«Θυμήσου. Μόνο οι πειθαρχημένοι είναι ελεύθεροι στη ζωή. Αν είσαι απείθαρχος, είσαι δούλος στα πάθη και τις διαθέσεις σου».
*Του Νίκου Αρμένη
Αυτά τα λόγια ανήκουν στο γρηγορότερο μαραθωνοδρόμο στην ιστορία της ανθρωπότητας, στον κάτοχο του Παγκοσμίου Ρεκόρ Μαραθωνίου Δρόμου και στον μοναδικό άνθρωπο στον πλανήτη που κατάφερε να διανύσει τα 42,195 μαραθώνια μέτρα με επίδοση κάτω από δύο ώρες!
Ανήκουν στον υπεράνθρωπο Έλιουντ Κιπτσόγκε..!
Ο Κενυάτης μας αποκάλυψε το μεγάλο μυστικό της επιτυχίας. Συνοψίζεται σε μία και μόνο λέξη: Πειθαρχία.
Κάθε δρομέας στον μαραθώνιο είναι προορισμένος να φτάσει σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Το dna καθεμιάς και καθενός καθορίζει και την ικανότητα κάθε ατόμου. Άλλος μπορεί να φτάσει να κάνει μαραθώνιο σε 5 ώρες, άλλος σε 4, άλλος σε 3,5, άλλος κάτω από 3 ώρες, άλλος κάτω από 2,5, άλλος λίγο παραπάνω από 2 και ο Έλιουντ Κιπτσόγκε – μοναδικός στον κόσμο μέχρι στιγμής – κάτω από 2 ώρες..
Έχει όμως διαφορά η επίδοση που μπορεί κανείς, που έχει την ικανότητα να πετύχει κάποιος, από την επίδοση που τελικά πετυχαίνει. Βλέπετε, ο μαραθώνιος είναι ένα πολύ δύσκολο αγώνισμα και μία σειρά από παράγοντες επηρεάζουν την τελική απόδοση του αθλητή.
Ίσως ο πιο καθοριστικός από αυτούς του παράγοντες προκειμένου να φτάσει κανείς στο «ταβάνι» του, είναι η πειθαρχία.
Ο μαραθωνοδρόμος οφείλει να είναι πειθαρχημένος σε πολλά. Προφανώς στην προπόνησή του αλλά όχι μόνο. Πρέπει να είναι πειθαρχημένος στο πρόγραμμα ενδυνάμωσης που ακολουθεί, στο φαγητό και τις ποσότητες τροφής που καταναλώνει, στα υγρά που πίνει, στις ώρες που κοιμάται, στις ώρες που διασκεδάζει, στις διατάσεις και τις ασκήσεις αποκατάστασης.. ακόμα και στο σεξ.
«Τι μαρτύριο ζωή είναι αυτή…;», εύλογα μπορεί κανείς να αναρωτηθεί.
Ο Κιπτσόγκε δίνει την απάντηση επιμένοντας ότι «μόνο οι πειθαρχημένοι είναι ελεύθεροι».
Σκεφτόμουν πόσες θυσίες υποτίθεται ότι κάνω κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας μου για να τρέξω σε έναν ακόμα μαραθώνιο, όπως την προσεχή Κυριακή που θα αγωνιστώ στην Βαλένθια. Και τελικά διαπίστωσα ότι τίποτα από όλα αυτά που αντικειμενικά θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει θυσία, δεν αισθάνομαι ότι το στερούμαι μπροστά στη δίψα μου να φτάσω εκεί που μπορώ.
Όχι, κάνετε λάθος. Δεν τίθεται θέμα εμμονής αλλά εξέλιξης. Για την ακρίβεια ανέλιξης. Και περιέργειας να δω που θα με βγάλει ο δρόμος. Να φτάσω και εκεί που θεωρώ ότι ίσως δεν μπορώ. Να με φτάσω και να με ξεπεράσω. Να γίνω καλύτερος. Όπως σε όλα στη ζωή.
Αυτό που έλεγε ο Καζαντζάκης, «φτάσε όπου δεν μπορείς».
Ε, μόνο με πειθαρχία ίσως και να τα καταφέρνω που και που. Κι αν όχι, πάλι δεν έχει σημασία γιατί όντως η διαδρομή είναι που έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Και θα έρθει και η μέρα που θα αντικρίσω τον προορισμό.
Αν δεν με πιστεύεις, δοκίμασέ το. Ονειρέψου και πάμε!
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος-πολιτικός συντάκτης και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται στο ΑΠΕ και το one tv.
