*Του Νίκου Αρμένη
Την Κυριακή που μας πέρασε αγωνίστηκα στον 1ο Ημιμαραθώνιο Καλλιθέας και το καταευχαριστήθηκα. Όχι μόνο για το ατομικό ρεκόρ που έγραψε το ρολόι μου αλλά κυρίως γιατί όταν τερμάτισα αισθανόμουν ότι είχα δώσει τον καλύτερο μου εαυτό.
Αυτό για να συμβεί πρέπει να «τρέξουν» ταυτόχρονα μερικοί παράγοντες. Να έχεις προπονηθεί καλά για την επίδοση που έχεις ως στόχο στην εκκίνηση, να βρίσκεσαι σε καλή διάθεση, με σούπερ ψυχολογία, με αστείρευτη όρεξη να τρέξεις αγωνιστικά, και φυσικά να ακολουθήσεις τη σωστή στρατηγική προκειμένου ποτέ στη διαδρομή να μη συναντήσεις «τοίχο».
Στο συγκεκριμένο αγώνα, ξεκίνησα να τρέχω έχοντας «εφόδιο» όλες αυτές τις προϋποθέσεις. Ο στόχος μου, σύμφωνα με τις οδηγίες της προπονήτριάς μου Μαρίας Πολύζου, ήταν να πάω με ένα μέσο τέμπο 4:30/χλμ και ίσως λίγο παρακάτω. Τελικά έβγαλα τον αγώνα με μέσο ρυθμό 4:29/χλμ και αποδείχτηκε στη πράξη ότι ήμουν καλά προπονημένος για αυτή την επίδοση και η στρατηγική μας ήταν ολόσωστη.
Παράλληλα ψυχολογικά αισθανόμουν πολύ ανεβασμένος και «διψασμένος» να τρέξω μετά από καιρό καλά σε έναν αγώνα. Παρότι το προηγούμενο βράδυ είχα αγωνία για το πώς θα τα πήγαινα, στην κούρσα δεν επηρεάστηκα καθόλου. Το όποιο άγχος μου λειτούργησε αυτή τη φορά θετικά. Ξεκίνησα να τρέχω ευδιάθετος και τερμάτισα περισσότερο αναπτερωμένος, προφανώς και λόγω του ατομικού ρεκόρ που είδα στο ρολόι μου περνώντας τη finish line.
Καταλυτικό ρόλο έπαιξε οπωσδήποτε η βοήθεια της πρωταθλήτριάς μας και φίλης μου Γιώτας Βλαχάκη που με «τράβηξε» σε όλη την διαδρομή και εκεί γύρω στο 16ο – 17ο χλμ που ήταν εμφανές ότι είχα κουραστεί, με «έσπρωξε» και με όσα μου έλεγε για να κρατηθώ εντός στόχου! Χωρίς τις οδηγίες της προπονήτριάς μου και χωρίς τη βοήθεια της Γιώτας, αυτή η επίδοση δεν θα έβγαινε.
Μπορεί κάποιος τώρα να πει «σιγά την επίδοση.. 1:34:55 έκανες…». Μπορεί και να έχει και δίκιο μάλιστα διότι πράγματι ένα ατομικό ρεκόρ μπορεί να έχει αξία μόνο για αυτόν που το πετυχαίνει.
Και προφανώς εξαρτάται με ποιον συγκρίνεται κανείς. Αν, για παράδειγμα, ένας αθλούμενος, όπως εγώ, προσπαθεί να ανταγωνιστεί πρωταθλητές, το έχει κάψει. Αν μάλιστα προσπαθεί να «κοντραριστεί» άλλους αθλούμενους επιδεικνύοντας τους χρόνους του λες και έφτασε στο φεγγάρι, είναι διπλά καμένος..
Τον εαυτό του και μόνο τον εαυτό του είναι εύλογο να κυνηγά κανείς. Για τη ακρίβεια να του βγάζει τα συκώτια αν γουστάρει. Και ναι, μετά, όταν το ρολόι θα γράψει ένα ατομικό ρεκόρ, ακόμα και αν είναι κατά μόλις ένα δέκατο του δευτερολέπτου, θα έχει το δικαίωμα να το χαρεί και να το πανηγυρίσει. Γιατί πίσω από κάθε καλύτερη επίδοση κρύβεται πάντα πολλή δουλειά και θυσίες. Τίποτα δεν καταφέρνει κανείς από μόνος του. Αλλά και τίποτα δεν καταφέρνει κανείς αν δεν προσπαθήσει, αν δεν ιδρώσει γι’αυτό πραγματικά..!
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος-πολιτικός συντάκτης και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται στο ΑΠΕ και το one tv.
