσουν με τα ακροδάχτυλα το κορμί ενός παγιδευμένου; Ενός ανθρώπου που ίσως και να μην είναι στην ζωή… Η λογική λέει ότι ο φόβος θα στρέψει το μυαλό και τους μυς μακρυά απ το θάνατο…
Όταν τα Ρίχτερ χτυπούν, φεύγεις…
Η εκπομπή έφτασε σε διαφημίσεις. Οι ερωτήσεις είχαν πέσει βροχή και ο υπαρχηγός του πυροσβεστικού σώματος και πρώην διοικητής της 1ης ΕΜΑΚ Στέφανος Κολοκούρης δεν είχε προλάβει να μου δώσει την απάντηση που ήθελε.
Λίγο πριν φύγει με σκούντησε στην πλάτη:
“Δεν λειτουργούμε με την λογική κύριε Λάμπρου. Όταν η σκόνη μας φράζει τα πνευμόνια, όταν οι κομματιασμένες κολώνες πιέζουν το κορμί μας, εμείς συνεχίζουμε. Δεν υπάρχει γιατί. Δεν υπάρχει εξήγηση. Συνεχίζουμε. Γιατί πρέπει να αρπάξουμε το χέρι που μας περιμένει τεντωμένο κάτω από την πλάκα του τσιμέντου. Γιατί αυτό έχουμε αποφασίσει να κάνουμε… Ίσως να είμαστε λίγο τρελοί. Αλλά μόνον έτσι μπορείς να νικήσεις τα ουρλιαχτά του πόνου, το σκοτάδι και την μυρωδιά του θανάτου…”
Δίπλα του ένας συνεργάτης συμπλήρωσε:
“Και μέχρι να φτάσουν στο απλωμένο χέρι… θα φορέσουν το πιο λαμπερό τους χαμόγελο. Για να δώσουν κουράγιο στον εγκλωβισμένο. Πώς αλλιώς θα απαιτήσουν να κρατηθεί στην ζωή για να τον σώσουν…”
Μας συγχωρείς αν δεν σου απαντήσαμε γιατί ακριβώς δεν κάνουμε πίσω μου είπαν…
“ΘΕΣΕΙΣ ΟΛΟΙ”
-Θέσεις όλοι, ακούστηκε ο σκηνοθέτης.
-Χάρηκα είπα αμήχανα στους πυροσβέστες.
Έκατσα στην αναπαυτική μου καρεκλά, στο δροσερό στούντιο και συνδεθήκαμε με την Κινέττα.
Εκεί, μια μέρα πριν, ένας πατέρας ζητούσε συγνώμη από την γυναικά του όταν τα νερά κάλυπταν το μοναδικό δωμάτιο που βρίσκονταν οι δυο τους με την τρίχρονη κόρη τους.
Τους ζητούσε συγνώμη γιατί δεν μπορούσε να τους σώσει. Σε λίγο τα νερά θα κάλυπταν και τα ντουλάπια της κουζίνας που είχαν ανεβάσει την μικρή για να μην πνιγεί.
Εκείνη τη στιγμή ένας τρελός που στο μπράτσο του έγραφε ΕΜΑΚ έσπασε τα κάγκελα του παραθύρου, άρπαξε την μικρή, τους γονείς και τους χάρισε το πιο λαμπερό χαμόγελο. Αυτό της ζωής.
Ρε παιδιά: Ευχαριστούμε!
Αυτό.
Νά χαμε όλοι το χαμόγελό σας στα δύσκολα…
