Η είδηση ήρθε να επιβεβαιώσει, αυτό που επί ημέρες ψιθυρίζονταν και ο Τούρκος Πρόεδρος προκλητικά υπαινίσσονταν. Η τουρκική εισβολή στη ΒόρειοΑνατολική Συρία, με τις κτηνωδίες που τη συνόδευσαν από τους Τούρκους και τους μισθοφόρους τους, ήταν σε γνώση και είχε ουσιαστικά την ευλογία του Προέδρου Πούτιν. Και όχι μόνο. Κατά τον Ερντογάν υπήρχε συμφωνία, για το εύρος της Τουρκικής εισβολής, την εκδίωξη των Κούρδων και τις εδαφικές διευθετήσεις που συνεπάγονταν.
Του Ειδικού Συνεργάτη
Το Σότσι απλά επικύρωσε και επίσημα τα συμφωνημένα. Το είχε πει εξάλλου απερίφραστα ο Ερντογάν, προ ημερών, ότι δηλαδή έχει συνεννοηθεί με τον Ρώσο Πρόεδρο. Μια τραγική εξέλιξη και μια κυνική μοιρασιά, που ‘βάδισε’ στα πρότυπα όσων είχαν προηγηθεί τον Ιανουάριο του 2018 στο Αφρίν. Τότε που και πάλι με τη Ρωσική επίνευση οι Τούρκοι είχαν ‘καθαρίσει’ με την ‘αβρότητα’ που τους διακρίνει τον Κουρδικό θύλακα.
Πέρα όμως από την εκ νέου διάψευση των αφελών που αναζητούσαν και αναζητούσαν στους Ρώσους, το ιστορικό αντίβαρο στην Τουρκική ‘μάστιγα’ και που οι απαρχές τους έχουν καίριο σημείο αναφοράς τον Αγαθάγγελο και τις αναφορές του στο ‘ξανθό γένος-που γνώρισαν πιένες κατά την περίοδο των Ορλωφικών- δεν είναι η πρώτη φορά που η Ρωσία, δείχνει στην πράξη, ότι ενεργεί με ‘κρύο αίμα’ στην προώθηηε των γεωπολιτικών της επιδιώξεων. Όχι ότι το ίδιο δεν ισχύει κατά κανόνα στις διεθνείς σχέσεις, μέσα από τη μακιαβελική παραδοχή ότι το κράτη δεν έχουν φιλίες αλλά συμφέροντα, αλλά διαψεύδει εκ νέου το θυμικό πάνω στο οποίο αριστοτεχνικά εξυφαίνεται σε βάθος χρόνο η Ρωσική προπαγάνδα. Το καθεστώς ουδόλλως επηρεάζει. Είτε είναι η αυλή του Τσάρου, είτε τα χαλκεία της NKVD, οι μηχανισμοί και οι ειδικοί πάντα υπάρχουν.
Τρανό παράδειγμα στυγνού καιροσκοπισμού, αποτελεί στην περίπτωση αυτή από πλευράς της μεγάλης αυτής χώρας το σύμφωνο Μολότωφ Ρίμπεντροπ. Που απετέλεσε για την εποχή του θεσμική νομιμοποίηση του Ναζιστικού παραλογισμού και οικοδομήθηκε πάνω στον διαμοιρασμό της Πολωνίας, μέσα από πρακτικές θηριωδίας και καταπάτησης κάθε αρχής δικαίου και ηθικής. Η δολοφονία των χιλιάδων Πολωνών αξιωματικών και προκρίτων στο δάσος του Κατίν, από τους εκτελεστές του Μπέρια, είναι αδιάψευστος μάρτυρας των δόλιων στοχεύσεων, που εκφεύγουν από κάθε πλαίσιο εδαφικών επιδιώξεων και γεωπολιτιικών αποκτημάτων.
Στην περίπτωση της χώρας μας δεν μπορεί να λησμονηθεί η καίρια σύμπραξη του Λένιν και των Σοβιετικών με τον Κεμάλ και η πολύτιμη συνδρομή σε μέσα και χρήματα που του παρείχαν, το 1921, εναντίον του Ελληνικού στρατού αρχικά και στη συνέχεια για την πραγματοποίηση της γενοκτονίας του Μικρασιατικού και Ποντιακού Ελληνισμού. Αλλά και νωρίτερα, το 1799, ο Αλέξανδρος ο Α, Τσάρος της Ρωσίας, είχε συμμαχήσει με τον Σελήμ τον Γ’ τον Οθωμανό Σουλτάνο, για την επιδίωξη των κοινών τους στόχων, με αφορμή την εκτιμώμενη Γαλλική επέκταση στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Λίγα μόλις χρόνια νωρίτερα με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καιναρτζή, το 1774, στον απόηχο των Ορλωφικών, οι δύο αυτοκρατορίες, βρήκαν πεδίο συνεννόησης, ενώ οι Έλληνες επαναστάτες εγκαταλειμμένοι από τους Ρώσους και την Αικατερίνη Γ’ αφέθηκαν στην εκδικητική μανία, των Οθωμανών και των Τουρκαλβανών μισθοφόρων τους.
Επόμενο πεδίο που θα δοκιμαστεί η Ρωσοτουρκική σύμπνοια είναι η Λιβύη. Μια χώρα βαρόμετρο για την αναζήτηση ισορροπιών μεταξύ Πούτιν και Ερντογάν. Που για την ώρα καταγράφει θετικό προηγούμενο. Μια εξέλιξη που είναι αρνητική και υπό συνθήκες επίφοβη για τα συμφέροντά μας.
